کارگردان «ایران برگر» معتقد است چون بیش از حد شعار‌های اخلاقی دادیم، متأسفانه تعداد زیادی هنرپیشه بی‌اخلاق درست کردیم.
مسعود جعفری جوزانی کارگردان سینما در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص علت ماندگاری برخی از بازیگران مانند عزت‌الله انتظامی، علی نصیریان، زنده یاد هما روستا، جمشید مشایخی و... و تفاوت آن‌ها با نسل جدید گفت: مشکلی که ما داریم این است که چون بیش از حد شعار‌های اخلاقی دادیم، متأسفانه تعداد زیادی هنرپیشه بی‌اخلاق درست کردیم. یعنی هر چقدر زیاد از حد روی مسئله‌ای تأکید کنیم، معکوس از آب در می‌آید. مانند نصیحت بیش از حد است که این موضوع در بین بازیگران نسل جدید ما به وجود آمده است.
وی افزود: سطح بازی و کیفیت بازیگران نسل جدید با نسل قدیم یعنی نصیریان، مشایخی، کشاورز و... قابل قیاس نیست و اگر واقعاً بخواهیم بین بازیگر‌ها بگردیم همین تعداد را بعد از انقلاب پیدا نمی‌کنیم، بازیگرانی که منظم هستند و عشق به کار دغدغه اصلی آن‌هاست و صرفاً دنبال پول نیستند و سواد حرف زدن و شعور اجتماعی دارند.
وی ادامه داد: من مطمئنم که بعد از انقلاب 5 نفر بازیگر ماندگار را به سختی پیدا می‌کنیم که این موضوع به خاطر ویژگی‌ها و خصیصه‌های شخصی و فردی مثبت خودشان است که آن‌ها را متفاوت و ماندگار کرده است.
جعفری جوزانی بیان کرد: بازیگری مانند مشایخی سرشار از حس است، انتظامی یک بازیگر غریزی است، نصیریان حس و دانش را توأمان با هم دارد یعنی از هر دوی آن‌ها استفاده می‌کند و آن خودآگاهی را در عین اینکه بازی می‌کند دارد. بازی در نقش قاضی شارح در «سربداران» یکی از نمونه‌های مثال‌زدنی برای نصیریان است. با وجود اینکه مونولوگ زیادی دارد اما مردم را مجذوب می‌کند چون در ایفای آن با فکر پیش رفته است.
کارگردان «ایران برگر» عنوان کرد: زمانی که نصیریان در نقش قاضی شارح حرف می‌زند با علم به اینکه در آن لحظه بلندگویی وجود ندارد، صحبت می‌کند و می‌داند که باید کلمه را با همه وجودش نمایش دهد، آن قدر این کار را به خوبی و صحیح انجام می‌دهد که اگر حرف‌های او را نشنوی درک می‌کنید و می‌فهمید که چه می‌گوید.
جعفری جوزانی اظهار داشت: اگر در کشور ما مقام‌هایی مانند لُرد و سِر وجود داشت، نصیریان به طور قطع بالاترین بود و همه درجات را می‌گرفت.
وی عنوان کرد: یک بازیگر خوب باید سواد و علم کافی داشته باشد اما سواد لزوماً این نیست که فقط مدرک بگیرید، چون این مدارک تکه کاغذی بیش نیست و ارزشی ندارد و زمانی ارزش واقعی دارد که در بازیگر موجود و سیال شود تا بتواند بیانش کند و در جامعه نشانش دهد.
