گفت و گو با جانباز مدافع حرم؛
«سال آخر دبیرستان که بودم، در ماه محرم، شبها در مسجد روستا سینه زنی و روضه بود و اهل تسنن نیز در مراسم عزاداری شرکت می کردند و ما نیز همراه مادرمان می رفتیم اما روحانی که آنجا حضور داشت نمی دانست ما سنّی هستیم.»
زمانی که به محل قرار برای رفتن به دیدار طلبه جانباز مدافع حرم رسیدم، از نحوه جانبازی ایشان سئوال کردم و گفتند هیچ اطلاعی ندارند و این جانباز به آنها معرفی شده است.
هرگز فکرش را هم نمی کردم دیدار با یک جانباز مدافع حرم با داستان شیعه شدن یکی از برادران اهل سنت گره بخورد که این مسئله به نوبه خود سوژه گزارش بسیار جذابی است که در همین مجال کوتاه به گوشه ای از آن می پردازم.
به گزارش ایسنا منطقه کویر، حجت الاسلام"عباس نارویی" طلبه جانباز مدافع حرم در این دیدار و گفت‌وگو گفت: «اول اردیبهشت سال 68 در شهرستان ایرانشهر استان سیستان و بلوچستان در خانواده ای از اهل تسنن به دنیا آمدم به طوری که پدرم سنّی و مادرم شیعه است.»
«روستایی که ما در آن زندگی می کردیم، روستای مادری ام بود و خانواده مادرم همه شیعه هستند و ما به این روستا «گزهک» که اکثریت روستا شیعه هستند مهاجرت کردیم.»
«پدرم آدم خشک و متعصبی نبود و ما را آزاد گذاشت، هیچ وقت مانع ما نشد که شیعه بشویم یا نه. می گفت "ببینید چه چیزی با ارزش است و از روی عقل و علم و تجربه جلو بروید"»
«سال آخر دبیرستان که بودم، در ماه محرم، شبها در مسجد روستا سینه زنی و روضه بود و اهل تسنن نیز در مراسم عزاداری شرکت می کردند و ما نیز همراه مادرمان می رفتیم اما روحانی که آنجا حضور داشت نمی دانست ما سنّی هستیم.»
«از روحانی که دهه محرم در روستا بود، درباره غدیر و حضرت زهرا سلام الله علیها سئوال می کردیم و او که مرد خوش اخلاقی بود، به زیبایی پاسخ ما را می داد.»
«ما دو خواهر و پنج برادر هستیم و من و برادرانم در مدرسه شبانه روزی در ایرانشهر درس می خواندیم و 10 سال در خوابگاه بودیم و من سال آخر دبیرستان نماز شیعه را در خوابگاه آغاز کردم و در همان سال شیعه شدم و در سال 85 دفترچه حوزه علمیه را گرفتم.»
«در سال 90 که از حوزه فارغ التحصیل شدم به عنوان کارشناس امور مستبصرین دفتر تبلیغات اسلامی جنوبشرق کشور در ایرانشهر مشغول به کار شدم.»
«حجت الاسلام نارویی درباره اولین جرقه های شیعه شدن در ذهنش گفت: یک دفعه شیعه شدن پیش نمی آید. این اتفاق به مرور می افتد و من دو سال قبل از شیعه شدنم دنبال مسائل بودم که بدانم و تحقیق می کردم. شیعه شدن من مدتی پنهان بود و بعد از ورود به حوزه علنی شد. پدرم ناراحت بود که حوزه رفته ام. اما مانع سرسختی نشد.»
«همه خانواده ما به جز پدرم شیعه شده اند و من و دو نفر از دیگر برادرانم طلبه هستیم.»
«بعد از کار در تبلیغات اسلامی، معاون حوزه علمیه دلگان از توابع ایرانشهر شدم و در همان منطقه تبلیغ می رفتم. در نیمه سال 93 دوبار به جان من سوء قصد شد و دوستان به من گفتند که احتمال ترور وجود دارد و من دی ماه سال 93 به یاسوج رفتم و در آنجا نیز کار تبلیغی می کردم.»
«6 محرم سال 94 به همراه تعدادی از بچه های شیعه و سنی سیستان و بلوچستان به عنوان داوطلب به سوریه رفتیم.»
«بعد از گذراندن 23 روز آموزشی در تهران، در نهایت 138 نفر از بچه ها به سوریه اعزام شدیم که دو نفر از بچه های سنی به شهادت رسیده و دو نفر از آنها شیعه شدند.»
