استاد تمام دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: شب ادراری یک بیماری نیست و بیشتر اوقات سیر فیزیولوژیک طبیعی است که پس از مدتی برطرف می‌شود.
استاد تمام دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: شب ادراری یک بیماری نیست و بیشتر اوقات سیر فیزیولوژیک طبیعی است که پس از مدتی برطرف می‌شود.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، معصومه محکم اظهارداشت: معمولاً حواشی و مسائل جنبی شب ادراری است که باعث نگرانی‌های زیادی در خانواده می‌شود. کودکان تا پایان ۵ سالگی به طور طبیعی گاهی شب‌ها خود را خیس می‌کنند، زیرا هنوز مثانه آن‌ها تکامل پیدا نکرده و تا پایان ۵ سالگی شب ادراری جای نگرانی ندارد.
وی ادامه داد: بعد از ۸ سالگی کودک نباید به طور طبیعی دچار شب ادرای شود در صورت شب ادراری در این سن، نیاز به بررسی جدی‌تر و دقیق‌تر است.
استاد تمام دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: تکامل سیستم ادراری در دختران زودتر از پسران صورت می‌گیرد، همچنین میزان شیوع شب ادراری در پسران بیش از دختران است.
وی افزود: روال صحیح از پوشک گرفتن کودک، عامل مهمی در کاهش شب ادراری کودکان محسوب می‌شود. حساسیت‌های زیاد والدین در برخورد با کودکی که دچار شب ادراری شده نه تنها باعث شیوع بیشتر شب ادراری در کودک می‌گردد بلکه باعث ایجاد مشکلات روحی در آینده او نیز خواهد بود.
این فوق تخصص کلیه کودکان، به عدم کنترل ادرار در حین خواب اشاره کرد و گفت: در صورت نبودن بیماری زمینه‌ای خاص، شب ادراری اولیه نامیده می‌شود شب ادراری اولیه معمولاً دلیل خاصی ندارد و در خانواده‌هایی مشاهده می‌شود که والدین و یا فرزندان دیگر نیز مبتلا به شب ادراری بوده‌اند.
وی افزود: در شب ادراری ثانویه کودک سابقه شب ادراری نداشته و معمولاً به دنبال بیماری‌های دیگری مانند عفونت ادراری، بیماری زمینه‌ای کلیه‌ای، استرس‌های غیر قابل تحمل، قند خون بالا و…، این مشکل ایجاد می‌شود. در نوع ثانویه نیاز به بررسی درمان عامل زمینه‌ای است.
محکم در پاسخ به این سوال که استرس تا چه حد در شب ادراری کودکان نقش دارد، گفت: گاهی استرس می‌تواند تنها عامل شب ادراری باشد. در کودکانی که از نظر روحی حساسیت زیادی دارند، یک برخورد بسیار کوچک با گروه همسالان می‌تواند زمینه‌ساز شب ادراری آن‌ها شود.
وی با اشاره به این نکته که والدین باید پس از گرفتن کودک از پوشک از آموزش «زمان معین برای دستشویی رفتن کودکان» استفاده کنند و از به کار بردن عبارت «هر وقت دستشویی داشتی برو»، پرهیز کنند و به آموزش زمان معین برای دستشویی رفتن ممارست ورزند. بیشتر کودکان با روش‌های حمایتی گفته شده درمان می‌شوند و نیاز به درمان دارویی نخواهند داشت.
