طنز
ساعت سه صبح تلفن خانه به صدا درآمد. همه از خواب بیدار شدیم. تلفن را برداشتم. آقای دکتر زیباکلام بود. عید را تبریک می گفت. ایشان گاهی زیادی محبت دارند. درباره من مطالبی می نویسند و از من چهره ای دموکرات و آزادی خواه ترسیم می کنند در حالی که چنین نیست و من فردی خشونت طلب و مخالف آزادی هستم.
به گزارش انصاف نیوز، روزنامه ی قانون در طنزی نوشت:
دلواپسان در هفته ای که گذشت انتقادات شدید خودشان را به خاطرات آقای هاشمی رفسنجانی بیان کردند. البته همانطور که مستحضرید هاشمی رفسنجانی تا پنج سال پیش در عداد تاریخ نگاران برجسته به شمار می رفت و ویل دورانت زمان شناخته می شد ولی متاسفانه در همان پنج سال پیش حادثه ناگواری برایشان پیش آمد و در هنگام بازی گلف (گلف: ورزشی اشرافی برای مرفهین) توپی از غیب به سر ایشان اصابت کرد. همین امر باعث شد تا فولدرهای (پوشه) حاوی بخش های مهمی از خاطرات ایشان پاک شود و به دلیل عدم تهیه بَک‌آپ (نسخه پشتیبان) در حال حاضر خاطراتی که از طریق ایشان نقل می شود فاقد سندیت باشد. امیدواریم در سالهای آینده خاطرات ایشان طوری نوشته شود که مقبول طبع دلواپسان قرار گیرد و خدای نکرده موجبات تکدر خاطر آنها را فراهم نکند. بنده یک نمونه از شکل مطلوب خاطره نویسی را مطرح می کنم، انشاا... که همین متن بعنوان خاطرات هاشمی رفسنجانی در سالهای آینده منتشر شود:
20 اسفند 93
انتخاباتی دیگر فرا رسید و من باز هم شکست خوردم. به این فکر می کنم که چرا از گذشته درس عبرت نمی گیرم. برای ناهار کباب شیشلیک بره داریم. خاویار هم هست. عفت هم می آید. غذا را می آورند. حکم مهدی [هاشمی] آمده است. شب مهدی آمد و ماجرا را تعریف کرد. چیزی نگفتم. پرسید چرا چیزی نمی گویید؟ گفتم: «من با آقازاده‌های لندن‌نشین مروج اشرافی‌گری که سرمنشا همه فسادها در کشور و عامل آشوب و ناآرامی در منطقه هستند حرفی ندارم». با ناراحتی رفت و در را بست.
22 اسفند 93
صبح کیهان خواندم. دیدم چقدر راست می گوید. ظهر اخوی محمد [هاشمی] تماس گرفت و گفت: چرا برنامه های تلویزیون اینگونه شده است؟ گفتم: چگونه شده است؟ با ناراحتی گفت: یک سویه شده است. اوشین هم دیگر پخش نمی شود. تلویزیون را روشن کردم. دیدم آنها هم راست می گویند. تلفن را قطع کردم.
25 اسفند 93
مدتی است کابوس می بینم. در خواب می بینم که نزدیک اتومبیل می روم. می خواهم در اتومبیل را باز کنم ولی مردی نورانی با کاپشن سفید به در آن چسبیده است و از خود صدای آژیر در می آورد. تعجب می کنم و می هراسم. می پرسم چه کسی هستی؟ لبخندی می زند و می گوید: من از شما می پرسم. دوباره سوالم را تکرار می کنم. متوجه می شوم که دزدگیر است، دزدگیر 88. با ترس از خواب می پرم و فریاد می زنم. گاهی از گذشته پشیمان می شوم و غبار اندوه بر دلم می نشیند. اما هنگامی که می بینم «بهار» نزدیک است علائم بهجت بر صورتم نمایان می شود.
1 فروردین 94
ساعت سه صبح تلفن خانه به صدا درآمد. همه از خواب بیدار شدیم. تلفن را برداشتم. آقای دکتر زیباکلام بود. عید را تبریک می گفت. ایشان گاهی زیادی محبت دارند. درباره من مطالبی می نویسند و از من چهره ای دموکرات و آزادی خواه ترسیم می کنند در حالی که چنین نیست و من فردی خشونت طلب و مخالف آزادی هستم. به ایشان گفتم قبل از نوشتن یادداشت نظر خود من را هم بپرسد. گفت شما امیرکبیر هستید. گفتم نیستم. گفت هستید. دیدم خیلی مقاومت می کنند، چند نفر را با موتور نزد ایشان فرستادم. دیگر مقاومت نکردند. [چه خوب اگر همه مسائل کشور اینگونه حل شوند.]
13 فروردین 94
آقای [حسن] روحانی تماس گرفتند و گفتند به تفاهم هسته ای رسیدیم. خیلی ناراحت شدم. احساس کردم عزتمان خدشه دار شده است. عفت هم از ناراحتی دستش را برید و خدشه دار شد. امروز همه مان خدشه دار شده ایم به غیر از فائزه و فاطمه و مهدی و محسن که بعضی هایشان از همکاران سرویس های جاسوسی غربی و بعضی دیگر در زمره فریب خوردگان هستند. برایشان دعا می کنم. ولی امیدی ندارم. تنها ماموریتم را در مسیر باقی مانده روی کار آمدن دولت بهار، مهرورزی و عدالت می دانم.
بر سر آنم که گر ز دست برآید / دست به کاری زنم که غصه سرآید