«اعزام ما روز دوشنبه ای بود که خبرگزاری بی.بی.سی اعلام کرده بود 2 هزار نفر از بچه های سیستان و بلوچستان به سوریه می روند!! و تاریخ اعزام ما لو رفته بود و آن سفر کنسل شد و دو روز بعد رفتیم.»
این جانباز مدافع حرم با توصیف مناظری که در سوریه دیده بود و با ابراز ناراحتی تاثُراز جنایات داعش ادامه داد: مردم سوریه آواره و کشورشان ویران شده بود. در هر خانه خون جاری بود و معلوم بود افراد خانه را با دست کشته اند.
«ما چهار روز در دمشق بودیم، روز دوم به زیارت حضرت زینب سلام الله علیها رفتیم. در آن منطقه فقط بچه یتیم بود که از مناطق مختلف در آنجا جمع شده بودند.»
«علی رغم اینکه داعش تا نزدیکی حرم آمده و بازارچه های اطراف حرم کاملا نابود شده بود، حرم حضرت (س) اصلا آسیب ندیده و اکنون به دست بچه های ایرانی و فاطمیون اداره می شود.»
«جلوی حرم بوی خون می آید و بچه ها می گفتند زمانی که داعش آمده، مردم صف کشیدند جلوی حرم و هر چه می زدند، باز هم صف تشکیل می شد.»
«روز آخری که در دمشق بودیم، بعد از زیارت حرم حضرت رقیه سلام الله علیها به حلب رفتیم، در حلب همه اهل تسنن هستند. ما وارد روستای مریمین در جنوب غرب حلب شدیم. هفت روز در این روستا ماندیم و قرار بود عملیات انجام شود، شب عملیات (دوم آذرماه 94) بعد از نماز مغرب و عشاء فرمانده همه را آماده کرد و ما دو گروهان بدر و خیبر بودیم که من جزو گروهان بدر و تک تیرانداز بودم.»
«ما با گروه النصره می جنگیدیم و هفت کیلومتر تا نزدیکی اتوبان ترکیه – حلب فاصله داشتیم، اگر این اتوبان گرفته می شد، تقریبا راهی که داعش از آن مهمات و اغذیه وارد می کرد، قطع می شد. دشمن از دو روستا قبل از این اتوبان را گرفته و ارتباط را قطع کرده بود که این استقرار بین ما در روستای حمیدیه و بچه های فاطمیون بود و النصره بین ما قرار داشت.»
«ما در شب عملیات به سرعت آماده شدیم، هشت ماشین بودیم. من دسته آخر بودم و به دلیل اینکه ماشینها جا نداشتند، جا ماندیم و عملیاتی نداشتیم. 20 نفری بودیم، با بچه ها دعای توسل خواندیم و هنوز دو ساعت نگذشته بود که نور و صدای درگیری را از دور متوجه شدیم و برای اینکه دستگیر نشویم، دو نفر دو نفر روی پشت بام ها نگهبانی می دادیم.»
«من با شهید "نظرمحمد بامری" بودم و تا دم صبح نگهبانی دادیم و اذان صبح برای نماز جمع شدیم. بعد از نماز صدای ماشین ها آمد و چهار ماشین خالی برگشت و راننده ها فقط گریه می کردند، فکر می کردند که همه بچه ها شهید شده اند.»
«در درگیری شب، سه تا از بچه ها شهید شده بودند. عُمر ملازهی اهل لاشار و تک تیرانداز بود، سیدمحسن سجادی اهل بزمان و عبدالحمید سالاری اهل بندرعباس از شهدا بودند.»
«از شهادت ناراحت نمی شدیم، از اسارت ناراحت می شدیم زیرا با وضع عجیبی بچه ها را می کشتند. به راننده ها گفتم ما برای جنگ آمده ایم و در جنگ حلوا تقسیم نمی کنند.»
«بچه های شیعه و سنی خیلی با هم دوست شده بودند. اهل تسنن فهمیده بودند که هدف ایران فقط دفاع از تشیع و حرم نیست. هدف ایران، اسلام و جلوگیری از ظلم است و به همین دلیل خیلی دیدگاهشان نسبت به تشیع عوض شده بود.»
