یک مطالعه نشان می دهد طبیعت درمانی، روشی مبتنی بر درمان های طبیعی موجود در پیرامون ما همانند نور خورشید، هوا، آب، رژیم غذایی و به طور کلی نیروی شفابخش طبیعت است. این روش درمانی در دهه های اخیر مورد توجه بسیاری از پژوهشگران قرار گرفته است.
یکی از تفاوت های اصلی سبک زندگی انسان امروزی با گذشته فاصله روزافزون او با طبیعت است که علت اصلی آن پدیده شهرنشینی است. از دوران گذشته تا کنون هر گاه فردی دچار بیماری یا افت روحی می شود، تجویز پزشکان به عنوان یکی از روش های درمانی، انتقال فرد به مکانی آرام یا ساحلی و دور از هیاهوی شهر بوده است.محبوبیت مکان های تفریحی چون پارک، کمپینگ، محدوده های شهری و حتی پیاده روی در فضاهای سبز اطراف شهر برای آزادسازی فکر گواهی است بر این که طبیعت غوغا و التهاب درون را آرام می کند.دانشمندان اخیرا از تجویز ساده پیاده روی و گردش فراتر رفته و به مطالعه گسترده نیروی شفابخش طبیعت پرداخته اند.
ما در مقایسه با نیاکان مان، از طبیعت فاصله بسیار زیادی گرفته ایم. 50 درصد مردم در فضاهای شهری زندگی می کنند و این رقم تا سال 2050 به 70 درصد افزایش خواهد یافت. ازدیاد شهرنشینی نسبت مستقیمی با افزایش بیمار های روحی، به ویژه اضطراب و افسردگی دارد.
بر اساس پژوهش های دو دهه اخیر افرادی که درمناطق روستایی رشد و نمو می کنند واکنش های استرسی کم تری دارند. حضور در طبیعت و فضای سبز تاثیر مثبتی بر تندرستی و سلامتی دارد. چشم اندازها و آواهای طبیعت موجب کاهش استرس در افرادی می شود که در معرض محرک های منفی قرار دارند.
پژوهش های گسترده در زمینه سلامت روحی و فضای سبز ارتباط چشمگیری بین دسترسی به طبیعت و کاهش میزان افسردگی، اضراب و استرس را نشان می دهند.
***طبیعت چگونه بر انسان تاثیر می گذارد
دکتر جفری براتمن یکی از اعضای گروه پژوهشی دانشگاه استنفورد آمریکا در پروژه ای تحقیقی روی یک گروه کوچک از داوطلبانی که از سلامت برخوردار بودند، از آنها خواست برای یک پیاده روی به طول 5 کیلومتر به مناطق نزدیک خلیج سانفرانسیسکو بروند. نیمی از این گروه به موازات خیابان های پر رفت و آمد و نیمی دیگر در مناطق خوش منظره و با چشم اندازهای زیبای کوهستانی پیاده روی کردند.
افرادی که در دل طبیعت پیاده روی کرده بودند پس از طی 5 کیلومتر اضطراب ، دل نگرانی و احساسات منفی کمتری داشتند و عملکرد بهتری در آزمون های شناختی در مقایسه با افرادی که در خیابان های پرهیاهو پیاده روی کرده بودند، از خود نشان دادند.
همین محققان در پژوهش های بعدی از مغز دو گروه افراد سالم که به مدت 90 دقیقه در مناطق شهری و نیز روستایی پیاده روی کرده بودند ام آرآی گرفتند تا جریان خون مغز آنها را اندازه گیری کنند. افرادی که در طبیعت پیاده روی کرده بودند فعالیت کم تری در قشر زیرین فرونتال مغز نشان داده بودند. این بخش از مغز کنترل نشخوار فکری را به عهده دارد، مشکلی که افراد مبتلا به افسردگی یا اختلال اضطرابی به آن دچار هستند.
پژوهشگران ژاپنی از مدت ها پیش به تحقیق روی جنگل درمانی برای مقابله با ناراحتی های جسمی و روحی پرداخته اند و کارکرد مغز افرادی را که در معرض طبیعت هستند بررسی می کنند. تحقیقات این پژوهشگران نشان داده است میزان افسردگی در افرادی که ارتباط کمتری با طبیعت دارند بسیار بالاتر و فعالیت قشر اربیتال فرونتال مغز در این افراد کمتر است.
به نظر می رسد در دنیایی که مغز بیش از حد درگیر کار، فکر و نگرانی است، حضور در طبیعت باعث آرامش ذهن می شود و تاثیرات مثبت بسیاری بر عملکرد آن می گذارد. فضاهای سبز ممکن است به سلامت روانی انسان ها کمک کند. بنابراین تلاش در حفاظت از طبیعت برای نسل های آتی یک ضرورت ملی است.
