یک روانشناس گفت: اگر کودکی در مدرسه با ترس همراه باشد پدر و مادر و اولیای مدرسه حتماً باید این ترس را جدی گرفته و از مقایسه کودک با دیگر بچه‌ها بپرهیزند.
یک روانشناس گفت: اگر کودکی در مدرسه با ترس همراه باشد پدر و مادر و اولیای مدرسه حتماً باید این ترس را جدی گرفته و از مقایسه کودک با دیگر بچه‌ها بپرهیزند.
به گزارش فارس، فروغ اسرافیلیان روانشناس و عضو هیئت علمی دانشگاه در برنامه «روزنه» رادیو گفت وگو در رابطه با راهکارهای کنترل اضطراب کلاس اولی‌ها اظهارکرد: ترس از جدایی جزو فرآیند‌های طبیعی رشد کودکان است و اصولاً ترس از جدایی از والدین تا قبل دو سال در همه کودکان وجود دارد.
وی افزود: اگر این ترس توسط والدین مدیریت نشود و والدین نتوانند راهکارهای موثری را برای کنار آمدن و کنترل آن اتخاذ کنند ممکن است این ترس ادامه یافته و با اولین جدایی رسمی والدین از کودک که اصولاً در مدرسه اتفاق می‌افتد با او همراه باشد و مشکلاتی را برای والدین و کودک ایجاد کند.
عضو هیئت علمی دانشگاه طرح اجباری شدن دوره پیش‌دبستانی برای کودکان را از تغییرات مثبت نظام آموزشی در سال‌های اخیر دانست و گفت: این طرح باعث شده بچه‌ها تا حدودی آمادگی لازم را برای حضور در کلاس‌ها در مقطع اول دبستان پیدا کنند.
اسرافیلیان با اشاره به اینکه بخشی از کنار آمدن با این ترس به دوران پیش از مدرسه برمی‌گردد اظهارکرد: کودکانی که ارتباط بهتری با مادر خود دارند و مادری که همیشه در دسترس کودک خود بوده و توانسته دوران بحرانی اضطراب کودک که اصولاً تا قبل از دو سال است را به خوبی بگذراند کودکش هم راحت‌تر با این موضوع کنار خواهد آمد.
این روانشناس حضور پدر و مادر و حمایت‌های عاطفی از کودک را در بزرگسالی فرزند موثر دانست و مطرح کرد: اگر کودکی در دوران مدرسه هم با این ترس همراه باشد پدر و مادر و اولیای مدرسه حتماً باید این ترس را جدی گرفته و از مقایسه کردن کودک با دیگر بچه‌ها بپرهیزند.
عضو هیئت علمی دانشگاه افزود: ما اگر گوش شنوایی برای احساس کودک و شنیدن دلایل ترس او داشته باشیم می‌توانیم بخشی از ترس و اضطراب فرزندمان را کنترل کنیم. در کنار این موضوع، مهمترین گام برای درمان ترس در کودک این است که برای کودک توضیح دهیم تا چه ساعتی در مدرسه می‌ماند و این اطمینان را هم به کودک بدهیم که در کنار او هستیم.
اسرافیلیان به والدین و اولیای مدرسه هشدار داد که اگر این ترس و اضطراب در کودک جدی گرفته نشود و برای کنترل آن برنامه‌ریزی صورت نگیرد، می‌تواند در آینده به اختلالات روانی همچون افسردگی، اضطراب اجتماعی و وسواس فکری تبدیل شود.
