سه سال است که ملت ایران پیام تغییر خواهی خویش را به وسیله صندوق های رای مخابره کرده اند. آن روزها مردم ایران در سیمای حسن روحانی می خواندند که با او هم اقتصاد در ریل خود می افتد و هم سیاست نفسی می کشد. می پنداشتند با او هم چرخ اقتصاد می چرخد و هم چرخ سانتریفیوژ.
محمدعلی وکیلی در سرمقاله روزنامه ابتکار نوشت:
این روزها مصادف با روزهای پیروزی دکتر حسن روحانی در سال 92 است و دولت وارد سال چهارم خود شد فضای جامعه کم کم تب انتخاباتی پیدا می کند تاکنون پیرامون دست آوردهای آقای روحانی ،کامیابی ها و ناکامی هایش سخن ها و مقالات بسیار نوشته وگفته شده است.
سه سال است که ملت ایران پیام تغییر خواهی خویش را به وسیله صندوق های رای مخابره کرده اند. آن روزها مردم ایران در سیمای حسن روحانی می خواندند که با او هم اقتصاد در ریل خود می افتد و هم سیاست نفسی می کشد. می پنداشتند با او هم چرخ اقتصاد می چرخد و هم چرخ سانتریفیوژ.
مردم البته بیش از این هم انتظاری نداشتند. و به همین تغییرات دل خوش بودند. لذا دل به تدبیر روحانی و امید به دولت او بستند.
در اسفند 94 نیز حرکت مردم امید آسا و در امتداد همان امید بود. آنان با امید به آسایش بیشتر به پای صندوق های رای شتافتند. مردم انتظار گشایش بیشتری دارند. آنان نشان دادند که "امید" دارند در این راه جدید، به زیست بهتری دست یابند و گشایش بیشتری در کارشان افتد. در واقع آنچه این روز ها از متن مردم بر می آید انتظار حرکت جدیدی در داخل کشور است.
بی شک دستاورد های دولت در سیاست خارجی خیره کننده است. دولت به وعده های خود در سیاست خارجی وفادار بوده است. اما در سیاست داخلی عملکردی همتراز با عملکرد دیپلمات های خود نداشته است. دولت در داخل کشور آنچنان موفق نبوده است که در آن سوی مرز ها توفیق داشته است. این عدم توازن توقعی را ایجاد کرده است. اینکه وقتی دولت می تواند این چنین در سیاست خارجی موفق باشد و با مسائل پیچیده این حوزه در افتد، چرا نتواند از پس مسائل داخلی برآید؟ در چنین فضای روانی، جامعه انتظار عملکرد جدی تری از دولت در مسائل داخلی یافته است.
دولت توانسته در سیاست خارجی پارادایم جدیدی را شکل دهد و از ورای آن گره های عمیقی را بگشاید، اما با این وجود در سیاست های داخلی با انباشت مشکلات مواجه هستیم. برغم بی انصافی وغوغاسالاری مخالفین همچنان امیدمردم به تدبیر این دولت گره خورده است.
به هر روی، مردم منتظر اتفاقات جدیدی در داخل کشور هستند. از دولت محترم انتظار می رود که در مقابل این خواست مردم تواضع نشان دهد و برای اعمال "تغییر" درکابینه عزم خود را جزم کند. تقریبا عمر تغییر در درون کابینه همه دولتها دریکصدسال گذشته کمترازسه سال بوده است. واقعیت این است که توازن مناسبی بین اعضای کابینه وجودندارد .نسبت روحانی با بعضی ازاعضای کابینه فاصله دارد آنچنان که این فاصله بین اعضاء نیز مشهوداست به همین دلیل ریتم حرکت دولت آهنگ واحد ندارد. تغییردربین ارکان وزارتخانه ها بشرط ثبات دررویکردها هیچ اشکالی ندارد. برخی دردولت تمام تلاششان تبرئه خویش وفراهم آوردن زمینه بازنشستگی بدون دغدغه است ازاین رو رضایت چند نفر را بر رضایت مردم ترجیح می دهند . در این فضا، اهتمام به تغییر، احترام به مطالبات مردم است. مردمی که نشان داده اند به رویکرد های این دولت امید دارند اما لزوما با همه رویداد های آن همدل نیستند!
آنچه گفته شد این ضرورت را می رساند که رئیس دولت، در اسرع وقت، دست اصلاح در دولت بگشاید و آن را هرس کند تا این چنین افکار عمومی و امید مردم پاس داشته شود.
بر کسی پوشیده نیست که ترکیب دولت تا پیش از این، متناظر و متناسب با ترکیب مجلس پیشین بود. روابط دولت و مجلس این تناسب را ضروری می کرد. اکنون مجلس جدید، دولت جدید می خواهد. تا توازن و تناسب میان این دو قوه برقرار گردد!
با این وجود اگر دکتر روحانی به هر عذر و علتی در این خصوص نشتابد، ما جمعی از نمایندگان حامی دولت با هدف کمک به کارآمدی دولت و احترام به خواست ملت وتداوم امیدشان، خود دست به کار می شویم. ما با ابزار های مجلس راه را برای این تغییرات در دولت فراهم می کنیم. و البته جز اصلاح هم مقصدی نداریم.
امید که این تغییر به تسکین آلام مردم و تحکیم همدلی میان دولت و ملت وتداوم امید بینجامد.
