آیا امام خمینی بهتان را جایز می‌‏دانستند؟/ پاسخ جماران به این شبهه

اخیراً به بهانه انتشار فیلم سخنرانی یک روحانی در خصوص امکان ایراد تهمت به مخالفان ولایت فقیه، بخشی از سخنان امام خمینی که پیشتر در مستند «بهتان برای حفظ نظام» شبکه بی‌بی‌سی‌فارسی پخش شده بود، در شبکه‌های اجتماعی در حال انتشار است. سایت جماران با انتشار متنی در 6 بند به این موضوع واکنش نشان داد.
1: یکی از دو فرازی که در این برنامه از سخن امام پخش شده، مربوط به 10 سال پیش از تشکیل جمهوری اسلامی است و سخن امام ربطی به اولویت حفظ نظام اسلامی و جواز بهتان به منتقدین آن ندارد. محور سخن امام در این جلسه «وجوب قیام برای سرنگونی نظام ظلم» است و همان فراز دستکاری و تقطیع‌شده نیز مربوط به بیان وظیفه حوزه‌های علمیه براساس روایات پیشوایان معصوم در افشای روحانیون همدست با حکومت‌های جور و لزوم متهم ساختن و رسوا کردن و طرد آخوندهای درباری و معممین ساواکی رژیم پهلوی است.
2: در همین سخنرانی امام حتی درباره فرد محکوم به حد کمترین تخلف قاضی از مجازات قانونی را جایز ندانسته و فرموده: «حق اینکه فحش بدهد ندارد، حق اینکه یک سیلی به او بزند ندارد، حق اینکه یک روز حبسش کند ندارد.»
3: امام در اوایل پیروزی انقلاب می‌فرمایند: «اهانت کردن به یک آدمی، ولو این آدم هم خودش یک آدم مخالفِ مثلًا چه باشد، باز حق اهانت نیست. رفتن منزل، به خانواده‌اش تعرض کردن، به بچه‌هایش تعرض کردن، این‌ها اموری است که نباید بشود. ما می‌خواهیم اسلام باشد، ما نباید یک کاری بکنیم که بگویند که دادگاه‌ها در زمان طاغوت هم این کارها را نمی‌کردند.»
4: امام خمینی در سخنانی خطاب به مسئولین و اعضای دو نهاد مهم قانونگذاری و قضایی کشور گفته بودند: «حضرات وکلای محترم در نطق‌های قبل از دستور و در مباحثات در حال دستور با کمال دقت مواظب جملات خود و کیفیت ادای آن باشند، که خدای نخواسته به مسلمانی بلکه انسانی توهین نشود و شخصیتی ساقط نگردد و کسی مظلوم واقع نشود. معیار الهی آن است که اثبات مدعا مبنی بر استدلال و شواهد متقن باشد و از کلمات نیش‌دار و اهانت‌آمیز و کردار ناروا مبرّا باشد. خواهران و برادران گرامی، مسئله بسیار مهم است. آبرو و حیثیت یک مسلمان یا یک انسان در کار است. چه‌بسا با یک انحراف شما یک انسان آبرومند در جامعه ساقط شود و شرف یک مؤمن خدشه‌دار گردد. اگر انحرافی دیدید، نخست بدون سروصدا دنبال تحقیق روید. پس از آنکه مسلّماً معلوم شد، قبل از کشیده شدن به مجلس با طرف به گفت‌وگو بنشینید، اگر فیصله نشد و شخص مذکور می‌خواهد برخلاف مصالح اسلام و کشور و ملت عمل کند و در انحراف پافشاری نماید، حفظ مصلحت عمومی و اسلام مقدّم است بر حفظ مصلحت شخص، هر کس باشد؛ در این صورت تقاضا کنید و با استدلال و منطق، بدون کوچکترین اهانت، مطلب را عرضه کنید. مهلت دهید تا در محیطی آرام و بی‌تشنج از خود دفاع کند. ما همه باید بدانیم که مجرمی که بالاترین جرم را دارد و به سوی چوبه دار می‌رود، جز اجرای حد شرعی احدی حق آزار او را لفظاً و عملًا ندارد؛ و مرتکب، خود ظالم است و مستحق کیفر... اگر در مجلس به کسی که حاضر نیست و راه به مجلس ندارد که از خود دفاع نماید حمله‌ای شد، به او اجازه داده شود یا در مجلس از خود دفاع کند و اگر قانوناً اشکالی در این عمل می‌بینند، رادیو، تلویزیون و مطبوعات این وظیفه سنگین را به دوش کشند؛ تا حق مظلومی ضایع نشود و شخصیتی بی‌دلیل خُرد نگردد.»
5: ده‌ها صفحه از کتاب‌های اخلاقی و فقهی امام به بیان اهمیت نقش بنیادین اخلاق و وجوب اجتناب از رذایل اخلاقی اختصاص دارد. نمونه‌هایی از آن: «سوال - آیا اهانت نسبت به اسرا جایز است یا خیر؟ جواب - اهانت جائز نیست بلکه نسبت به آنان باید اخلاق اسلامی را مراعات نمود». امام در تحریرالوسیله درباره نهی از منکر به صراحت نوشته: «جایز نیست که انکار را با حرام و منکر همراه نماید، مانند ناسزا و دروغ و اهانت».
6: امام در کتاب مکاسب محرمه برخلاف نظر برخی فقیهان که غیبت فرد متجاهر به فسق {کسی که در انظار عمومی با ارتکاب به فسق و جنایت خودنمایی می‌کند} را در همه جا و در همه رفتارهای ناشایست او – ولو در انظار نبوده باشد – مجاز دانسته‌اند، قائل به انحصار جواز غیبت در همان مورد و در همان محلی است که فاسق آن را در انظار و متجاهراً انجام داده است.