گفتارنو سرمقاله‌های امروز روزنامه‌ها را بررسی می‌کند:
سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح تهران معمولا دارای نکاتی است که کمتر در رسانه‌های به چشم می‌آید. گفتارنو به صورت روزانه سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح را به صورت خلاصه منتشر خواهد کرد. انتخابات آمریکا و تغییر سیاست آمریکا دربرابر ایران در صورت پیروزی ترامپ مهمترین نکته‌ای بود که در سرمقاله‌های امروز به آن پرداخته شده است.
سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح تهران معمولا دارای نکاتی است که کمتر در رسانه‌های به چشم می‌آید. گفتارنو به صورت روزانه سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح را به صورت خلاصه منتشر خواهد کرد. انتخابات آمریکا و تغییر سیاست آمریکا دربرابر ایران در صورت پیروزی ترامپ مهمترین نکته‌ای بود که در سرمقاله‌های امروز به آن پرداخته شده است.
ترامپ اگر پیروز شود سیاست‌اش درباره ایران تغییر می‌دهد؛ چون سیاست‌های قبلی شکست خورد
حسن بهشتی پور در روزنامه آرمان با اشاره به نظرسنجی‌های معتبری که پیروزی ترامپ را قطعی می‌داند نوشت: ... ترامپ در عمل با اين واقعيت که فشار حداکثري نتيجه مطلوبي که آمريکا خواهان آن بوده را حاصل نکرده، روبه‌رو شده و مشاور امنيت ملي آمريکا هم به‌صراحت به اين نکته که بيشتر از اين تحريمي نمانده که بخواهند انجام دهند، اشاره کرد و تحريم‌هاي اخير هم که متوجه افراد و شرکت‌ها شد، تاثير آنچناني در روند ماجرا ندارد. بنابراين به نظر مي‌رسد که ترامپ در صورت پيروزي حتما سياست‌هايش را تغيير خواهد داد نه به‌واسطه اينکه بخواهد انعطاف نشان دهد بلکه به واسطه اينکه به سمت سياست‌هاي تاثيرگذار پيش رود، چون عملا سياست‌هايي که به‌کار برده به شکست منتهي شده است.
ترامپ در حالي با عوام‌فريبي دم از معامله مي‌زند که درعمل به سياست‌هاي گذشته پايبند است و اگر از سياست‌هاي گذشته دست بردارد و به برجام برگردد، نشان از انعطاف دارد ولي تداوم سياست‌هاي گذشته چنانچه از سال 97 تابه‌حال به نتيجه نرسيده، باز هم نتيجه‌اي دربر نخواهد داشت. ترامپ در صورت پيروزي بايد راهکار جديدي اتخاذ و به خواسته‌هاي ايران توجه کند.
نکته مهمي که تحليل‌هاي نظير اينکه «حتي اگر بايدن هم پيروز شود، تاثير رواني اندکي خواهد داشت»، مورد بي‌توجهي قرار مي‌گيرد اين است که طرف ايران را در نظر نمي‌گيرند و فکر مي‌کنند آمريکا فعال مايشاست و هرطور که بخواهد تصميم مي‌گيرد. اين طرف قضيه هم ايران است و اينکه چه سياستي اتخاذ مي‌کند و چه اقداماتي انجام مي‌دهد. درواقع اينطور نيست که ايران دست بسته باشد. ايران مسئولان و امکاناتي دارد که براساس تحولاتي که رخ مي‌دهد، سياست‌هايي اتخاذ مي‌کند و اينکه خرداد 1400 چه کسي رئيس‌جمهور ايران خواهد بود، روي روندي که در پيش داريم، تاثيرگذار است.
سياست خارجي کلان کشور توسط رئيس‌جمهور تعيين نمي‌شود و رئيس‌جمهور منتخب تاثيرگذار است ولي تعيين‌کننده نيست و آمريکايي‌ها به‌خوبي بدان واقف هستند.