«در آن شرایط، ما فرماندهی نداشتیم و از منطقه و جزئیات کار چیزی را نمی دانستم اما هرچه مهمات و آذوقه بود برداشتیم و به سمت روستای عزیزیه که فاصله بین ما و فاطمیون بود، حرکت کردیم. به پنج کیلومتری عزیزیه رسیدیم، جایی که کاملا دشت و در دید تروریست ها بود. نگران بچه ها بودیم. رفتیم و به عزیزیه رسیدیم و به سرعت وارد حیاط یک خانه شدیم و دو تا از فرماندهان را دیدیم که به شدت زخمی شده بودند و فرستادیمشان عقب.»
«بچه ها همه جلو بودند. از داخل خانه ها جلو رفتیم و به آخرین حیات خانه رسیدیم یک عرب را دیدیم و در شرایطی که باید از کوچه عبور می کردیم، با فاصله از دیگر بچه ها حرکت کردیم. من و یک نفر دیگر تک تیرانداز بودیم و در حالی که تنها یک خانه دو طبقه در آن طرف کوچه قرار داشت، آن مرد عرب اصرار داشت به طبقه دوم آن خانه برویم و این کار خطرناکی بود.»
«در حالی که با هم بحث می کردیم، خمپاره زیر پای من خورد و در چند لحظه خودم را در یک فضای نورانی دیدم، فضای مه آلودی بود که در آن قدم زدم. با اصابت خمپاره کنار من، بچه ها سمت من آمده و در این حین خمپاره دوم بین بچه ها خورد و 5 نفر شهید و 11 نفر زخمی شدند.»
«زمانی که می خواستم خودم را بلند کنم، دیدم پوتین های من به سمت خودم است و متوجه شدم پاهایم مال من نیست. پای چپم از 11 جا شکسته بود.»
«از بین ما، تنها چهار نفر سالم بودند و آمدند به زخمی ها کمک کنند، یکیشان بازوهای من را گرفت و نتوانست بلندم کند و تا کنار ماشین ها در حالت فرار من را روی زمین می کشید.»
«شرایط خیلی بد بود و به او گفتم من را خلاص کند و شهادیتینم را خواندم. لحظه مرگ بود و هرچه به ذهنم می رسید خواندم. خدا شاهد است که آن موقع به یاد شهدا و اسرای کربلا بودم.»
«بالاخره مرا به بیمارسان صحرایی که یک سوله خیلی بزرگ بود، رساندند که مجروح های زیادی آنجا بود. پزشک آنجا راننده آمبولانس را صدا کرد و گفت "این پرستو را تا ده دقیقه دیگه رساندید. رساندید وگرنه می پرد" و من می دانستم تا بیمارستان شهر 70 کیلومتر فاصله است. جلوی بیمارستان حلب که اکنون به دست داعش افتاده، بیهوش شدم و دوباره وارد آن فضای نورانی شدم و احساس کردم که مُردم و بین مرگ و زندگی بود.»
«به گفته دوستانم بعد از هفت ساعت عمل و تنفس مصنوعی و شوک زنده شدم. دکتر گفت زنده ماندن من معجزه بود.»
«بعد از سه روزی که در حالت طبیعی نبودم و حالم بهتر شده بود، پزشکان با مقدمه چینی مفصل به من گفتند پایت قطع شده. گفتم هر دو تا؟ گفتند نه پای راستت و پایم در حلب ماند.»
«در منطقه خودمان گفته بودند من شهید شده ام و خانواده منتظر جسد من بودند که من با رسیدن به دمشق با آنها تماس گرفتم.»
«مسئله جالبی که در روزهای بستری در بیمارستان حلب اتفاق افتاد، این بود که در آن حالت نیمه هوشیاری با زبان دست و پاشکسته عربی به پرستارم گفته بودم که حجاب داشته باشد و آن خانم روسری به سر کرده بود.»
این جانباز مدافع حرم در پایان گفت: ما در سوریه چیزهایی دیده ایم که خیلی سخت است اما نمی توانم بگویم. ای کاش خوب می شدم و می توانستم دوباره بروم. کار داعش اسلام ستیزی، اسلام هراسی و ایجاد بغض نسبت به مسلمانان و همچنین ایجاد حاشیه و زمینه امن برای اسرائیل است. حرکت داعش ادامه حرکت یزیدیان است.
حجت الاسلام نارویی که دو فرزند پسر هفت ساله و یک سال و چهار ماهه دارد، می گوید: با توجه به وضعیت جسمانی ام، رفت و آمد برایم خیلی سخت است و پرستار ندارم.
