هرچند اتفاقاتی که در طول سالهای اخیر رخ داده و مقداری نگاهها را متوجه اصلاح طلبان کرده و در شوراهای برخی شهرها، مسئولیت مستقیما به شانه اصلاح طلبان افتاده اما این جریان هنوز هم از عرصه اجرایی کنار است و دولت هم ادعای اصلاح طلب بودن را ندارد.
احمد شیرزاد/ نماینده مردم اصفهان در مجلس ششم*
با شکل گیری بحث گفتگوی ملی و تکرار آن از سوی دوستان اصلاح طلب، نگران هستم که این تصور اشتباه در طرف مقابل بوجود آید که اصلاح طلبان به دلیل استیصال از انجام کار و درماندگی در مسیر خود، به این بحث روی آورده اند. در حالیکه اینگونه نیست. هرچند اتفاقاتی که در طول سالهای اخیر رخ داده و مقداری نگاهها را متوجه اصلاح طلبان کرده و در شوراهای برخی شهرها، مسئولیت مستقیما به شانه اصلاح طلبان افتاده اما این جریان هنوز هم از عرصه اجرایی کنار است و دولت هم ادعای اصلاح طلب بودن را ندارد.
اگرچه ادعای کار کردن با اصلاح طلبان را دارد اما اینکه مسئولیت های خاصی را به عهده آنان گذاشته باشد و ما از این منظر نگران باشیم که نکند موفق نبوده باشیم و یا اینکه مشکلی را ایجاد کرده ایم، نیست.
اینطور هم نیست که طرف مقابل فکر کند که ما برای انتخابات آینده مشکلی داریم و به همین دلیل به دریوزگی افتاده ایم. ما اصلاح طلبان بدترین شرایط قابل تصور را پشت سر گذاشته ایم. به نظر هم می رسد که شرایط ما در سالهای بعد به بدی دوران دولت هشتم و نهم و انتخابات 88 نباشد. هر چه هست امید بر این است که شرایط مناسب تری را تجربه کنیم. بنابراین بحث نیاز اصلاح طلبان و یا استیصال آنان نیست بلکه این نیاز کشور به گفتگوی ملی است که احساس می شود.
البته من شخصا به برخی از تحلیل ها که این کشور را در آستانه سقوط و در شرایط ورشکستگی معرفی میکنند اعتقادی ندارم و فکر می کنم این بزرگنمایی ها به ضرر کشور بوده و تحلیل های غلطی است که فقط می تواند منجر به ناامیدی شود و رشد جریان های خشونت گرا را در پی داشته باشد.
مشکلات کشور ایجاب می کند که همه با هم دست به اصلاح وضع موجود بزنیم و در این شرایط مساله جدی این است که طرفین تحلیل های متناقضی از این مشکلات داشته باشند و رو در روی یکدیگر قرار بگیرند. برخی از اصولگرایان ممکن است که فکر کنند تمام مشکلات کشور به دلیل حضور اصلاح طلبان است. از طرفی بخشی از اصلاح طلبان هم ممکن است که فکر کنند اهم مشکلات به دلیل وجود برخی اصولگرایان است.
اما با این حال عقیده اصلی آنان وجود مشکلات است بدون اینکه در مورد مقصر اصلی بخواهیم بحث کنیم. پس اگر ما بخواهیم از مشکلات خارج شویم همه با هم باید از این شرایط خارج شویم. بطور مثال اگر بخواهیم ساختار انتخابات را در کشور اصلاح کنیم که همه قبول داریم که این، ساختار معیوبی بوده و این دخالت نظارت گونه که شورای نگهبان مدعی آن است منشا بسیاری از مشکلات می شود، باید به گفتگوی بنشینیم. آیا ما می توانیم بنشینیم و تصمیم به اصلاح آن بگیریم؟ اگر می شد که تاکنون آن را انجام داده بودیم. بنابراین باید این را با طرف مقابل حل و فصل کنیم.
از طرفی دیگر فرض بگیرید که برخی از اصولگرایان قبول داشته باشند که کشور مشکلات زیادی دارد و فکر کنند که دلیل آن هم این است که جریان اصلاح طلب رو به غرب دارند. (تعبیری که معمولا خود از آن استفاده می کنند). اگر بخواهند این را حل کنند باید بیایند و حرف بزنند. اینکه فکر کنند که از تریبون های رسمی صحبت کنند و ما هم فکر کنیم که در فضای مجازی بنویسیم همه چیز درست می شود، صحیح نیست. اگر قرار بود که همه چیز درست شود تاکنون درست می شد.
بهترین مسیر این است که ببینیم مشکل کجاست. ما در شرایط پرمخاطره ای قرار داریم. یک دولت ویژه و غیرقابل پیش بینی و به نوعی وحشی در ایالات متحده امریکا روی کار است، از سوی دیگر در اسرائیل دولتی مسئولیت دارد که تمام هم و غم خود را مبارزه با ایران قرار داده است و از طرف دیگر رژیم حاکم بر عربستان است که انگار هیچ رسالت دیگری در جهان اسلام ندارد غیر از مخالفت با ایران.
بنابراین در شرایطی که فضای خارجی، خیلی در برابر ما خوب نیست نیازمند این هستیم که در داخل کشور بین خودمان وحدت ایجاد کنیم. ما اصلاح طلبان در سیاست خارجی معتقد به مذاکره هستیم، در داخل هم نمی توانیم مذاکره را منع کنیم و بگوییم که سودمند نیست. قطعا مذاکراتی که در داخل صورت می گیرد اگر منجر به افزایش عصبیت‌ها و تنش ها نشود می‌تواند در جهت رسیدن به راه حل های مشترک مفید باشد.
