روزنامه کرمان امروز در شماره جدید خود یادداشتی تحت عنوان 'ضربه آخر را هنر زد' به قلم محمد فتح نجات به چاپ رسانده است.
هنر شمشیری دو لبه است، دیدیم که حمایت یک هنرمندنمای مبتذل از یک کاندیدا چگونه موجب تخریب او شد و از سوی دیگر حمایت هنرمند ارزشمندی نظیر استاد شجریان از یک کاندیدا چگونه از عوامل پیروزی او به شمار آمد.
امروز دولتمردان باید بیشتر از گذشته در رفتار با هنرمندان تامل کنند و باید بدانند این هنرمندان که امروز از شما حمایت کردند، اگر مورد بی توجهی و بی مهری قرار گیرند، می توانند لبه دیگر شمشیر بُرنده ی هنر را نیز نشان دهند.
درست به خاطر ندارم که در کدام جنگ جهانی بود که برای بازسازی یک شهر، اولین بودجه ای که بسیار سریع تصویب و پرداخت شد، هزینه بازسازی آمفی تئاتر آن شهر بود. جالب است که بدانید، اولین جایی را که در آن شهر بمباران کردند همین سالن بزرگ بود که تمامی اتفاقات فرهنگی و هنری شهر در آن به وقوع می پیوست.
شاید کمتر کسی به این نکته توجه کرده باشد، اما این تصمیم درس بزرگی است. چنین عملی به تمامی دولت داران و کشورداران درس می دهد که فرهنگ و هنر چه قدرت تخریب و ساختی دارد.
شمشیر هنر
در طول تاریخ نیز بارها ثبت شده است که ریشه یک حکومت را هنرمندان از زمین درآوردند و یا اینکه باعث استحکام آن شده اند. شمشیر بسیار تیز و بُرنده ای است این هنر که اگر کسی به صداقت با آن رفتار کند می تواند در خدمت خود داشته باشد. در طول ایام تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری امسال دیدیم که هنرمندان با اتحاد خود چگونه روحانی را بر صندلی ریاست جمهوری نشاندند و چگونه از رییس جمهوری شدن رییسی جلوگیری کردند.
تَتَلو
البته نباید از تصمیم عجولانه و اشتباه جناب آقای رییسی غافل شویم که متاسفانه یا خوشبختانه تیزی منفی هنر را بر گلوی اقبال انتخاباتی خود کشید.
بسیاری از تحلیل گران بر این عقیده هستند که دیدار آقای رییسی با یک خواننده زیرزمینی بی اخلاق، ضربه بسیار مهلکی را به پیروزی ایشان وارد کرد. تَتَلو که در بین هنرمندان ایران جایگاهی ندارد و تنها در بین عده ای نوجوان ماجراجو اعتبار دارد، نباید ابزار تبلیغاتی یک کاندیدای ریاست جمهوری می شد. این یک اشتباه بزرگ بود که البته تاثیر آن را نیز دیدیم.
حمایت از روحانی
از سوی دیگر دیدیم که حمایت یک هنرمند نظیر استاد شجریان و بسیاری از بازیگران بزرگ سینما و تلویزیون از آقای روحانی، چه تاثیر مثبتی بر افزایش آرای ایشان گذاشت. اگر بخواهیم پیرامون هنر و نفوذ محدودیت ناپذیر آن صحبت کنیم، مثنوی هفتادمن کاغذ هم کم می آورد، تنها باید دولتمردان را به تامل در این اتفاق دعوت کرد تا بدانند این هنرمندان که امروز از شما حمایت کردند، اگر مورد بی توجهی و بی مهری قرار گیرند، می توانند لبه دیگر شمشیر را نیز نشان دهند.
سخن آخر
در مسابقات ورزشهای رزمی نظیر بوکس، شیوه ای از مبارزه وجود دارد که در آن دیگر امتیاز مطرح نیست و یکی از حریفان باید آن یکی را از پای در آورد. این نکته در تمام مبارزات و رقابت های حذفی صادق است. یعنی رقابت باید به حدی برسد که یکی از رقبا از میدان بیرون شود. انتخابات نیز چنین وضعیتی دارد، بحث امتیاز مطرح نیست و باید یک نفر پیروز قاطع میدان رقابت شود و این پیروزی یک ضربه آخر نیاز دارد که باعث پیروزی شود. در انتخابات ریاست جمهوری امسال ضربه آخر را هنرمندان و شاید بهتر باشد بگوییم هنر بر پیکر بازنده وارد آورد. هم هنرمندانی که محبوب جامعه هستند و هم آن فرد هنرمند نمایی که موجب بی عزتیِ یک جریان سیاسی خاص شد.
هردوی این مثبت و منفی از آن هنر بود و می توان واقع بینانه گفت که در این انتخابات ضربه آخر را هنر زد.
