کیانوش راد معتقد است که تعریف واحدی از منافع ملی وجود ندارد و مشکل همین جاست. در عین حال او می گوید قانون اساسی می تواند به عنوان مبنای رسیدن به وفاق ملی باشد.
"در صورت بازگشت همگان به قانون اساسی می توان مسیری برای اجماع نخبگان و احزاب سیاسی برای دست یابی به منافع ملی تعریف کرد."
محمد کیانوش راد، فعال سیاسی اصلاح طلب در گفت و گو با جماران گفت: مهم ترین مسئله ای که در ابتدا باید در نظر گرفت، رسیدن به درک واحد از شرایط کشور است. احزاب و گروه ها باید به شرایطی برسند که منافع ملی را بر منافع جناحی و فردی ترجیح دهند. آنچه باعث می شود که منافع ملی نادیده گرفته شود اشتباه در محاسبات و تشخیص نادرست مصادیق است. به اعتقاد من درک درست از شرایط کشور گویای آن است که تمامی احزاب و گروه ها باید با فهم درست منافع ملی، حرکت خود را تنظیم کنند.
این فعال سیاسی اصلاح طلب ادامه داد: آنچه اهمیت دارد این است که منافع ملی ما باید در چارچوب های قانون اساسی تعریف شود و قانون اساسی به عنوان فصل الخطاب تمامی اختلافات مد نظر قرار گیرد. در حقیقت قانون اساسی مکانیزم رفع اختلافات و منازعات سیاسی را پیش روی ما قرار داده است. به عنوان مثال می توان به اساسی ترین اصل قانون اساسی که بیان کننده روح قانون اساسی است یعنی اصل حاکمیت مردم بر سرنوشتشان اشاره کرد، در نظام جمهوری اسلامی تمامی مناصب و مسئولیت ها بر اساس آرای مردم مشخص می شود. بنابراین قانون اساسی می تواند معیاری برای گرفتن حق اقلیت و تلاشی برای بهسازی و نقد اکثریت مورد توجه قرار گیرد. در صورت بازگشت همگان به قانون اساسی می توان مسیری را برای اجماع نخبگان و احزاب سیاسی برای دست یابی به منافع ملی تعریف کرد.
کیانوش راد با اشاره به موانع پیش رو گفت: بخش عمده مشکلی که ما با آن رو به رو هستیم به علت نقص قانون نیست، بلکه بسیاری از این مشکلات به دلیل ناکارآمدی نخبگان سیاسی و یا نداشتن مهارت لازم در پذیرش کار جمعی و رقابت همراه با اختلاف ونهایتا پذیرش راهکار های دموکراتیک برای عبور از اختلافات اجتماعی است. به اعتقاد من نهاد های آموزشی و پرورشی باید نسبت به تربیت افراد در سطوح مختلف، قدم بردارند و یکی از اهداف احزاب سیاسی باید آموزش حزبی و تربیت افراد برای ورد به کار جمعی باشد.
وی ادامه داد: یکی از مشکلاتی که ما امروز با آن رو به رو هستیم این است که حتی فعالین حزبی نیز بعضا در بزنگاه های حساس رفتاری کاملا غیر حزبی دارند. به بیان دیگر احزاب بیشتر به عنوان ابزاری در جهت منافع فردی یا گروهی خاص تلقی می شود. نه به عنوان وسیله ای برای دستیابی به اساسنامه و آرمان ها و برنامه های یک حزب سیاسی. این وضعیت در تمامی احزاب اعم از اصلاح طلب و اصولگرا قابل مشاهده است. کاری که باید انجام بپذیرد، تقویت روحیه کار جمعی و حزبی در جامعه است.
