اصولگرایان نمی گذارند محمود احمدی نژاد نامزد انتخابات ریاست جمهوری شود
نوبسنده: فرید مدرسی
بزرگترین پیامد کاندیداتوری "محمود احمدی نژاد" در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶، مرگِ اصولگرایی است. فقط کافی است، او نیّت ثبتِ نام کند و پا به میدانِ فاطمی بگذارد و پسِ آن، اعضای شورای نگهبان در پاستور لبخندی زنند و او را تأیید کنند که اصولگرایی آچمز شود: کیش و مات! چراکه مواجههٔ جریان اصولگرایی با انتخابات ۹۶، با حضور احمدی نژاد فقط به چهار گزینه ختم می شود که هر چهار گزینه به یک نقطه می رسد و آن، مرگِ اصولگرایی است.
گزینه اول: حمایت جریان اصولگرایی از احمدی نژاد
*اگر جریان اصولگرایی از احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ حمایت کند، نتیجه اش روی برگرداندن از تمام اتهامات و ادعاهایی است که درباره او در این سالیان گفته اند و مهر تاییدی است بر تمامی اقدامات او در هشت سال ریاست جمهوری اش. حمایت از او نیز قاعدتاً مشروط هم نمی تواند باشد؛ چراکه احمدی نژاد به پایگاه رای آنها توجهی ندارد و آنچنان آن را قدرتمند نمی بیند که بخواهد به شروط شان تن دهد. احمدی نژاد تنها در صورتی حمایت آنان از خود را می پذیرد که هیچ اگر و امایی در کار نباشد و حتی بیش از گذشته، از موضع بالا برخورد خواهد کرد. دیگر نه می توانند به حضور مشایی کنار او ایراد بگیرند و نه از عملکرد پیشینی اش بپرسند. حمایت از او یعنی "نه بزرگ" به اصولگرایی و پذیرفتن اینکه احمدی نژاد جانشین آنان است و منجی این جریان؛ که از اساس به ریشه این جریان نه تنها باور ندارد، بلکه کمر به ریشه کنی آن بسته است. البته اصولگرایان هم حمایت شان از احمدی نژاد را "کابوس" می دانند و از چند متری آن عبور نخواهند کرد.
گزینه دوم: حمایت جریان اصولگرایی از روحانی
*اگر اصولگرایان در رقابت میان احمدی نژاد با روحانی، به سوی روحانی روند، این بدان معناست که پذیرفتند هیچ رجل سیاسی قابل اتکایی میان شان نیست و تنها یک نااصولگرا می تواند رئیس جمهور شود. از سوی دیگر حمایت از او، آنان را مجبور خواهد کرد که در چهار سال بعد، در لاک سکوت فرو روند و هیچ انتقادی نتوانند کنند و این یعنی اصولگرایی در کما؛ چیزی نزدیک به مرگ. از سوی دیگر انتخاب این گزینه ریزش هواداران را به دنبال خواهد داشت. در این میان، شرایط جریان علی لاریجانی با دیگر اصولگرایان متفاوت است و اینان می توانند به راحتی این گزینه را انتخاب کنند؛ بدون اینکه پایگاه اجتماعی شان آسیب ببیند. چون در انتخابات مجلس دهم و روند برجام و اتفاقات مجلس نهم کاملا هماهنگ و حساب شده با دولت روحانی برخورد کردند. لذا انتخاب این گزینه توسط جریان لاریجانی محتمل دارد.
گزینه سوم: حمایت جریان اصولگرایی از کاندیدای سوم
*این گزینه محتمل ترین گزینه است که توسط اصولگرایان انتخاب شود اما نتیجه آرا مرگ بی سر و صدا خواهد بود. چراکه حضور روحانی و احمدی نژاد در رقابت انتخاباتی، کاملا انتخابات را دو قطبی می کند و اجازه نمی دهد رایی به سوی نفر سوم برود. لذا حمایت اصولگرایان از نفر سوم، یعنی شکست بسیار فاجعه بار که سال ها اجازه نمی دهد اصولگرایی کمر راست کند و در رقابت های بعدی ضعیف ظاهر می شود. همچنین هر کاندیدایی هم از طرف اصولگرایان به عنوان نفر سوم معرفی شود، قطعا قربانی خواهد شد.
گزینه چهارم: عدم حمایت جریان اصولگرایی از هیچ کاندیدا
*این گزینه کم هزینه ترین و تیزهوشانه ترین گزینه است اما اصولگرایان که نظام را با تمام جوانبش از آن خود می دانند و عدم معرفی کاندیدا را تاکنون به معنای قهر با نظام برای جامعه ترسیم کرده اند، هویت انتخاباتی خود را با برگزیدن این گزینه در تضاد می پندارند؛ چراکه درگذشته اصلاح طلبان را به دلیل این انتخاب، به هزار انگ و برچسب متهم کرده بودند. همچنین این گزینه هم همچون گزینه حمایت از روحانی، به معنای این است که آنان پذیرفتند هیچ رجل سیاسی قابل اتکایی میان شان جهت کاندیداتوری نیست که بتواند رای قابل توجهی بیاورد.
با توجه به نتایج این گزینه ها، ورود احمدی نژاد به میدان انتخابات ریاست جمهوری تیر خلاصی خواهد بود، بر پیکر اصولگرایی. بنابراین بزرگترین مخالف کاندیداتوری احمدی نژاد، اصولگرایان خواهند بود که با تمام قوا، نخواهند گذاشت او کاندیدا شود. اگر موفق شوند که از کاندیداتوری او جلوگیری کنند، قطعا گزینه سوم را بر می گزینند و با توجه به دوره دوم ریاست جمهوری روحانی، پایانی همچون رقابت هاشمی و توکلی (در دوره دوم ریاست جمهوری هاشمی) بهترین اتفاق برای خود می دانند که نیم خیزی شود برای رقابت های بعدی...