چه کسانی برای تحریم زنگنه به آمریکا گرا دادند؟
روزنامه آفتاب یزد در سرمقاله امروز خود با عنوان «آنهایی که «گرا به تحریم» را کلید زدند!» با اشاره به تحریم بیژن زنگنه نوشت: دوشنبه شب که خبر تحریم وزیر نفت ایران منتشر شد، یادم افتاد چندی پیش، منتقدان زنگنه او را متهم می‌کردند که با مخالفت با پالایشگاه سازی، در واقع «گرا به تحریم» داده و نه تنها عامل تحریم‌های پس از سال 1388 است، بلکه برای مقابله با تحریم‌های اخیر آمریکا هم ناتوان است.
البته آلزایمر این افراد، نه فقط سیاسی، بلکه اقتصادی هم هست و یادشان رفته که اتفاقا ساخت پالایشگاه ستاره خلیج فارس در سال 1383 یعنی در آخرین ماه‌های وزارت بیژن زنگنه در دولت سیدمحمد خاتمی کلید خورد و کسانی که باید پاسخگو باشند که چرا پالایشگاهی نساختند تا آمریکا تحریم بنزین ایران را پس از سال 88 کلید نزند، اتفاقا همان کسانی هستند که هشت سال دولت را در اختیار داشتند اما تا سال 92، نه تنها پالایشگاهی نساختند، بلکه پالایشگاه ستاره خلیج فارس را اگرچه با پیشرفت کلی 65 درصدی، اما با 35درصد پیشرفت عملیاتی در اختیار دولت بعد قرار دادند.
...همانطور که آن زمان، با ناتوانی در تولید بنزین، "گرا به تحریم" را کلید زدند، در دوره جدید تحریم هم که بر خلاف گذشته، دیگر بنزین، پاشنه آشیل کشور نیست، "گرا به تحریم" را با شاه بیت "چرا زنگنه را تحریم نمی‌کنند؟" کلید زدند. دلواپسان، بارها گفتند و نوشتند که زنگنه در دور زدن تحریم ناتوان است و مدعی شدند به همین دلیل هم هست که او را تحریم نمی‌کنند! البته وقتی خبرگزاری رویترز که در انتشار خبرهای ضد منافع جمهوری اسلامی، جدی است، خبر داد که سپتامبر امسال، میزان صادرات نفت ایران رشد کرده، آنها سکوت کردند. اما پیش از آن بارها به آمریکا گرا داده بودند که چرا نشسته اید؟ یادتان رفته زنگنه را تحریم کنید! آنها گرا دادند و البته نتیجه هم گرفتند. 
تنش میان امریکا و ایران تصمیم‌سازی متفاوتی را طلب می‌کند
جلال خوش‌چهره در سرمقاله امروز روزنامه ابتکار نوشت: دونالد‌ترامپ در آخرین روزهای نزدیک به انتخابات سوم نوامبر 2020(13 آبان جاری) در برابر یک پرسش کلیدی قرار دارد: آیا سیاست «فشار حداکثری» علیه ایران توانسته تهران را به عقب نشینی وادارد؟ در واقع جانمایه انتقاد یا مخالفت «جوبایدن» رقیب انتخاباتی او با سیاست فشار حداکثری، فقدان نتیجه روشن از انجام آن است.
... هدف کانونی ترامپ در همه اقدام‌های ایذایی علیه ایران، کسب «پیروزی بدون جنگ» بوده است. او نه می‌خواست و نه فضای عمومی جامعه آمریکا و بین‌الملل به او فرصت جنگ افروزی تازه در منطقه را می‌داد. بنابراین فرسوده سازی ایران با شدت بالا در دستور‌کار قرار گرفت. نتیجه اما توقف در همان نقطه صفر است.
نتیجه انتخابات نوامبر به هر شکل که باشد، صفحه جدیدی را در منازعه ایران و آمریکا رقم خواهد زد. رئیس جمهوری آینده ایالات متحده ترامپ باشد یا بایدن، تفاوت نمی‌کند. تنش میان دوکشور در نقطه‌ای است که تصمیم سازی و اراده‌ای متفاوت از گذشته را طلب می‌کند. ترامپ ماجراجوست و در صورت موفقیت در انتخابات، برای واداشتن تهران به گفت‌وگو و توافق با نتیجه‌ای که او و متحدانش درپی آن هستند، بی‌میل به اقدام با شدت بیشتر نیست.
