گفتارنو/مرضیه قاضی زاده:حتی اگر خود خواسته باشد، ماندن در یک خانه اعصاب کش است. اگر ویروس کرونا به ریهها حمله میکند، مدیریت و کنترل آقایان و سرو صدای بچهها به مغز، اعصاب معده، ماهیچههای قلب و اعصاب سمپاتیک و پاراسمپاتیک حمله میکنند و فشار خون بدن را بالا و پایین می برند.
واقعیت این است که قرنطینهخانگی آن هم به شکل طولانیمدت، روال عادی سبکزندگی خانوادهها را تغییر داده است. تصور کنید خانوادهای که فرزند یا فرزندانش مدرسه میرفتند، شوهر خانواده شغلی مثل معلمی داشته و شاید زن هم شغلی داشته که به یک باره و ناگهانی باید همگی یا بیشتر آنها در این شب و روزها خانهنشین شوند.
خانهنشینانی که حتی نمیتوانند به گردش ومهمانی برود و احتمالاً از دیدن سریالهای تکراری تلویزیون و دیدن در و دیورار خانه هم خسته شده اند.
همین جاست که اختلاف سلیقه ها، استرسها و اضطرابها سر باز کرده و احتمالاً زمینه بحث و درگیری میان اعضای خانواده فراهم میشود و همین خانه نشینی ساده به یک قوز بالا قوز تبدیل میشود که آثارش کم از معضل کرونا نیست.
یک دکترای روانسنجی در خصوص اختلاف و درگیریهای پیش آمده در محیط خانواده در پی خانه ماندنهای طولانی میگوید: برای این که ما این دست از اختلافات را نداشته باشیم، باید نقشها را در خانواده تعریف کنیم؛ به این معنی که هر عضو خانواده نقش خود را بداند و فعالیتی که در خانواده دارد، تعریف شده باشد.
ادیبه برشان با اشاره به ترس و استرسهای ناشی از بحران کرونا در خانواده اظهار میکند: درست است که شرایط سخت، بحرانی و استرس زا است و خود این استرسها در افزایش تنش در خانواده موثرند، اما اگر نقشها خوب تعریف شود، نباید تنشی که ایجاد میشود در حدی باشد که بنیان خانواده تحت تاثیر قرار گیرد.
برشان خاطر نشان میکند:اگر هر کسی نقش خودش را در خانواده بداند، این مدت زمان با هم بودن به جای اینکه باعث تنش و اختلاف بیشتری شود به زمینهای برای جبران کاستیهای قبلی تبدیل خواهد شد؛ یعنی اگر قبلاً مدت زمان کمتری برای همسر و فرزندان خود میگذاشتیم الان وقت بیشتری داریم تا با یکدیگر گفتگو کنیم و برنامه ریزیهایی را داشته باشیم.
او در این رابطه میافزاید: از این فرصت پیش آمده میتوانیم برای آموزش فرزندان خود استفاده کنیم و یکسری از مهارتها و آیتمهایی که فرزندانمان در زندگی به آن نیاز دارند را به آنها آموزش دهیم.
کارشناس مسئول مشاوره و خدمات روان شناختی اداره کل بهزیستی با تاکید بر دیدن تمام جنبههای مثبت و منفی یک اتفاق میگوید: هر موقعیت بحرانی جدا از جنبههای منفی و بدی که دارد بدون شک یک جنبههای مثبتی را هم به همراه خود دارد و نکته مهم این است که نوع نگاه ما به این جنبهها چگونه است.
برشان معتقد است که از موقعیت پیش آمده باید برای افزایش صمیمیت بین اعضای خانواده استفاده کرد به گونهای که زن و شوهر وقت بیشتری را برای همسر خود بگذارند و با مشارکت کردن حتی در امور منزل زمینه تفاهم و افزایش سطح صمیمیت را فراهم کنند.
این دکترای روانسنجی درپاسخ به بحثها و درگیریهای خانوادهها هنگام انجام کارها با یکدیگر، میگوید: اگرخانوادهای در انجام کارهای مشترک دچار تنش و مشکل میشود و یک فعالیت مشترک تبدیل به دعوا میشود، این موضوع احتمالاً مسائل دیگری دارد.
او در ادامه میافزاید:گاهاً گفت و گویی که ما با یکدیگر داریم،درست و سازنده نیست؛ مثلاً از کلمات عامرانه استفاده میکنیم و یا اصل گوش دادن و احترام و قضاوت نکردن را به درستی رعایت نمیکنیم.
بنا به گفته این روان شناس صرف ماندن در خانه باعث ایجاد تنش در بین اعضای خانواده نمیشود و این موضوعات ریشه در موارد دیگر دارد.
برشان دراین رابطه میافزاید: اگر سطح تنشها و اختلافات خیلی زیاد است، این مسئله نشان میدهد که این تنشها ریشهای بوده و از قبل هم وجود داشته است و حال رنگ عوض کرده است.
کارشناس مسئول مشاوره و خدمات روان شناختی اداره کل بهزیستی با معرفی خط مشاوره بهزیستی میگوید: خانوادهها میتوانند با خط مشاوره ۱۴۸۰ بهزیستی تماس گرفته و از ساعت ۸ صبح تا ۱۰ شب از مشاورههای کارشناسان مربوطه استفاده کنند.