برخی نیروها تمایل ندارند که در انتخابات مجلس مشارکت حداکثری رخ دهد، زیرا با پایین‌آمدن مشارکت، خودشان روی کار می‌آیند. اصولگرایان تندرو به دلیل پایین‌بودن سرمایه اجتماعی‌شان در شرایطی پیروز می‌شوند که مشارکت کم باشد. گاهی هم برخی برای تأمین این هدف موانع متعددی برابر انتخابات آزاد قرار می‌دهند و نمی‌گذارند همه صداها در انتخابات حاضر باشند. موضوع دیگر به نهادهایی بازمی‌گردد که در جایگاه مجلس تصمیم می‌گیرند و موازی‌کاری‌ها باعث تحدید نهاد انتخاباتی و مشخصا مجلس می‌شود.
روزنامه شرق با محمدعلی ابطحی در باره انتخابات آتی مجلس، نقد به اصلاح طلبان، نقش مجلس و... مصاحبه ای انجام داده است.
بخشهایی از اظهارات او را می خوانید:
درپی اعتراض‌های اخیر بسیاری گفتند که مجلس هم نقش خود را به‌درستی ایفا نکرد یا در اجرای طرح افزایش قیمت بنزین شأن مجلس رعایت نشد. از سوی دیگر، در چهار سال اخیر انتقادهای زیادی به عملکرد کلی مجلس وارد بود. قوه مقننه تا چه حد در صیانت از «انتخاب» تأثیرگذار است؟
برخی نیروها تمایل ندارند که در انتخابات مجلس مشارکت حداکثری رخ دهد، زیرا با پایین‌آمدن مشارکت، خودشان روی کار می‌آیند. اصولگرایان تندرو به دلیل پایین‌بودن سرمایه اجتماعی‌شان در شرایطی پیروز می‌شوند که مشارکت کم باشد. گاهی هم برخی برای تأمین این هدف موانع متعددی برابر انتخابات آزاد قرار می‌دهند و نمی‌گذارند همه صداها در انتخابات حاضر باشند. موضوع دیگر به نهادهایی بازمی‌گردد که در جایگاه مجلس تصمیم می‌گیرند و موازی‌کاری‌ها باعث تحدید نهاد انتخاباتی و مشخصا مجلس می‌شود. با ذکر تمام این موارد، واقعیت این است که اکنون دیگر بحثی بر سر اینکه مجلس در رأس امور قرار دارد یا نه، وجود ندارد و مشخص است که در رأس امور نیست. در رأس امور نیست، زیرا نه آنهایی که نماینده بودند از جایگاه خود دفاع کردند و نه حتی مردم مهم قلمداد شدند و تصور هم نمی‌کنم که دیگر مجلس به جایگاه اصلی خود بازگردد.
احزاب موجود در ایران هم اهتمام ویژه‌ای برای تقویت نهاد انتخابی در ایران ندارند و فعالیت‌های نامنظم و لحظه‌آخری آنها در هر انتخابات باعث می‌شود که مردم نه به برنامه‌های آنها بلکه براساس یک تصمیم جمعی و مقطعی رأی بدهند. این موضوع را چگونه می‌بینید؟
از سال‌ها پیش ما حزب مهمی در کشور نداریم. اگر حزبی هم مهم می‌شد با آن برخورد می‌کردند. بعد از مدتی هم که تکثر احزاب بی‌ثمر باعث شد که با پراکندگی در نیروهای سیاسی یک جبهه ایجاد شود و احزابی شکل گرفت که شاید به تعداد انگشتان دو دست هم مخاطب نداشتند و در سال‌های اخیر تنها کارکردی که داشته‌اند این بوده است که در لیست‌های ائتلافی نامی از آنها برده شود. بسیاری از احزاب دکورند و اصلا نقشی در مناسبات سیاسی ندارند که بگوییم آیا آنها می‌توانستند باعث تقویت نهاد انتخابی بشوند یا خیر؟
جبهه اصلاحات هم هیچ‌گاه مانیفست روشنی ارائه نداد تا سرمایه اجتماعی‌اش نیروهای اصلاح‌طلب را از غیراصلاح‌طلب بازشناسد.
بحث‌های تئوریک زیاد مطرح شده است، اما اتفاقا تکثر همین احزاب بدلی باعث شد هویت اصلاح‌طلبی معلوم نباشد.
با توجه به موضوعات فوق، آیا شاهد مشارکت بالایی در انتخابات اسفندماه خواهیم بود؟
فکر نمی‌کنم شاهد مشارکت پایینی باشیم، زیرا مفهوم مشارکت در انتخابات برای بسیاری از شهرها و استان‌ها با تهران تفاوت دارد. در بسیاری از مناطق ایران براساس قومیت‌ها رأی داده می‌شود؛ بنابراین نمی‌توان لزوما گفت که فضای کلی حاکم بر کشور بر میزان مشارکت تأثیرگذار است.
