رویه غیراخلاقی متداول شده
بهار نوشت:
آنان که مناظره‌های ۸۸ را به خاطر دارند حتما هنوز برایشان این سوال باقی مانده است که تکلیف ادعاهای احمدینژاد چه شد؟ اگر او راست می‌گفت چرا برای آنان که چنان اتهامات سنگینی علیه شان پیش چشمان حیرت زده مردم مطرح شد مجازاتی در نظر گرفته نشده است؟ و در مقابل اگر مطالب مطرح شده توسط رییس‌جمهور سابق خلاف واقع بوده است چرا برای اتهام‌زنی‌های این شخص مجازاتی در نظر گرفته نشده است؟
غرض از بیان این مقدمه کوتاه اشاره به رویه‌ای است که یک جریان خاص سیاسی در برابر دولت در پیش گرفته است. رویه‌ای غیر اخلاقی که در پوشش فساد ستیزی به دنبال رسیدن به قدرت است. یکی از نمونه‌های واضح از این هوچی گری‌های معطوف به کسب قدرت نشست خبری بود که برخی نامزدهای اصولگرا یکی دو روز پیش از انتخابات۹۴ برگزار کردند و در آن انواع و اقسام اتهامات را علیه مسئولان دولت مطرح کردند. البته این رفتار مورد انتقاد و اعتراض چهره‌های اصولگرایی مانند علی لاریجانی و احمد توکلی قرار گرفت و مردم هم با صدای بلند به چنین نمایش‌هایی نه گفته‌اند.
این رویه غیر اخلاقی همچنان ادامه دارد و شاهد آن هستیم که هر از گاهی برخی چهره‌های سیاسی جای نقد و اتهام زنی را با هم اشتباه گرفته و به بهانه نقد دولت اتهامات سنگینی را علیه دولتمردان مطرح می‌کنند. این اقدام در حالی است که بارها از سوی مقامات ارشد قضایی تاکید شده است که تا پیش از اتمام مراحل رسیدگی نباید به افراد درگیر در یک پرونده اتهامات اثبات نشده را نسبت داد. دیگر نکته قابل طرح در این موضوع این پرسش است که آیا نباید برخورد قاطعی با آنان که جو جامعه را با اتهام‌زنی‌هایشان ملتهب می‌کنند انجام گیرد؟
به واقع اگر در همان غائله ۸۸ به اتهام زنی‌های رییس جمهور سابق به برخی بزرگان و چهره‌های سیاسی رسیدگی قاطع می‌شد ریشه این رویه غیر اخلاقی که متداول شده است خشکانده نمی‌شد؟ سخن آخر آنکه قطعا هیچ کس به دنبال تبرئه مفسدان نیست و همه جناح‌های سیاسی می‌بایست برای مبارزه واقعی با مفاسد اقتصادی همراهان سیاسی شان را که دچار فساد شده‌اند از خود دور کرده و به محکمه بسپارند اما همانقدر که فساد اقتصادی امری نامیمون است، نمایش فساد ستیزی و پیش گرفتن رویه‌ای غیر اخلاقی برای تخریب دولت نیز رفتاری ناپسند و شایسته ملامت است.
آنان که مناظره‌های ۸۸ را به خاطر دارند حتما هنوز برایشان این سوال باقی مانده است که تکلیف ادعاهای احمدینژاد چه شد؟ اگر او راست می‌گفت چرا برای آنان که چنان اتهامات سنگینی علیه شان پیش چشمان حیرت زده مردم مطرح شد مجازاتی در نظر گرفته نشده است؟ و در مقابل اگر مطالب مطرح شده توسط رییس‌جمهور سابق خلاف واقع بوده است چرا برای اتهام‌زنی‌های این شخص مجازاتی در نظر گرفته نشده است؟
غرض از بیان این مقدمه کوتاه اشاره به رویه‌ای است که یک جریان خاص سیاسی در برابر دولت در پیش گرفته است. رویه‌ای غیر اخلاقی که در پوشش فساد ستیزی به دنبال رسیدن به قدرت است. یکی از نمونه‌های واضح از این هوچی گری‌های معطوف به کسب قدرت نشست خبری بود که برخی نامزدهای اصولگرا یکی دو روز پیش از انتخابات۹۴ برگزار کردند و در آن انواع و اقسام اتهامات را علیه مسئولان دولت مطرح کردند. البته این رفتار مورد انتقاد و اعتراض چهره‌های اصولگرایی مانند علی لاریجانی و احمد توکلی قرار گرفت و مردم هم با صدای بلند به چنین نمایش‌هایی نه گفته‌اند.
این رویه غیر اخلاقی همچنان ادامه دارد و شاهد آن هستیم که هر از گاهی برخی چهره‌های سیاسی جای نقد و اتهام زنی را با هم اشتباه گرفته و به بهانه نقد دولت اتهامات سنگینی را علیه دولتمردان مطرح می‌کنند. این اقدام در حالی است که بارها از سوی مقامات ارشد قضایی تاکید شده است که تا پیش از اتمام مراحل رسیدگی نباید به افراد درگیر در یک پرونده اتهامات اثبات نشده را نسبت داد. دیگر نکته قابل طرح در این موضوع این پرسش است که آیا نباید برخورد قاطعی با آنان که جو جامعه را با اتهام‌زنی‌هایشان ملتهب می‌کنند انجام گیرد؟
به واقع اگر در همان غائله ۸۸ به اتهام زنی‌های رییس جمهور سابق به برخی بزرگان و چهره‌های سیاسی رسیدگی قاطع می‌شد ریشه این رویه غیر اخلاقی که متداول شده است خشکانده نمی‌شد؟ سخن آخر آنکه قطعا هیچ کس به دنبال تبرئه مفسدان نیست و همه جناح‌های سیاسی می‌بایست برای مبارزه واقعی با مفاسد اقتصادی همراهان سیاسی شان را که دچار فساد شده‌اند از خود دور کرده و به محکمه بسپارند اما همانقدر که فساد اقتصادی امری نامیمون است، نمایش فساد ستیزی و پیش گرفتن رویه‌ای غیر اخلاقی برای تخریب دولت نیز رفتاری ناپسند و شایسته ملامت است.
