سیدمصطفی هاشمی طبا در روزنامه سازندگی نوشت:
همانطور که قبلا هم گفتهام جبهه پایداری و اصولگرایانِ مجلس یازدهم طرحی برای اداره کشور ندارند و تنها راهی که میتوانند در پیش بگیرند، نرمش در مقابل غرب و حتی سازش با آمریکاست زیرا نمیخواهند با سیستمی انقباضی به کشورداری بپردازند.
در حقیقت این همان ضعفی است که در همه دولتها و مجالس بعد از انقلاب (البته به غیراز دولت آقای موسوی) دچار آن بودند. یعنی همه آنها مدل اداره کشور را مبتنی بر سیستم انبساطی طراحی کردند که نمیتوان با وجود آن شعارهای مقاومت و مقابله با امریکا و غرب را پیش برد.
دولت باید سیاست انقباضی در پیش میگرفت اما چنین جسارتی در دولت وجود نداشت زیرا تیپ شخصیتی روحانی، نوبخت و طیف آنها اینطور نیست.
کشور ما نیاز به کارهای جسورانه دارد که متأسفانه هر وقت هرکس بخواهد اینگونه عمل کند متهم به کمونیست بودن میشود. لذا اصولگرایان هم همین روش را ادامه میدهند. زیرا نمیخواهند با جماعتی از مردم معترض مواجه شوند.
هنوز فراموش نکردهایم که آقای جلیلی در دوره مسئولیت خودش FATF را پذیرفت و اگر حالا منتقد آن شده به دلیل تخریب دولت است وگرنه اگر دوباره قدرت به دست خودشان بیفتد با غرب به خصوص امریکا کنار میآیند. اما همانطور که گفتم این موضوع نه در سطح مجلس بلکه در سطوح بالاتر دنبال خواهد شد.
به اعتقاد من اگر بعد از دوره آقای روحانی رئیسجمهوری همسو با مجلس یازدهم روی کار بیاید سیاست خارجی به سمت نرمش بیشتر با غرب و امریکا پیش خواهد رفت. بالاخره اصولگرایان در موقعیتی قرار میگیرند که باید مسائل مملکت را حل کنند.
آنها تا الان در بیرون از میدان سیاست میتوانستند به راحتی بگویند آقای روحانی عامل مشکلات اقتصادی، کمبودها و تورم است. اما خودشان هم میدانند که نقش تحریمها خیلی بیشتر از نقش آقای روحانی در بروز این مشکلات است. به علاوه نه در این عناصر منتخب مجلس یازدهم و نه میان گزینههای اصولگرا برای ریاست جمهوری بعدی افراد با تدبیری وجود ندارند که بتوانند با وجود تنگناها کار خاصی برای خروج از بحرانهای مالی و اقتصادی انجام بدهند.
واقعیت این است که اصولگرایان قوطی شعبده بازی ندارند که از درون آن امر خارقالعادهای را بیرون بیاورند تا بتوانند اقتصاد کشور را با وجود همه مشکلاتی که در سیاست خارجی داریم به شکوفایی برسانند. بنابراین راهی ندارند به جز همان نرم شهایی که اتفاقا اصولگرایان ثابت کردهاند بهتر از بقیه با آن آشنا هستند.
در واقع میل به تحت فشار گذاردن دولت و رئیسجمهور از سوی نیروهای تندرو در همین مجلس دهم نیز وجود دارد و اتفاقا آنها در سایه انفعال نیروهای طرفدار دولت به خوبی برنامههایشان را پیش بردهاند اما همه ما شاهد بودیم که طرح استیضاح رئیسجمهور آغاز نشده از دستور کار خارج شد و یا استیضاح وزرای کلیدی دولت با اشاره نهادهای بیرون از مجلس متوقف شد.
بنابراین تا پایان دوره آقای روحانی همه مشکلات را بر گردن ایشان میاندازند تا ببینند برای دوره بعد چه خواهد شد و چه کسی خواهد آمد. و چطور میتوانند در وضع اقتصاد مملکت نوعی گشایش ایجاد کنند.