زنده و بی‌سواد یا مرده و باسواد؟ سوالی که پیش روی بسیاری از ایرانیانی است که دلبندانشان در مدارس فرسوده تحصیل می‌کنند. در امثال همین مدرسه که ساخت ۱۳۴۸ بود و ناگفته پیداست که سال‌ها در صف بازسازی قرار دارد، اما حتی به قدر مرمت و مقاوم‌سازی هم از بودجه و رسیدگی بهره‌مند نشده است!
زنده و بی‌سواد یا مرده و باسواد؟ سوالی که پیش روی بسیاری از ایرانیانی است که دلبندانشان در مدارس فرسوده تحصیل می‌کنند. در امثال همین مدرسه که ساخت ۱۳۴۸ بود و ناگفته پیداست که سال‌ها در صف بازسازی قرار دارد، اما حتی به قدر مرمت و مقاوم‌سازی هم از بودجه و رسیدگی بهره‌مند نشده است!
این عنوان خبری است که در واپسین روز‌های سال گذشته منتشر شد و در نوع خود به غایت مسرت‌بخش بود، هرچند حالا نشانه‌های خوبی از آن مخابره نمی‌شود: «افزایش ۵.۵ برابری بودجه نوسازی مدارس»
از سیل و زلزله و دیگر بلایای غیرمترقبه گرفته تا زمانی که قرار است برای اسکان انبوه مسافران نوروزی و تابستانی برنامه‌ریزی شود، همواره مدارس گزینه نخستی هستند که به ذهن می‌رسند. سازه‌هایی که از دورافتاده‌ترین روستا تا بطن شهر‌های شلوغ که هتل و حتی بوستان و پیاده‌روی قابل چادر زدن ندارند، یافت می‌شوند.
این در حالی است که نیم نگاهی به وضعیت این سازه‌ها در نقاط مختلف، تا حد زیادی این پیش فرض را تغییر می‌دهد، چون بسیاری از مدارس کشورمان اوضاع و احوال خوبی ندارند و شماری از آنها، کانون خطراتی بزرگ هستند که هر آن ممکن است از قوه به فعل برسند و فاجعه بیافرینند؛ مثل رویدادی که ساعاتی پیش در میناب رقم خورد.
مدرسه پورولی روستای راونگ از توابع بخش مرکزی این شهرستانِ استان هرمزگان، عصر روز گذشته میزبان دانش‌آموزانی بود که قرار است آینده را بسازند، اما آنقدر در مراقبت از حالشان کوتاهی می‌شود که با ریزش بخش‌هایی از سقف کلاس، در آستانه بدرود حیات قرار می‌گیرند.
البته شکر خدا این رویداد فرجامش تلخ نبود و تنها آرامش روحی و روانی دانش‌آموزان، اولیای مدرسه و والدین دانش‌آموزان را از ایشان گرفت و کاری کرد که در سردترین روز‌های سال، این سوال در روستا و مناطق مجاور داغ شود که فرزند بی‌سواد، اما زنده بهتر است یا دانش‌آموز در حال سواد‌آموزی و مرده؟!
سوالی بزرگ که پیش روی بسیاری از ایرانیان در گوشه و کنار کشور است که دلبندانشان در مدارس فرسوده تحصیل می‌کنند. در امثال همین مدرسه که ساخت ۱۳۴۸ بود و ناگفته پیداست که سال‌ها در صف بازسازی قرار دارد، اما حتی به قدر مرمت و مقاوم‌سازی هم از بودجه و رسیدگی بهره‌مند نشده است.
یک مدرسه از انبوه مدرسه‌هایی که در صفی عریض و طویل جاخوش کرده‌اند و معلوم نیست آیا روزی نوبت بازسازی و نوسازی و یا حتی ایمن‌سازی‌شان خواهد رسید یا قرار است به نوبت در صف اخباری قرار گیرند که از ریزش سقف بر سر دانش‌آموزان منتشر می‌شود؟
رویدادی که به کرات در کشورمان رخ می‌دهد و منحصر به میناب نیست؛ هرچند در همین خطه هم مسبوق به سابقه است و تکرارش موجب شکل‌گیری واکنش خاصی نشده. اتفاقی که چند روز پیش یک نمونه از آن در تهران رقم خورد و منجر به جراحت چند دانش‌آموز شد، دیروز در مدرسه پورولی رخ داد و امروز و بعد هم تکرار خواهد شد و معلوم نیست همیشه به خیر بگذرد.
این در حالی است که در واپسین روز‌های سال گذشته و پس از سال‌ها انتظار، خبری منتشر شد که حکایت از افزایش ۵.۵ برابری بودجه نوسازی و بازسازی مدارس در کشور داشت؛ افزایشی که ظاهرا بی‌اثر بوده است. موضوعی که جا دارد در این روز‌ها که بررسی بودجه در دستور کار است، مورد بررسی و موشکافی قرار گیرد.
منبع: تابناک
