علی اکبر قاضی‌زاده درباره حاشیه‌های اخیر تلویزیون مبنی بر شیوه بکارگیری اسپانسرها در برنامه‌ها و خصوصا مسابقات تلویزیونی، می‌گوید: صدا و سیما نباید منتظر یک چنین موجی می‌شد که حالا کاری کند یا نکند. باید فکر سلیمی بود که اجازه چنین کاری را نمی‌داد و حالا باید فکر و دیدش را عوض کند.
علی اکبر قاضی‌زاده درباره حاشیه‌های اخیر تلویزیون مبنی بر شیوه بکارگیری اسپانسرها در برنامه‌ها و خصوصا مسابقات تلویزیونی، می‌گوید: صدا و سیما نباید منتظر یک چنین موجی می‌شد که حالا کاری کند یا نکند. باید فکر سلیمی بود که اجازه چنین کاری را نمی‌داد و حالا باید فکر و دیدش را عوض کند.
به گزارش ایسنا این استاد روزنامه‌نگاری گفت: رسانه‌های ما همه بحران دارند از سایت‌های خبری بگیرید تا خبرگزاری‌ها و مجله‌ها. متأسفانه این روزها مدام از من سوال می‌شود که برای این بحران‌ها چه باید کرد و من واقعاً نمی‌دانم چه باید کرد؟ این بحران یک بحران جدی و قدیمی است و با حرف و توصیه کاری پیش نمی‌رود. اما درخصوص سازمانی مثل صداوسیما، با بودجه مشخصی که از دولت و مردم می‌گیرد و حتی آگهی هم دارد، تعجب می‌کنم که چرا آنها باید وارد این بازی‌های زیان‌ده شوند.
وی درباره‌ی زیان‌ده بودن این اتفاق توضیح داد: زیان‌ده بودن این اتفاق را از این جهت می‌گویم که مردم آسیب می‌بینند. صدا و سیما به طور عادی از نظر جذب مخاطب بحران دارد و در حال حاضر مردم با رغبت هم صداوسیما را نمی‌پذیرند. چه برسد که وارد چنین ماجراهایی بشود. شنیده‌ام که مقام معظم رهبری و دیگران هم این نوع برنامه‌ها را منع کرده‌اند؛ در حالی که سازمان صدا و سیما نباید منتظر یک چنین موجی می‌شد که حالا کاری کند یا نکند. باید فکر سلیمی بود که اجازه چنین کاری را نمی‌داد.
این استاد دانشگاه در ادامه درباره اسپانسرها و حاشیه‌های آنها که در اغلب برنامه‌های تلویزیون دیده می‌شود، اظهار کرد: من مدت‌هاست شاهدم که در بعضی از شبکه‌ها، مرتب اصرار دارند مردم به یک شماره تلفن‌هایی با مربع و ستاره پیام بدهند. یقین دارند که پشت اینها یا چیزی است برای سازمان و مؤسسه یا شبکه‌های اجتماعی مشتری جذب می‌کنند و این تلفن‌ها باعث می‌شود که کالای خودشان را آگهی کنند؛ البته نمی‌گویم صدا و سیما مستقیم این کار را می‌کند ولی به هر حال در این زمینه‌ها کار می‌کند و البته دور از شأن یک دانشگاه است که بخواهد بخشی از هزینه‌هایش را این گونه جبران کند که بیش از آنکه مخاطب جذب کند بیشتر منجر به دلزدگی مخاطب می‌شود.
قاضی‌زاده در ادامه این گفت‌وگو مطرح کرد: چیزی به نام لاتاری وجود دارد که سازمان‌های رسمی دنیا آن را برگزار می‌کنند و ما از آن به عنوان قمار یاد می‌کنیم؛ چیزی که در عقاید دینی برای ما مجاز نیست و زیر بار این لاتاری‌ها نمی‌رویم؛ اینکه یک عده پول بگذارند قرعه انجام شود و یکی پول را ببرد. به همین جهت این موارد جایگاهی در کشور ما ندارند. تعجب می‌کنم که چرا صداوسیما باید به این کارها تن دهد.
این روزنامه‌نگار باسابقه درباره راهکار خود به صداوسیما برای خروج از این حواشی بیان کرد: به نظرم صدا و سیما باید فکر و دیدش را عوض کند، درآمد داشتن، پول درآوردن و تقویت مالی سازمان فقط از این راه‌ها ممکن نیست باید از محتوای شبکه‌ها بهره‌برداری کنند و کاری بکنند که مردم رغبت کنند دکمه تلویزیون را بر روی شبکه‌های خود نگه دارند. این راهش نیست مردم را پای تلویزیون بکشانیم که بیایند و دلشان بتپد که اسمشان درمی‌آید یا نه. شاید این رویه دنیایی باشد اما رویه ما نیست، ما باید فکرهای دیگری برای اوضاع مالی می‌کردیم. در اینکه همه رسانه‌های ما بحران دارند هیچ تردیدی نیست منتها بهترین کار بالا بردن کیفیت برنامه‌هاست.
این استاد دانشگاه سپس با اشاره به حذف برنامه «نود» از تلویزیون یادآور شد: برنامه‌ای که همه آن را می‌دیدند و قشر زیادی از جامعه ورزشی ما آن را قبول داشت از سوی تلویزیون طرد شد. نمی دانم چگونه یک سازمان می‌تواند ثروت خود را این گونه آتش بزند؟! برنامه‌ای که سال‌ها جا افتاده، نوستالژی است و تماس‌های مخاطبانش گاهی به دو میلیون می‌رسد چرا به همین راحتی کنار گذاشته می‌شود. کدام برنامه‌ی تلویزیونی تاکنون دو میلیون تماس داشته است؟ یک برنامه باید مردمی باشد.
قاضی‌زاده در بخش پایانی گفت‌وگوی خود با ایسنا با اشاره به حذف هنرمندانی که در زمینه برنامه‌سازی تخصص و تبحر دارند، اظهار کرد: بسیاری از طراحان، صدابرداران، دکوراتورها، هنرپیشه‌ها، نویسندگان و همچنین هنرمندانی که تخصص خود را هم در صدا و سیما گرفته‌اند، در حال حاضر خانه‌نشین هستند. بین این افراد آدم‌های بسیار مجرب هم دیده می‌شود، اما به دلیل اینکه برخی‌ها از قیافه آنها خوششان نمی‌آید، حذف شده‌اند. در حالی که همین هنرمندان هستند که در بالا بردن کفیت محصولات تولیدی صدا و سیما می‌توانند مؤثر باشند. ما همه اینها را دور ریخته ایم و حالا سرنوشت این همه شبکه و کانال را دسته کسانی دادیم که پیداست کارشان را بلد نیستند. همه شبکه‌های تلویزیونی دنیا عاشق کارکنان خود نیستند، بلکه آنها با همدیگر سازگاری دارند؛ چرا که هدفشان تولید برنامه با کیفیت و جذاب است.
منبع: ایسنا
