تحلیل العرب از علت تغییر موضع ریاض در قبال تهران:
می توانید متوجه شوید چرا ایالات متحده از عراق خارج شد تا فضا برای ایران باز شود؟ چرا سامانه های پاتریوت را از عربستان خارج کرد؟ یا اینکه چرا با حوثی ها نرمش کرد؟ حال این سوال در واشنگتن مطرح می شود که چه می شود اگر شرایطی مشابه آنچه در عراق اتفاق افتاد، در عربستان واقع شود؟ پاسخشان این است: هیچ، عربستان کشوری است که ثروت زیادی دارد و امکان غارت آن وجود دارد.
العرب، نزدیک به عربستان سعودی نوشت: نمی‌توان در مورد تمایل عربستان سعودی به سمت آشتی با ایران شتابزده قضاوت کرد. عربستان یک قدرت منطقه‌ای است که عادت ندارد بدون یک هم پیمان بین المللی قابل اطمینان بماند.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: ورود به مقابله زود هنگام با ایران، بدون یک تکیه گاه و پشتیبان بین المللی واقعی، به معنای فاجعه نظامی یا اقتصادی است. تصور می‌شد این مقابله با مشارکت ایالات متحده صورت گیرد، چرا که برای مثال، جنگ بدون استفاده از ماهواره‌ها سودی ندارد. اما ایالات متحده مسیر دیگری را پیموده و تصمیم گرفت از منطقه خارج شود.
پنج سال گذشته ثابت کرد که عربستان از نظر دفاعی مورد نفوذ قرار گرفته، موشک‌های حوثی‌ها این مهم را ثابت کرد و حملات به آرامکو بر وخامت اوضاع افزود. سکوت عربستان در برابر این حملات، نشان داد که شکاف امنیتی عمیقی در آن ایجاد شده است.
به نظر می‌رسد داستان افزایش غنی سازی اورانیوم و گشودن پرونده بازگشت به توافق هسته ای، بهانه‌ای بود برای سرپوش گذاشتن بر نکات مهمتری. هر دو طرف ایران و آمریکا می‌دانستند که این تنها یک بازی خارج از میدان اصلی است. نه ایران از ساخت بمب اتمی سود می‌کرد و نه آمریکایی‌ها از این مساله بیمناک بودند. با وجود تمام مبالغه ها، هر دو طرف می‌دانستند که با یک تهدید بی اساس سعی دارند توجیهی برای صلح با یکدیگر و تضمین منافع ایالات متحده و ایران، داشته باشند.
منافع ایالات متحده، اقتصادی است و منافع ایران، سیطره بر دولت‌های منطقه. همانطور که این مهم در عراق محقق شده، بدون آنکه ضرری متوجه ایالات متحده شود. حال این سوال در واشنگتن مطرح می‌شود که چه می‌شود اگر شرایطی مشابه آنچه در عراق اتفاق افتاد، در عربستان واقع شود؟ پاسخشان این است: هیچ، عربستان کشوری است که ثروت زیادی دارد و امکان غارت آن وجود دارد.
حالا می‌توانید متوجه شوید چرا ایالات متحده از عراق خارج شد تا فضا برای ایران باز شود؟ چرا سامانه‌های پاتریوت را از عربستان خارج کرد؟ یا اینکه چرا با حوثی‌ها نرمش کرد؟
سیاست فشار حداکثری علیه ایران می‌توانست ادامه یابد، حتی می‌توانست شدیدتر شود، تا نیازی به ورود به جنگ فراگیر نباشد. کافی بود به هر تجاوزی پاسخی در سطح خودش داده شود. یا اینکه ضوابط قاطعی در شورای امنیت بین المللی وضع شود تا مانع از ورود به یک جنگ فراگیر شود. یا در برابر هر یک از حملات موشکی ایران، این کشور مجبور به پرداخت غرامت باشد.
آمریکا می‌توانست مانع از وام دادن موسسات بانکی دولتی عراق به شبه نظامیان شود. اما حتی در دوره ریاست ترامپ نیز چنین نشد تا آنجا که در انتخابات اکتبر پیش رو نیز می‌رود که شبه نظامیان، حکومت را در عراق در دست بگیرند.
ایالات متحده به شراکت استراتژیک خود با عربستان سعودی پایان داده و تجربه ثابت کرده است که این شراکت کاملا شکست خورده، در حالی که عربستان بوضوح تصریح می‌کند در شرایطی نیست که بتواند وارد درگیری بزرگی با ایران شود.
این شرایط، چه گزینه‌هایی را برای عربستان و دیگر دولت‌های منطقه باقی می‌گذارد؟
پاسخ اول، رهایی از شراکت بی فایده با آمریکاست، چرا که این شراکت لایق احترام نیست و عملا به سطح مشارکت استراتژیک نمی‌رسد.
