روایت استاد دانشگاه لیورپول از استراتژی دولت انگلیس برای «مدیریت» کرونا:
پرفسور یان دونالد استاد روانشناسی در دانشگاه لیورپول که تحقیقاتش بر روی عوامل رفتاری در مقاومت ضد میکروبی، و حوزه اجتماعی و محیط زیستی است، در رشته توییتی به بررسی استراتژی دولت انگلیس برای کنترل کرونا پرداخته است. مدل ایتالیایی درمان، به دنبال متوقف کردن کرونا است. اما بریتانیا به دنبال کرونا است، منتها دسته خاصی از مردم که به این ویروس مبتلا هستند. درواقع هدف انگلیس این است که تا جای ممکن، افراد آلوده به کرونا با خطر کمتر داشته باشد، چراکه چنین افرادی سیستم ایمنی بدنی قوی تری دارند و نمی‌توانند کرونا را به سایرین منتقل کنند؛ بنابراین هر چه تعداد این افراد بیشتر باشد، خطر شیوع (و ابتلا) کمتر است.
پرفسور یان دونالد استاد روانشناسی در دانشگاه لیورپول که تحقیقاتش بر روی عوامل رفتاری در مقاومت ضد میکروبی، و حوزه اجتماعی و محیط زیستی است، در رشته توییتی به بررسی استراتژی دولت انگلیس برای کنترل کرونا پرداخته است.
پرفسور یان دونالد استاد روانشناسی در دانشگاه لیورپول که تحقیقاتش بر روی عوامل رفتاری در مقاومت ضد میکروبی، و حوزه اجتماعی و محیط زیستی است، در رشته توییتی به بررسی استراتژی دولت انگلیس برای کنترل کرونا پرداخته است.
توییت‌های پرفسور دونالد در ادامه آمده است:
۱/ استراتژی دولت در مورد کرونا نسبت به سایر کشورها، بهبودیافته است و به صورت بالقوه بسیار مؤثر است. اما از سوی دیگر، خطرناک است و مبتنی بر برخی از فرضیات است. این فرضیات باید صحیح باشند و تدابیری که اتخاذ می‌شود باید هنگام اجرا قابلیت عملی داشته باشند.
۲/ این توییت‌ها بر اساس این است که تصور من از چرایی و آنچه دولت دارد انجام می‌دهد، صحیح است. ممکن است اشتباه کنم و اگر اشتباه هم از آب در بیاید، تعجب نمی‌کنم، ولی در حال هرحال، از نظر من...
۳/ فرض اولیه انگلیس درباره شیوع (و ابتلای) کرونا، این است که تعداد زیادی از جمعیت به ناچار و با وجود هر کاری که انجام می‌دهند، آلوده می‌شوند. این رقم حتی تا ۸۰ ٪ جمعیت برآورد شده است؛ بنابراین با توجه به این که نمی‌توانید جلوی آن (شیوع و ابتلای کرونا) را بگیرید، بنابراین بهتر است آن را مدیریت کنید.
۴/ مدل ایتالیایی درمان، به دنبال متوقف کردن کرونا است. اما بریتانیا به دنبال کرونا است، منتها دسته خاصی از مردم که به این ویروس مبتلا هستند. درواقع هدف انگلیس این است که تا جای ممکن، افراد آلوده به کرونا با خطر کمتر داشته باشد، چراکه چنین افرادی سیستم ایمنی بدنی قوی تری دارند و نمی‌توانند کرونا را به سایرین منتقل کنند؛ بنابراین هر چه تعداد این افراد بیشتر باشد، خطر شیوع (و ابتلا) کمتر است.
۵/ این مصونیت جمعی است. براساس این ایده، در حال حاضر دولت می‌خواهد افراد به اندازه ظرفیت بیمارستان‌ها کرونایی شوند. در واقع، آن‌ها می‌خواهند میزان شیوع (و ابتلا) را کاهش دهند، نه متوقف. در حالت ایده آل، آن‌ها میزان شیوع (و ابتلا به) بیماری را متوزان می‌کنند؛ بنابراین تعداد بیمارانی که وارد بیمارستان می‌شوند و تعدادی که آنجا را ترک می‌کنند مساوی می‌شود.
