بخشی از اصولگرایان - اغلب عقلای این جریان - یکبار در انتخابات اسفند سال ٩۴ این کار را کردند و با روحانی همراه و موتلف شدند.
محمدعلی وکیلی نماینده تهران در روزنامه ابتکار نوشت:کمتر از ده ماه به انتخابات ریاست جمهوری زمان باقی است. سناریوهای محتمل رفتار اصولگرایان در این انتخابات از سه حالت خارج نیست.
الف) عبور از احمدی نژاد و حمایت از روحانی: ضریب احتمال این حالت نسبتا بالا است.
بخشی از اصولگرایان - اغلب عقلای این جریان - یکبار در انتخابات اسفند سال ٩۴ این کار را کردند و با روحانی همراه و موتلف شدند.
از آن ائتلاف کسی جز تندروها ضرر نکرد. در واقع این گونه ائتلاف ها، در میان گروه های موتلف، هم توزینی "برد-برد" دارد و هم به توسعه کشور شتاب می بخشد. لذا نسبت این گونه ائتلاف ها با مردم نیز نسبتی برد- برد است. از همین روست که گمان می رود بخش زیادی از اصولگرایان به حمایت از روحانی فکر کنند. شیرینی این ائتلاف هنوز زیر زبان پاره ای از آنان است.
از طرف دیگر رقابت با روحانی برای آنان آسان و دلچسب هم نیست. چرا که حمایت تمام اصولگرایان از کاندیدای دیگر به قطبیزه شدن انتخابات می انجامد و اصلاح طلبان در این صورت تمام قد به حمایت از روحانی برخواهند خاست. اصولگرایان می دانند که درصورت قطبیزه شدن و ایجاد دوئل اصلاح طلبی-اصولگرایی، اقبال عمومی با اختلاف توزیع می شود و تقریبا هیچ شانسی نخواهند داشت.
لذا رقابت با روحانی برای آنان آسان نیست. با این حال، اصولگرایان یک راه برای افزایش شانس خود در رقابت با روحانی دارند. احمدی نژاد میان اصولگرایان گزینه ای است که کاریزما و اقبالش از همه بلندتر است. دو هفته پیش نوشتم که احمدی نژاد صحنه را طوری چیده است که خود گزینه حداکثری در جریان اصولگرایی باشد. لذا برای عبور جدی از روحانی، ناچار باید به احمدی نژاد رجوع کرد و این نیز برای عقلای این قوم مطلوب و دلچسب نیست. آنان به هیچ وجه نمی خواهند باز گرفتار احمدی نژاد شوند. به همین سبب معتقدم مطلوب بخش زیادی از اصولگرایان، حمایت از روحانی است.
ب) عبور از روحانی و حمایت از احمدی نژاد؛ این راهی است که برای اصولگرایان به قمار می ماند. پایان این راه اصلا مشخص نیست. از یک طرف چندان نمی توان مطمئن بود که با این کار، می توانند بر روحانی پیروز شوند. از طرف دیگر نمی دانند که رای آوردن
احمدی نژاد پیروزی آنها محسوب می شود یا خیر! به هیچ رو نمی توانند رفتار احمدی نژاد را تخمین بزنند و یا کنترل کنند. خود را به احمدی نژاد سپردن، خود را به باد سپردن است. پایانش ناکجا آباد است. هیچ بعید نیست که در صورت حمایت از احمدی نژاد و رای نیاوردن، حرکات خارق العاده از او سر بزند. در واقع هنر او شکستن قاعده ها و رسم ها است. لذا حمایت از او قماری سخت و مبهم است.
البته پاره ای از اصولگرایان نیز دل در گرو او دارند و به زلف او آویخته اند. هنوز هستند کسانی که خیر او را از شرش بیشتر می دانند. کسانی هستند که شکست روحانی را به هر بهایی آرزو می کنند. برای اینان شاید حمایت از احمدی نژاد در این برهه موجه و مطلوب به نظر آید.
ج) بی تکلیفی و بی عملی؛ یک سناریوی محتمل هم اینست که به هیچ سمتی تعلق و هیچ حرکت و گزینه جدی نداشته باشند. این هم یک احتمال است. یعنی با توجه به اختلاف های آنان در این انتخابات، نتوانند به جمع بندی برسند و از معرفی گزینه جدی خود داری کنند. در این صورت حدس پیروزی روحانی چندان کار سختی نخواهد بود.
اصولگرایان شاید راه دیگری داشته باشند و آن عبور از روحانی و احمدی نژاد و حمایت از شخص سومی است. این سناریو البته نتیجه اش چندان با بی تکلیفی و بی عملی فرقی نمی کند. تنها در انتها سهمی که در کابینه روحانی برای خود متصور بوده اند را از دست خواهند داد.
تاکنون موارد بالا را می توان برای رفتار اصولگرایان در انتخابات سال ٩۶ متصور بود. سرعت تحولات البته به قدری بالاست که اجازه ایستادن بر یک تحلیل را نمی دهد. در ساحت سیاسی ایران هر لحظه ممکن است هر اتفاقی بیفتد.