موفقیت جوبایدن نیز تفاوت زیادی را در صورت مساله اختلافات ایران و آمریکا ایجاد نمی‌کند. او همان مطالباتی را از تهران دارد که ترامپ در چهار سال گذشته بر آنها پافشاری کرده است. اعتراض بایدن و جناح هوادار او به بی‌نتیجه بودن اقدام‌های ضد ایرانی ترامپ از یک‌سو و نیز رویکرد یکجانبه‌گرای او در اجرای سیاست‌هایش بدون مشارکت دادن متحدان اروپایی آمریکاست.
بایدن درصورت بازگشت به برجام، این توافقنامه را محدود به تکنولوژی هسته‌ای ندانسته و مانند ترامپ خواستار گسترش دامنه آن در سطوح دیگری است که تاکنون خط قرمز تهران در قبول هرگونه گفت‌وگوی احتمالی اعلام شده است. علاوه براین مشاوران بایدن تصریح کرده‌اند که سیاست فشار حداکثری علیه ایران را تا کسب نتایج دلخواه از توافق با تهران ادامه خواهند داد. بایدن براین ادعاست که با اصلاح رویکرد واشنگتن در دوران ترامپ، به نتایجی دست خواهد یافت که رقیب او در این کار ناکام بوده است.
تهران در نزدیک به چهار سال گذشته و با تحمل همه تغییراتی که در صحنه منازعات با واشنگتن ایجاد شد، توانست از اقدام‌های ایذایی خود را به در برد. شروع چهار سال آینده در هر صورت نمی‌تواند در سطحی باقی باشد که در گذشته بود. ظرفیت کنونی منازعات، آمادگی تازه‌تری را می‌طلبد که در آن حفظ منافع و مواضع اصولی سخت‌ترین کار است.
برخی‌ها وقتی قرار نیست رئیس‌جمهور شوند، می‌خواهند «رئیس‌جمهورساز» باشند!
غلامرضا صادقیان در سرمقاله امروز روزنامه جوان نوشت: چهره‌های آشنا از جریان‌های سیاسی کشور از چندی پیش قطعیت حضور خود را در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ اعلام کردند و برخی دیگر نیز آن طور که معلوم شد قصد دارند به گونه دیگری در این انتخابات تأثیرگذار باشند. همه چیز ظاهراً معمولی و عادی و در چارچوب قوانین دموکراسی است و اینکه چهره‌های تکراری از رؤسای جمهور سابق تا معاونان آنان و برخی وزرای دولت‌های سابق می‌خواهند رئیس‌جمهور آینده ایران شوند، ظاهراً هیچ منعی در یک نظام مردم‌سالارانه ندارد. اما این همه ماجرا نیست!
...پیام روح مردم‌سالاری به سیاستمداران آن است که خودتان را برای دفعات بعدی خرج ملت نکنید! زیرا این نه برای شما خوب است و نه برای مردم. اگر نوکری و خدمتگزاری است، یک دوره محدود کافی است و اگر قدرت‌طلبی است که مطلب روشن است.
با این حال به نظر می‌رسد که سختی دست کشیدن از قدرت حتی از جان کندن سخت‌تراست، به طوری که برخی‌ها در این چندماهه اخیر علناً گفته‌اند که برای ریاست‌جمهوری نمی‌آیند، اما تلاش خود را می‌کنند که یک رئیس‌جمهور خوب در ایران بر سر کار بیاید! این حرکت از حضور مستقیم در قدرت دیکتاتورمآبانه‌تر است.
آقایان درس دموکراسی به همه جهان و به ملت ایران می‌دهند، اما حتی وقتی قرار نیست رئیس‌جمهور شوند، می‌خواهند «رئیس‌جمهورساز» باشند!