۶/ ایجاد توزان امر خطرناکی است. تمام مدتی که بیماران تحت درمان قرار می‌گیرند، بیمارانی با علائم خفیف بهبود می‌یابند و در نتیجه روز به رو به تعداد افراد ایمنی که نمی‌توانند دیگران را آلوده کنند افزوده می‌شود. آن‌ها همچنین می‌توانند به سر کار خود برگردند و امور زندگی را به صورت عادی ادامه دهند.
۷/ این روش می‌تواند به صورت دقیق جریان شیوع (و ابتلا به) کرونا را نسبت به منابع درمانی موجود، مدیریت کند. داده‌های مربوط به میزان ابتلا باید دقیق باشد و همچنین گام‌هایی که اتخاذ می‌کنند، باید جواب دهد چراکه موعدش که فرا برسد، این‌ها باید همگی درست از آب درآمده و اجرا شوند، وگرنه سیستم درمانی فلج می‌شود.
۸/ مدارس: بچه‌ها به طور کلی مریضی حاد (کرونایی) پیدا نمی‌کنند، بنابراین دولت از آن‌ها به عنوان ناقل بیماری که دیگران را آلوده می‌کنند استفاده می‌کند تا میزان شیوع را افزایش دهد؛ بنابراین وقتی قرار است میزان شیوع (و ابتلا) کاهش پیدا کند، تعطیلی مدارس اعلام خواهد شد. گرچه به لحاظ سیاسی چنین امری (در نظر گرفتن کودکان به عنوان ابزاری برای مبتلا کردن جامعه) و اعلام آن، خطرناک است.
۹/ در مورد رویداد‌های بزرگ نیز به همین ترتیب است. وقتی می‌خواهید میزان شیوع (و ابتلا) را کاهش دهید، رویداد‌ها را متوقف می‌کنید. این بدان معناست که مدارس و ... برای یک دوره کوتاهتر بسته می‌شوند و به طور کلی اختلال در یک دوره کوتاهتر و با هدف افزایش جمعیت مصون رخ می‌دهد.
۱۰/ بعد از گذشت مدتی، بیشتر مردم مصون هستند و افرادی که به صورت حاد دچار کرونا بوده اند، معالجه شده و کشور تا مقاوم شده است. این وضعیت و هدفی است که دولت به دنبال دستیابی به آن است.
۱۱/ اما یک مسئله مهم در طی این فرایند، محافظت از کسانی است که ویروس برای آن‌ها کشنده است. هنوز اقدامات کاملی که برای محافظت از این افراد تعیین شده باشد، مشخص نیست. فرض بر این است که بتوانند میزان شیوع (و ابتلا) را کنترل کنند و پس از آن دیگر مردم هر کاری دوست داشته باشند، می‌توانند انجام دهند.
۱۲/ استراتژی ایتالیایی‌ها (و دیگران) متوقف کردن هرچه بیشتر شیوع و ابتلا است. این ایده‌ای جذاب است، اما پس از آن چه؟ ماه‌ها محدودیت (قرنطینه) قابل اجرا نیست؛ و باید محدودیت‌ها در نهایت کاهش پیدا کند. همین امر هم به ظهور مجدد بیماری و شیوع آن منجر خواهد شد.
۱۳/ سپس نرخ ابتلا دوباره صعودی می‌شود؛ بنابراین مجبورند هر بار که نرخ میزان ابتلا و شیوع، افزایش می‌یابد، محدودیت‌ها را دوباره اعمال کنند. این یک الگوی پایدار نیست و برای رسیدن به هدف یک جمعیت عمدتاً مصون با ریسک پایین ابتلا، زمان زیادی طول می‌کشد.
۱۴/ درحالیکه دولت انگلیس برای دستیابی به توزان و تعادل بین بستری‌ها و شیوع (و ابتلا) تلاش می‌کند، اقدامات بیشتری برای بهبود اوضاع انجام می‌شود. شاید به همین دلیل است که در حال حاضر تعداد کمی کلیپ و فیلم برای تشویق مردم به ماندن در خانه وجود دارد و منتشر شده است. مقامات بهداشتی در حال طی کردن یک مسیر دشوار، اما احتمالاً معقول هستند.
۱۵/ این احتمالاً بهترین استراتژی است، اما دولت انگلیس باید با وضوح بیشتری توضیح دهد.
منبع: انتخاب
