چرا منتقدان مرعشی همچنان بر طبل عدم پاسخگویی او می کوبند+ اسناد

 من در زمانی که استاندار بودم، با چند واقعیت مواجه بودیم. اولین واقعیت این بود که توسعه استان و یا بهتر بگویم ایجاد یک جهش در توسعه استان به یک جلو برنده یا یک موتور محرک نیاز داشت. کارهای جدیدی بوده که می توانست روحیه بدهد به دیگران تا بقیه هم حرکت کنند. به حرکت می گوییم حرکتهای پیشتاز یا حرکتهای جهشی، که می توانستند جهش به وجود بیاورند. یکی از آنها ایجاد منطقه ویژ ه اقتصادی سیرجان بود. دیگری، منطقه ویژه اقتصادی ارگ جدید بود. دیگری ، هواپیمایی ماهان بود.... در داخل منطقه ویژه اقتصادی بم( ارگ جدید) فعالیت خودروسازی کرمان بود. اینها در واقع پروژه هایی بودند که می توانستند ایجاد تحرکت کنند. یا مثلا در رفسنجان مجتمع صنعتی بود که آقای هاشمیان بیشتر زحمات آن را به دوش گرفتند. در نقاط مختلف استان پروژه هایی بود که بعضی انجام شد و بعضی نشد. برای به وجود آوردن این پروژه های پیشتاز ما با چندین مانع جدی مواجه بودیم. اولین محدودیت این بود که ما به عنوان استانداری نمی توانستیم شرکت دولتی تاسیس کنیم. یعنی اختیار انجام چنین کاری نداشتیم و غیر قانونی بود. ایجاد شرکت دولتی به اجازه مجلس نیاز داشت که خود مجلس هم براساس سیاستهایش تعداد شرکت دولتی را نمی خواست زیاد کند، که به نفع کشور هم نبود ، و نیست. راه دوم این بود که دست روی دست بگذاریم و بگوییم که مردم خودشان باید این کار را انجام بدهند و ما فقط وظیفه داریم در رفت و آمد با استانداری باشیم، نظاره کنیم، نامه امضا کنیم ( یعنی کاری را که همه استاندارها و همه مدیران عافیت طلب انجام می دهند) و خوب بعد هم وقتی کاری انجام نمی شد ما بایستی می گفتیم کسی نیامده که بخواهد ما نامه ای امضا بکنیم! و زمان را به این صورت هدر بدهیم. راه دیگری که شاید راه درستی هم بود این بود که ما بخش خصوصی را فعال کنیم، که کردیم البته خیلی از واحدهایی را که می توانستیم کمک کردیم به نحو عالی راه افتادند. اما بخش خصوصی اولا بیش از حد خاصی حاضر به پذیرفتن مسئولیت و ریسک نبود، یعنی مثلاً هیچ وقت ما نمی توانستیم یک بخش خصوصی را قانع کنیم بیایید در جایی مثل بم خودروسازی بزند.... 

... به علاوه اینکه اگر هم دست به چنین کاری می زدند، حداکثر در کرمان این کار را انجام می دادند و از شهر کرمان آن طرف تر کسی حاضر نبود حتی پا بگذارد. و محدودیت دیگر این بود که آیا من کدام یک از بخش های خصوصی و یا چه کسی را در بخش خصوصی بخوانم و بگویم فلانی برو و شرکت هواپیماییماهان را راه اندازی کن و فردا نگویند که مرعشی خودش شریک اوست؟ حالا که این کار را نکرده ایم، اینقدر به ما فحش و ناسزا می گویند و شایعه می سازند و اتهام می زنند. شما فکرش را بکنید اگر ما هواپیمایی را داده بودیم به یک بخش خصوصی، حالا چطور می خواستیم به این سوالات جواب بدهیم؟ با این تنگ نظریهایی که هست، کدام استاندار جرات می کند به طرف یک بخش خصوصی برود و آن را حمایت کند و بگوید یک شرکت هواپیمایی راه بینداز. برو هواپیما بخر! ما اگر به یک شرکت بگوییم بروید و ده تا کامیون بخرید، فردای همان روز هزار حرف ازش در می آِید و مردم می گویند، « آقا ، همه این کامیون ها مال خودش است!» این هم یک محدودیت دیگر! این را هم اضافه کنم که حالا البته کشور بازتر شده. همه فواید بخش های خصوصی را بهتر فهمیده اند. همه دارند بر خصوصی سازی تکیه می کنند. مقام معظم رهبری همین را می گویند، رئیس جمهور همینطور.... و تازه هنوز این کارها به نحو مطلب نمی شود در کشور! ؛ حالا مایی که می خواستیم درسالهای 65 ، 66 تا 70 تصمیم بگیریم، چه کسی می خواست زیر این مسئولیت برود؟ با خود گفتیم که « ما چه کار می توانیم بکنیم»؛ به هر حال ما جوان بودیم؛ پرتحرک بودیم، دلمان برای وضع استان می سوخت و اهل ریسک هم بودیم. و چیزی که خود من را خوشحال می کند و ضمیر مرا شاد نگه می دارد ، این است که من هیچ وقت از هیچ کاری نترسیدم. 

عرض کنم که ، هیچ وقت از پذیرش مسئولیت نترسیدم و کاری را که درست می دیدم ، به آن عمل می کردم. خوب ، دیدیم نمی توانیم مسئولیت نپذیریم. محدودیت ها را که در نظر گرفتیم به یک جمع بندی به نظر خودم خوبی رسیدیم و آن هم اینکه بیائیم موسسه ای درست کنیم که این موسسه غیر انتفاعی و خیریه باشد و هدفش توسعه استان باشد و این هنوز در کشور بدیع است. یعنی هنوز هیچکس به این فکر اقتدا نکرده ، با اینکه چند سال هم گذشته است. فکر می کنم 12 سال گذشته باشد. ما معمولا در جامعه مان کار خیر را در این می دانیم که مثلاً به یتیمی چیزی بدهیم یا مدرسه و یا پل و یا یک راه بسازیم اساسا اگر کسی با واقعیتهای اجتماعی و اقتصادی امروز آشنا باشد و اثرات و نقش توسعه را بفهمد می داند که هیچ کاری از توسعه خیرتر نیست. کار خیر، یعنی کمک به توسعه جامعه. توسعه است که ریشه های فقر را از بین می برد و توسعه هست که جامعه را به تعادل می رساند و عدم تعادل ها را از بین می برد و اصلا بسترهای ناهنجاری ها و کاستی ها و کمبودها را از بین می برد و شما جامعه تان به تعادل می رسد. وقتی به تعادل رسید، نیازهایش در درون خودش تامین می شود. به هر حال، ما با جمع دوستانمان به این فکر رسیدیم که ما می توانیم یک موسسه غیر انتفاعی خیریه درست کنیم که کار خیرش این نیست که درآمد کسب کند و به یک عده فقیر کمک کند بلکه این موسسه کارش ، « کارآفرینی » است. کارش ایجاد بسترهای جدید توسعه است. کارش توسعه است به همین جهت عده ای می گویند این موسسه ای که راه انداخته اید ( مولی الموحدین) کار خیرش کجاست؟ ما موسسه مولی الموحدین را با همین هدف ـ توسعه ـ راه اندازی کردیم.