احسان احمدی نوشت:
قرن اخیر و جهان امروز با قرون و دهه های گذشته کاملا متفاوت بوده و در گذر از دنیای سنتی به مدرنیته ما راهی به جز صنعتی شدن و بهره جستن از علوم جدید نداریم.
جنوب استان کرمان شامل هفت شهرستان جیرفت،عنبرآباد،کهنوج،قلعه گنج،فاریاب،منوجان و رودبار جنوب با جمعیتی بالغ بر یک میلیون نفر یکی از قطب های کشاورزی ایران و جزو مناطق مستعد معدنی است و سالها به اشتباه راز و رمز پیشرفت این منطقه را بر توسعه کشاورزی گذاشته اند و به همین دلیل حتی قبل از انقلاب مدیریت کشاورزی منطقه تحت عنوان سازمان عمران جیرفت به صورت مستقل اداره می گردیده،ولی با گذشت چهار دهه از عمر انقلاب اسلامی،امروزه به وضوح مشاهد میکنیم که کشاورزی درمان درد جنوب نیست و با شرایط بحران آبی به وجود آمده،همان مختصر تاثیر گذاری خویش را از دست خواهد داد.
شایان ذکر است موارد مطرح شده مطلقا نفی زراعت و باغبانی و اقتصاد کشاورزی به عنوان یکی از ارکان اقتصاد مقاومتی و تأمین کننده امنیت غذایی نبوده و تنها منظور ما این است که کشاورزی پویا و ثمربخش تنها در بستر صنعت شکوفا و مدرن شکل میگیرید،و از نظر علمی در سرزمینی که کارخانه تهیه آبلیمو،رب گوجه و فراوری زیتون وجود ندارد،کاشت لیمو ترش،گوجه فرنگی و زیتون تنها نوکری دیگران را کردن است و از این سیکل تولید تا مصرف تنها اشک و رنجش نصیب کشاورزان هفت گنج است.
جنوب کرمان علیرغم داشتن سازمان مستقل صنعت،معدن و تجارت تحرک قابل توجه ای در زمینه استقرار صنایع و بهره برداری از معادن برنداشته و به جد میتوان گفت واحدهای تولیدی جنوب در مقابل ابر کارخانه های شمال و حتی شرق استان حالت اسباب بازی دارد.
لذا ضمن اعتراض به این روند ناصواب در توسعه نیافتگی صنایع و معادن جنوب کرمان به رغم استعدادهای غیرقابل تصور خدادادی و نیروی کار فوق العاده ارزان خواستار بازنگری در برنامه های صنعتی و معدنی جنوب میباشیم،زیرا با این روند فعلی در واقع ما در حال در جا زدن هستیم و چشم انداز زیبایی برای آینده متصور نیستیم.