یادداشتی از ابوالفضل کارآمد
اقتصاد این روزهای جامعه ما نیاز به توصیف ندارد. و مدیرانی که در کف این جغرافیا زندگی می‌کنند یا خودشان گرفتار مشکلات و معضلات اقتصادی هستند یا با همین دو چشم سر آثار آن را در حوالی خود مشاهده می‌کنند. متاسفانه زندگی برای قشرهایی از جامعه سخت و دشوار شده است و دولت‌ها هم نتوانستند آنچنان که باید و شاید امنیت اقتصادی را در واقعیت زندگی مردم برقرار کنند و آنچه که از حمایت دولت‌ها احتمالا بروز و ظهور پیدا می‌کند به سرعت در تهاجم گرانی‌ها و تورم محو و ناپدید می‌گردد!؟
ابوالفضل کارآمد پیشکسوت روزنامه‌نگاری نوشت:
اقتصاد این روزهای جامعه ما نیاز به توصیف ندارد. و مدیرانی که در کف این جغرافیا زندگی می‌کنند یا خودشان گرفتار مشکلات و معضلات اقتصادی هستند یا با همین دو چشم سر آثار آن را در حوالی خود مشاهده می‌کنند. متاسفانه زندگی برای قشرهایی از جامعه سخت و دشوار شده است و دولت‌ها هم نتوانستند آنچنان که باید و شاید امنیت اقتصادی را در واقعیت زندگی مردم برقرار کنند و آنچه که از حمایت دولت‌ها احتمالا بروز و ظهور پیدا می‌کند به سرعت در تهاجم گرانی‌ها و تورم محو و ناپدید می‌گردد!؟
از سوی دیگرآثار اقدامات و وعده‌های دولت جدید هم هنوز چندان حضور و بروز عملی خود را نشان نداده است. تحریم‌های بین المللی هم که جای خود را آنچنان مستحکم کرده است که حالا حالاها چندان به امیدواری نمی‌توان دل بست.
و عده‌ای هم که با مقوله فقر و نیازمندی هیچ رابطه ای ندارند، مردم را به صبوری و تحمل و مقاومت توصیه می‌کنند!...
در این شرایط کمک‌های مردمی که با نام و بی‌‌نام، یاری‌رسان این اقشار هستند و این سنت پسندیده هزاران سال است که در لایه‌های گوناگون جامعه نقش خود را ایفا کرده و در دوران‌های مختلف چاله‌های زندگی مردم را تا حدودی مرتفع ساخته است.
این سنت پسندیده اگرچه درمان قطعی بیماری فقر و فلاکت نیست اما تسکین دهنده بخش‌هایی از آلام و دردهای جامعه است.
تردیدی نیست که توصیه فرهنگ دینی صراحتاً به ایجاد عدالت درجامعه است و برای جود و بخشش و کمک‌های مردمی جایگاهی فوق عدالت قایل نیست.
البته این وظیفه (ایجاد و تحکیم عدالت) بر عهده دولت‌های مستقر نهاده شده است در همین راستا است که انجمن‌ها و خیریه‌ها پدیدار شده‌اند و به هر حال کمک‌های موثری را سامان می‌دهند.
یکی از مشکلات مهم و اساسی که این جریان و سنت ارزشمند را کلاف سردرگم و کم اثر می‌کند، همانا پراکنده‌کاری فراوانی است که گستره عظیم کمک‌رسانی را دچار اخلال و بی نظمی می‌کند.
روند کمک‌رسانی به مردم برای تاثیر بیشتر بایستی از یک برنامه و سازمان منسجم و مطمئن و موثر برخوردار باشد زیرا در غیر این صورت برخی افراد و گروه‌ها از این کمک‌ها به طور مکرر استفاده می‌کنند و جماعتی دیگر فاقد بهره‌مندی لازم خواهند شد و از سوی دیگر در شبکه‌های مجازی فراوان دیده می‌شود که برای یاری رسانی و رفع مشکلات گوناگون خواسته‌هایی را مطرح می‌کنند در حالی که شناخت و اطمینان لازم به برخی از آنها وجود ندارد.
به هر حال لزوم وجود یک تشکیلات قوی و منسجم و مطمئن مردمی بیش از پیش به چشم می‌خورد تا در این وانفسای اقتصادی بار کمک رسانی عموم مردم را به مقصد برساند و از تکرار کمک‌های تکراری و غیرلازم پیشگیری کند این یک راهکار استراتژیک است! که می‌باید مورد توجه برنامه‌ریزان قرار گیرد...
اما تا کی و تا کجا با روش‌های یارانه، اعانه، کمک‌های مردمانه! و مومنانه و ... کشور بزرگ ایران را می‌توان اداره کرد؟