برخی رفتار‌های به شدت عوام‌گرایانه نامزد‌ها برای جذب آرای زنان و قشر غیرسیاسی جامعه در ماه‌های اخیر نیز نه با اصول مترقی مردم سالاری که با همان اصول نظام‌های غیر مردمی هماهنگ است و این نشان می‌دهد سیاستمداران ما به قدرت به چشم نوکری و خدمت نگاه نمی‌کنند-اگرچه حرف آن را زیاد می‌زنند- بلکه حضور آنان در انتخابات، به معنی «پیش به سوی قدرت و رانت و سروری» است!...
رهبری گفتند توهین نکنید چرا رييس مجلس گفت كه نمايندگان گلايه‌ها از دولت را در سينه خود محفوظ مي‌دارند
عباس عبدي در سرمقاله امروز روزنامه اعتماد نوشت: يكي از انتقادات مكرري كه اصولگرايان به دولت و نيروهاي سياسي دارند اين است كه چرا رهنمودهاي رهبري را نصب‌العين خود قرار نمي‌دهند و به اجرا نمي‌گذارند؟ حتي مهم‌تر از آن اينكه چرا با آنها مخالفت مي‌كنند؟ اين مجادله ابتداي انقلاب در چارچوب مولوي يا ارشادي بودن نظرات رهبري انجام مي‌شد و بخشي از مواضع ولايت فقيه را مولوي و بخشي را ارشادي مي‌دانستند و البته همه كارهايي كه مي‌خواستند انجام دهند و مخالف نظر رهبري آن زمان بود، آن نظرات را ارشادي طبقه‌بندي مي‌كردند تا بتوانند از انجامش شانه خالي كنند.
اين رويكرد توجيه‌گرايانه را اصولگرايان فعلي و جناح راست از آن زمان با مواضع رهبري انقلاب داشتند. پس از امام و در زمان رهبري كنوني، ماجرا تا حدودي تغيير كرد زيرا اغلب اصلاح‌طلبان ضمن احترام و رعايت قانون ادعايي درباره اين مساله و توجيه آن نداشتند كه بخواهند نظرات رهبري را به مولوي و ارشادي تقسيم كنند.
محافظه‌كاران و اصولگرايان نيز نسبت خود را با رهبري چنان توصيف مي‌كردند كه تقسيم كردن مواضع و ديگر رفتارهاي رهبري به مولوي و ارشادي براي آنان منتفي بود و بايد همه ديدگاه‌هاي ايشان را به طور كامل انجام مي‌دادند ولي هنگامي كه نمي‌خواستند انجام دهند توجيهاتي مي‌آوردند. از جمله مي‌گفتند كه ايشان در دلش چيز ديگري مي‌خواهد و اين گزاره قابل نقض نبود چون اگر صريحا هم گفته مي‌شد كه خواستم چيست باز هم مطابق اين گزاره خواست اصلي چيز ديگري معرفي مي‌شد.
البته اكنون كار به جايي رسيده كه حتي نياز به اين توجيه هم نيست. اتفاقاتي كه در روزهاي اخير افتاد، نشان مي‌دهد كه آنان نه‌تنها تبعيت نمي‌كنند بلكه خيلي صريح و آشكار در مسير ديگري حركت مي‌كنند. اولين نمونه آن توهين به رييس‌جمهور و اقدام براي استيضاح اوست. با توجه به مواضع رهبري در چند ماه پيش هر فردي با ضريب هوشي حتي زير متوسط متوجه مي‌شد كه رهبري با اين جريان صد درصد مخالفت خواهد كرد. ولي آنان به راحتي توهين كردند و از سوي مردم نه يك بار كه هزار بار خواهان اعدام رييس‌جمهور شدند و به جمع‌آوري امضا براي استيضاح پرداخته و سمينار گذاشتند تا كار را يك‌سره كنند. روشن است كه ضريب هوشي آنان آنقدرها كم نيست كه متوجه تعارض اين رفتار با مواضع رهبري نشوند پس آگاهانه در اين راه گام برداشتند بعد هم كه موضع صريح رهبري منتشر شد، به جاي عذرخواهي، چنان موضعي گرفتند كه عذر بدتر از گناه بود. گويي براي كنار گذاشتن موقتي و ظاهري اين رفتار منت هم مي‌گذارند.
