دومین مجموعه شعر مرتضی دلاوری پاریزی با عنوان «عصرانه‌های کوه» توسط نشر نون به بازار کتاب راه پیدا کرده است. «عصرانه‌های کوه» شامل 146 قطعه شعر کوتاه نیمایی است.
آمیختگی طبیعت با عشق، فوتبال و روزمرگی به این مجموعه، ویژگی خاصی داده است و تاکید شاعر بر استفاده از اوزان نیمایی در شعر کوتاه نیز از مشخصه‌های دیگر «عصرانه‌های کوه» است.
شعر کوتاه این‌روزها با توجه به رسانه‌های شخصی مورد توجه زیاد قرار گرفته و ویزگی شعرهای این مجموعه علاوه بر کوتاهی نیمایی بودن آن است.
دلاوری متولد 1351 و درس‌خوانده شیمی است. از دلاوری پاریزی تاکنون یک مجموعه شعر به نام «مثل صنوبرهای پاریز» منتشر شده است.
با هم چند شعر کوتاه از این کتاب را می خوانیم
شوق دیدار، نیمه جانم کرد...
تکیه کن بر تا ابد به من، نهراس..
سروها ایستاده می میرند..
*****
مبتلا شدم به خنده های کودکانه ات...
اشک های عاشقانه تیله های بازی ات شدند،
گاه فکر می کنم: خوب می شدم اگر
اگر...
اگر...
ندیده بودمت!
*****
دیشب نود دقیقه پی دل دویده ام،
نایی نمانده تا بزنم زیر گریه ات...
ای عشق!
در هزاره ی سوم چه می کنی؟!!
*****
انگار...
تب کرده ای دوباره که من سرفه میکنم!
*****
چیزی است در نگاه تو ، در های های من...
*****
تنهایی ام غرور که را خدشه دار کرد؟!!
آه ای نمازهای فرادا...!
*****
از صنوبرم مپرس!
عقل من به عشق ، قد نمی دهد...
*****
داغیم و کلافه ایم از تابستان، اما...
پرونده ی عشق، "بستنی" نیست!
*****
من در آغوش موج سرگردان...
*****
در دل شب و کویر...
در میان فتنه های آخر الزمان...
جمعه ها،
چه قدر استخوان سبک کنند،
"کوه های صاحب الزمان"...
*****
در اوج وصل، باز پریشانی،
دلتنگ می شوی و نمی دانی،
این وصله ها به عشق نمی چسبد!
*****
تا قله راهی نیست...
زخمی تر ار آنم که برگردم!
*****
دارم به گیسویت دخیلی تازه می بندم...
*****
پیش کلامش کوه وا می داد،
پشت نگاهش رود جاری بود،
یعنی که از دیدار آخر باز می گشت...
*****
هی چشم مالیدیم، مالیدیم، مالیدیم...
اما ندیدیم...
بعد از تو کاریکاتوری از عدل را حتی!
*****
شاید که جور دیگری می شد،
چشم تو را می دید اگر آقا محمدخان!
*****
بیزار از جنگ آمدی آرام...
چیزی درونم داشت، مفقود الاثر می شد!
*****
یا زندگی یا مرگ، چیزی میان این دو حالت نیست...
چیزی به جز حالی که من دارم!
*****
همین که می دانم، کسی شبیه تو نیست،
چه قدر دلهره آور تر از نبودن توست!
*****
و تذهیب کردند تنهایم را...
حروفی که از بیخ گوش تو برگشت خوردند...
*****
دلم چوب شوری است،
"میان وعده" ی کودکان درونت!
*****
و دینی به گردن ندارم،
مگر دست هایت!
*****
و گاهی همین تکه کاغذ،
خدایی ترین اختراع زمین است...
بلیتی که برگشت دارد!
*****
برده ام از یاد،
آبرنگ چشم هایش را...
*****
از این همه اما و ای کاش،
مغرور تر باش!
دیوانگی آداب دارد...
*****
اگر روبه راهم، اگر جان به لب،
اگر صبحگاهم، اگر نیمه شب...
*****
تا عشق طراح است،
پیراهن پاره از مد نمی افتد!
*****
کلنگی بیاور...
مرمت کن این روح فرسوده ام را!
*****
غرور تو را دوست دارم،
عبور تو را هم،
از این لاشه ی نیم خورده،
"پلنگانه" بگذر!
*****
تویی که معتقدی زندگی فقط بازی است،
درست بازی کن!
*****
طبیعت قدم می زند در نگاهت...
*****
تیر،
شرمگین آب،
شرحه شرحه تا گلوی استخوانی ات رسید...
سال هاست،
ما به لهجه ی تو بغض می کنیم!
*****
