روزنامه ایران نوشت: برای بولتن سازان و حاشیه پردازان و دروغزنان توفیری ندارد که پای سیاست و اقتصاد و صنعت در میان باشد یا دیپلماسی و فناوری و فرهنگ.
پریروز نوبت صندوق توسعه ملی بود، دیروز پیاده روی ژنو آمد و امروز صف آسیاب افترا به تکخوانی زنان رسیده است. برای حاشیه سازان و بولتن پروران سخاوتمند، اصل تخریب است خواه بنای ریاست جمهوری در پاستور باشد، خواه عمارت دیپلماسی در 30 تیر باشد و خواه ساختمان مظلوم فرهنگ باشد در بهارستان. سهم هیچ ساختمانی فراموش نمی شود. دیر و زودش را شاید غلط کنند اما سوخت و سوز از خاطرشان نمی رود.
بولتن سازان فرصت پیدا کنند پیراهن بهانه خود را از هر آنچه به چنگ آورند می دوزند و کلاه فریبکاری شان را اگر طلبید از نمد اقتصاد یا دیپلماسی یا فرهنگ می سازند.
حاشیه سازان پیکان تخریب خود را تاکنون عمدتاً برای خراش دادن افکار عمومی صیقل داده اند اما اکنون تیر تهمت را تیز می کنند تا اعتماد بزرگان و معتمدین به دولت اعتدال را مخدوش کنند. مراجع بزرگوار تقلید که همواره بر چهره دروغزنان سیاست باز خاک پاشیده اند اکنون آماج ارسال بولتن های حاشیه پردازان شده اند. پیدا بود که مسیر هموار و جاده دو طرفه ای که از سال 92 تاکنون میان دولت اعتدال و بیوت مراجع عظام احداث شده است بر آتش حسد حاشیه سازان اسپند می ریزد.
معلوم بود که تأمین و تصدیق سیاست های دولت امید در عرصه های دیپلماسی، اقتصادی، سلامت و فرهنگ از سوی عالمان ناصح و مشفق، کینه تخریب گران را دامن می زند. آن کینه و حسادت اکنون در بولتن های دروغ پردازان جلوه کرده است. دولت یازدهم از همان روزها که نام نامزدها را برای سمت های اصلی کابینه مرور می کرد به خوبی می دانست که کرسی فرهنگ از مهم ترین مناصب مدیریتی است. به این اعتبار ادامه آن را به کسی سپرد که از محارم نظام تلقی می شود و سنت خواهی را با تحول طلبی، اصالت ها را با اقتضائات و ارزش ها را با پیشرفت ها توأمان طلب می کند. به خط قابل رؤیت نه، اما با نگارشی روشن بر سردر سیاست های فرهنگی دولت اعتدال نوشته اند که «هرکس از اخلاق بی خبر است وارد نشود.»
به حکم همین هویت اخلاقی است که هیچ تصمیمی در حوزه کتاب و نشر، تصویر و سینما، صدا و آواز و... جواز انتشار نیافته اند مگر آنکه عیار التزام شان به اخلاق و ارزش ها ثابت شده باشد. دروغزنان و حاشیه سازان چه بسا یکی دو هفته که نه، یکی دو روز خوشدل باشند که ذهنی از برخی بزرگان را آشفته کرده اند یا دلی از بعضی مراجع را لرزانده اند اما آزادگی بزرگان و پیشوایان امروز حوزه های علمیه، بی گمان راه را بر شیطنت های بولتن سازان خواهد بست.
روحانی کار بولتن سازان را «نقد سیاه» نام داده بود؛ کاری که در حصاری از مصونیت آهنین، خود را ایمن می داند. آنها می خواهند دامنه سیاهکاری خود را به سمت سپید بیوت علما و مراجع برسانند. شک نیست که بزرگان بیش از هر جبهه و جماعتی، احتیاطی اکید و چه بسا وسواس گونه دارند در راستی آزمایی اخباری که روی میزشان می نهند. این عین تعلیم دیانت مبین است که سخن هر از راه رسیده ای را باید با محک محکم دقت و احتیاط، عیار زد. بولتن سازان و حاشیه پردازان گاه آبروی خود را چنان به آب وضو خیس می کنند که صاحبخانه را از سنگ محک و عیارسنجی و راستی آزمایی منصرف می کند. این ترفند توطئه گرایانه اهل تهمت و افتراست که دروغ را چنان بزرگ می بافند تا خواننده یا شنونده به گمان کذب نیفتد و ظن دروغ در ذهنش جولان نکند.
قصه رضایت ارشاد به انتشار آلبوم تکخوانی زنان، توهمی از همین جنس است. کیمیاگران بولتن ساز، با قداست 100 تسبیح، جلوه فروشی می کنند و لباس عوام فریبی ارزش گرایی را بر تن می کنند و می کوشند در پیشگاه خانه مراجع عظام و علمای اعلام بیتوته کنند تا خبری خالی از صحت را بباورانند و صادق بنمایانند. ارشاد، اما نه این بار و یک بار، بلکه بارها و بارها این خیال آفرینی ها را دروغ و بهتان و بی اخلاقی دانسته است. تردید اگر دارید از کنار حاشیه سازان عبور کنید و چشم در چشم واقعیات بدوزید تا بی وساطت هیچ نمام و سخن چینی دریابید که ماجرا مطلقاً متفاوت از پخت و پز بولتن سازان است.