مورد بعدي نحوه مواجهه و پاسخ رييس مجلس با توصيه‌هاي رهبري بود. رهبري ميان نقد و توهين خط تمايزي قائل شدند. بي‌معني است كه جلوي نقد را گرفت. نقد به نوعي خدمت به نقدشونده است. بنابراين كسي نخواسته كه مجلس و نمايندگان نقد نكنند، سهل است كه وظيفه آنان نقد است و نه توهين پس چرا رييس مجلس گفت كه نمايندگان گلايه‌ها از دولت را در سينه خود محفوظ مي‌دارند و به نوعي صحبت كرد كه گويي حقي از نمايندگان زايل شده است؟
رهبري تصريح مي‌كند كه توهين نكنيد و اين امر روشني است و نقد كنيد، آنگاه رييس مجلس مي‌گويد كه از اين پس گلايه‌هاي خود را در سينه محفوظ كنيد! و البته بعد هم نمي‌كنند و شعرهاي مسخره‌آميز مي‌خوانند! 
اگر ترامپ رأی بیاورد و نتانیاهو نخست وزیر باقی بماند خاورمیانه وارد بحران‌های جدید می‌شود
ابوالقاسم قاسم زاده در سرمقاله روزنامه اطلاعات بااشاره به انتخابات آمریکا نوشت: ...ترامپ در دور نخست از دوره ریاست جمهوری‌‌اش هیچ دولت و کشوری، همچنین اغلب نهادهای بین‌المللی را از نگاه متفاوت خود بی‌نصیب نگذاشت و اگر اصلی‌ترین شاخص عملکرد او را در چهارسال گذشته رصد کنیم به این جمله می‌رسیم که ترامپ با قدرت رئیس جمهوری خود در آمریکا برای همه هزینه‌ساز شد و از چین و روسیه و اتحادیه اروپا تا اغلب کشورهای آمریکای لاتین و کانادا و البته در صدر آن ایران در دایره سیاست «تحریم‌های همه جانبه» و «فشار حداکثری» او قرار گرفتند. در این میان، محصول اصلی دوره چهارساله ریاست جمهوری ترامپ در خاورمیانه، شدت بخشیدن به جریان تثبیت هژمونی رژیم صهیونیستی از مسیر تمکین دولت‌های عربی به آن و تجهیز توان قدرت نظامی و تخریبی این رژیم بود.
اغلب تحلیلگران مستقل سیاسی به‌ویژه در اروپا و آمریکا در نقد و بررسی کارنامه ریاست جمهوری ترامپ، او را مأمور برآمده از جریان قدرت فرقه‌ای «آوانجلست‌ـصهیونیستی» در آمریکا می‌دانند که مجری دستور کار و برنامه‌های این فرقه است.
کارنامه بحران در بحران ناشی از ریاست جمهوری ترامپ و سلطه خطرناک فرقه «آوانجلست ـ صهیونیستی» از طریق همراهان و همکاران او در کاخ سفید، شخصیت‌هایی مانند پمپئو وزیر خارجه، آبرامز صهیونیست مشهور و مشاور امنیتی ترامپ، گشنر داماد ترامپ و مشاور ویژه رئیس‌جمهوری که از اعضای مؤثر و تعیین کننده سازمان «اِپک» نهاد بزرگ صهیونیست‌ها در نیویورک است و «مایک پنس» معاون اول رئیس جمهوری هستند.
...نتیجه انتخابات آمریکا هرچه باشد، پیروزی «بایدن» یا «ترامپ» فصل متفاوتی از گذشته در روال مدیریت کاخ سفید رقم خواهد زد، چه در سیاست داخلی یا خارجی. اگر ترامپ پیروز شود و نتانیاهو در نخست‌وزیری رژیم صهیونیستی باقی بماند، منطقه خاورمیانه وارد بحران‌های جدید تا مرحله «جنگ» خواهد شد. اگر «بایدن» پیروز شود مسیر دشواری برای تصحیح و یا تغییر سیاست‌های تخریبی چهار سال گذشته ترامپ را پیش‌رو خواهد داشت.
