هر چه به انتخابات نزدیک می شویم، بسیاری از اتفاقات در کشور بیشتر رنگ و بوی انتخابات می گیرند. مهران مدیری طناز و کمدین مشهور که چندی است با برنامه ی «دورهمی» به صداوسیما برگشته است، نیز ظاهرا علاقه ای ندارد از این قاعده مستنثی باشد.
رضا اصلانی در انتخاب نوشت : هر چه به انتخابات نزدیک می شویم، بسیاری از اتفاقات در کشور بیشتر رنگ و بوی انتخابات می گیرند. مهران مدیری طناز و کمدین مشهور که چندی است با برنامه ی «دورهمی» به صداوسیما برگشته است، نیز ظاهرا علاقه ای ندارد از این قاعده مستنثی باشد.
همه چیز از سخنان تند و تیز و کنایه آمیز مدیری به محمدجواد ظریف وزیر خارجه کشورمان در آذرماه شروع شد، فردی که حین مذاکرات هسته ای و و حصول توافق به یکی از محبوب ترین چهره های ایران بدل شده است. مدیری با لحنی طعنه آمیز که بسیاری او را تکه پرانی به ظریف تلقی کردند، گفت: «ما حتی نمی‌توانیم تصورش را کنیم که یه عده با چه جرأتی به عملیاتهای بی بازگشت در جنگ می‌رفتند. اگر ما بودیم چه می‌کردیم؛ امروز که شرایط کاملاً عادیه جواب آن دل و جرأتهای خارق العاده را با سازشکاری و منفعت طلبی می‌دهیم. اگر دل و جرأت بعضی از کارها را ندارین؛ چرا پستهایی را می‌گیرید که انجام وظایفش دل و جرأت می‌خواهد! تو که نمی‌توانی بتمرگ خانه‌ات!». این سخنان پر از نیش و کنایه اما بی پاسخ نماند، بسیاری در فضای مجازی مدیری را مورد عنایت خود قرار دادند، انتقادات آنچنان اوج گرفت، مدیری که ادعا دارد مردی نیست که نسبت به سخنانش توضیحی به مخاطبش بدهد، روی آنتن شبکه یک از تفاسیری که از سخنانش شده بود، اعلام برائت کرد.
اما ظاهرا مدیری به هر دلیلی قصدی برای پایان دادن به این ماجرای دو پهلو سخن گویی اش را نداشت. سخنان چندین باره ی او که بوی انتخابات از آن به مشام مخاطب می رسید، سخت بینندگان «دورهمی» را آزار داد. او پس از چندین نوبت تاختن به دولت روحانی، اخیرا در 14 فروردین گفت: «اگر انرژیها مثل چهارسال قبل و زمان انتخابات بود الان بوی نفت بیشتری توی سفره ها میپیچید و مردم جنوب حداقل دو سه روز در سال از آسمان آبی سهمی داشتند....دلیل اینهمه تنبلی رو هنوز دانشمندا نتونستن پیدا کنن ممکنه ارثی باشه و ژنتیکی یا خودخواسته.»
مدیری که ظاهرا تاب انتقاد مخاطبان خود را ندارد، گلایه های مردم از مردی که واژه «پاچه خاری» را در جامعه مصطلح کرد، به رسانه ها نسبت داد و آنان را به شکل توهین آمیزی «قلم فروش» خطاب کرد.
شاید برخی به خاطر نداشته باشند اما مروری هر چند اندک به روند برنامه سازی مدیری، نشان می دهد که این نخستین بار نیست که او همگام با سفارش دهندگان، سوژه سازی می کند. سریال نقطه چین که در سال 83 و اواخر دولت اصلاحات از رسانه ملی پخش می شد، در یکی از قسمت های خود بینندگان را با معرفی شخصیتی به نام «شهرام» که نام «شهرام جزایری» را در آن زمان به ذهن هر کس متبادر می کرد، شوکه کرد. «شهرام» بر طبق روایت مدیری، در پشت صحنه ی بسیاری از اتفاقات و تعداد زیادی از کاندیداها بود. این خاصیت و ویژگی مدیری را شاید بتوان همرنگ شدن با جماعت و دویدن به هر سویی که باد وزید، دانست، چه اینکه در روزهای اوج محبوبیت دکتر ظریف، مدیری، ایشان را پیش از آغاز توزیع «شوخی کردم»، به لوکیشن دعوت کرد و تمام و کمال، حض کامل از تبلیغاتی که توانسته بود از حضور وزیر خارجه بدست آورد، برد.
از عجایب روزگار است، مردی که در چندین سال اخیر همواره با صداوسیما بر سر آگهی و مسائل مالی دچار درگیری و تنش بوده، این روزها چطور اینچنین به برنامه ای روتین که همواره مورد تنفر او بوده، دل بسته است؟ «دورهمی» ای که بارها او صداوسیمای کم بینننده را به شکلی کاملا عیان تهدید به پایان برنامه کرده است و این روزها پس از وقفه ای اندک در ایام عید، مجددا در حال پخش است.
جدا از این مسائل، مدیری همواره در 25 سال گذشته برنامه هایی چه در صداوسیما و چه در شبکه ی خانگی در حال پخش داشته است، چرا او یکبار هم در طول 8 سال مدیریت معجزه هزاره سوم، آن روزها که داد و فغان مردم از سوء مدیریت درآمده بود، لب به دلسوزی و اعتراض نگشود؟ البته شاید برای این کمدینِ به زعم خود همه چیز دان و خاص که از پول های بیت المال در صداوسیما برج و بارویی برای خود به پا کرده، تورم 45 درصدی دیروز و 9 درصدی امروز توفیقی نداشته باشد.
ممکن است برخی براین باور باشند که مدیری همچون که خود مدعی است، دلسوزانه این سخنان را به زبان می آورد، اما سوابق برنامه سازی های او و اظهارات این طناز، حکایت از آن دارد که «خیر»! شاید پای قصد و غرض و قول و قرار دیگری در میان است. مضاف بر آن، اگر مدیری در همه ی ادوار، اظهار دلسوزی کند و نسبت به شرایط انتقاد کند، امر بسیار مثبت و تحسین برانگیزی است، اما زمانیکه در یک دوره ی خاص، او در چندین نوبت مدام حرفی را تکرار می کند، هر فردی به سادگی می تواند منشا آن را حس کند.
ای کاش، او حتی المقدور نگاهی به برخی از دوستان سینمایی خود که برچسبِ «پاچه خارِ قدرت» به آن ها خورده، می انداخت و برنامه و آبروی سی ساله اش که ثمره ی سال ها زحمت و فعالیت است، اینقدر ارزان به حراج نمی گذاشت.