پاسخ دوم آن است که دولت‌های عضو شورای همکاری‌های خلیج فارس، یک قدرت نظامی مستقل تشکیل دهند که قادر باشد توازن نظامی لازم را ایجاد کند.
اما پاسخ سوم، بازی در هر میدانی است که ایران نقشی در آن دارد، تا به این شکل، مسیری برای ایفای نقش دولت‌های عربی مذکور باز شود.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: ورود به مقابله زود هنگام با ایران، بدون یک تکیه گاه و پشتیبان بین المللی واقعی، به معنای فاجعه نظامی یا اقتصادی است. تصور می‌شد این مقابله با مشارکت ایالات متحده صورت گیرد، چرا که برای مثال، جنگ بدون استفاده از ماهواره‌ها سودی ندارد. اما ایالات متحده مسیر دیگری را پیموده و تصمیم گرفت از منطقه خارج شود.
پنج سال گذشته ثابت کرد که عربستان از نظر دفاعی مورد نفوذ قرار گرفته، موشک‌های حوثی‌ها این مهم را ثابت کرد و حملات به آرامکو بر وخامت اوضاع افزود. سکوت عربستان در برابر این حملات، نشان داد که شکاف امنیتی عمیقی در آن ایجاد شده است.
به نظر می‌رسد داستان افزایش غنی سازی اورانیوم و گشودن پرونده بازگشت به توافق هسته ای، بهانه‌ای بود برای سرپوش گذاشتن بر نکات مهمتری. هر دو طرف ایران و آمریکا می‌دانستند که این تنها یک بازی خارج از میدان اصلی است. نه ایران از ساخت بمب اتمی سود می‌کرد و نه آمریکایی‌ها از این مساله بیمناک بودند. با وجود تمام مبالغه ها، هر دو طرف می‌دانستند که با یک تهدید بی اساس سعی دارند توجیهی برای صلح با یکدیگر و تضمین منافع ایالات متحده و ایران، داشته باشند.
منافع ایالات متحده، اقتصادی است و منافع ایران، سیطره بر دولت‌های منطقه. همانطور که این مهم در عراق محقق شده، بدون آنکه ضرری متوجه ایالات متحده شود. حال این سوال در واشنگتن مطرح می‌شود که چه می‌شود اگر شرایطی مشابه آنچه در عراق اتفاق افتاد، در عربستان واقع شود؟ پاسخشان این است: هیچ، عربستان کشوری است که ثروت زیادی دارد و امکان غارت آن وجود دارد.
حالا می‌توانید متوجه شوید چرا ایالات متحده از عراق خارج شد تا فضا برای ایران باز شود؟ چرا سامانه‌های پاتریوت را از عربستان خارج کرد؟ یا اینکه چرا با حوثی‌ها نرمش کرد؟
سیاست فشار حداکثری علیه ایران می‌توانست ادامه یابد، حتی می‌توانست شدیدتر شود، تا نیازی به ورود به جنگ فراگیر نباشد. کافی بود به هر تجاوزی پاسخی در سطح خودش داده شود. یا اینکه ضوابط قاطعی در شورای امنیت بین المللی وضع شود تا مانع از ورود به یک جنگ فراگیر شود. یا در برابر هر یک از حملات موشکی ایران، این کشور مجبور به پرداخت غرامت باشد.
آمریکا می‌توانست مانع از وام دادن موسسات بانکی دولتی عراق به شبه نظامیان شود. اما حتی در دوره ریاست ترامپ نیز چنین نشد تا آنجا که در انتخابات اکتبر پیش رو نیز می‌رود که شبه نظامیان، حکومت را در عراق در دست بگیرند.
ایالات متحده به شراکت استراتژیک خود با عربستان سعودی پایان داده و تجربه ثابت کرده است که این شراکت کاملا شکست خورده، در حالی که عربستان بوضوح تصریح می‌کند در شرایطی نیست که بتواند وارد درگیری بزرگی با ایران شود.
این شرایط، چه گزینه‌هایی را برای عربستان و دیگر دولت‌های منطقه باقی می‌گذارد؟
پاسخ اول، رهایی از شراکت بی فایده با آمریکاست، چرا که این شراکت لایق احترام نیست و عملا به سطح مشارکت استراتژیک نمی‌رسد.
پاسخ دوم آن است که دولت‌های عضو شورای همکاری‌های خلیج فارس، یک قدرت نظامی مستقل تشکیل دهند که قادر باشد توازن نظامی لازم را ایجاد کند.
اما پاسخ سوم، بازی در هر میدانی است که ایران نقشی در آن دارد، تا به این شکل، مسیری برای ایفای نقش دولت‌های عربی مذکور باز شود.
