از آمدن دانشجویان به خاطر دو نمره تا کف و سوت‌های بی مورد

عصر روز چهارشنبه ۱۷ دی ماه روزی که مصادف بود با سالروز تولد خواجوی کرمانی از میان این همه نهاد و انجمن ادبی در شهر و استان کرمان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان این شانس را یافت که برگزارکننده‌ی مراسم بزرگداشت این شاعر بزرگ کرمانی در زبان فارسی باشد. شانسی که بدون تعارف از دست رفت.

مرجان افشاری راد در گزارشی با عنوان شش قرن و22 سال خاموشی در هفته‌نامه استقامت نوشت: مراسم با قرائت قرآن، سخنرانی  کوتاه استاندار و مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان رسمیت یافت و با سخنرانی تنی چند از اساتید دانشگاه‌های کرمان ادامه یافت. مهمان ویژه‌ی این مراسم دکتر علی ‌اصغر دادبه از اساتید مطرح ادب و عرفان کشور بود و  سخنرانی‌اش زینت بخش مراسم.  از دیگر اتفاقات این برنامه، پخش فیلم کوتاهی درباره‌ی کنگره‌ی خواجو در سال ۱۳۷۱، شعرخوانی جذاب احمد اسداللهی؛ نایب رییس انجمن ادبی خواجو، رونمایی از چاپ عکسی باارزش‌ترین نسخه‌ی سه مثنوی از خواجو که اصل آن با کمک فرهنگستان هنر و دانشگاه باهنر از موزه‌ی بریتانیا به امانت گرفته شده، تجلیل از دست اندرکاران کنگره‌ی خواجو در سال ۱۳۷۱  و در نهایت اجرای گروه موسیقی مهر وطن به سرپرستی مسعود نکویی بود.

از آنجا که مشروح اخبار برگزاری این مراسم در سایت‌های خبری گوناگون و از زاویه‌های مختلفی بیان شده‌است؛ در ادامه تنها به بیان چند نکته‌ی حاشیه‌ای از آن مراسم خواهم پرداخت.

 یکی از تم‌های تکراری در مراسمی که دانشگاه آزاد اسلامی به بهانه‌ی بزرگداشت خواجوی کرمانی برگزار کرده‌بود، یادآوری کنگره خواجو در سال ۷۱ بود؛ یادآوری مراسمی که هنوز هم خیلی‌ها در داخل و خارج از استان از آن به نیکی یاد می‌کنند به خصوص در کنار تقدیر از دست اندرکاران این کنگره البته کاری بسیار شایسته است، اما آنچه نامناسب می‌نمود تکرار بیش از حد این مضمون بود به شکلی که در سخنرانی خیلی از دوستان و حتی در نماهنگی که پخش شد این موضوع، تم اصلی بود:  تکرار یک موضوع از زمانی در حدود بیست و اندی سال قبل بی آنکه در این همه سال، چیز جدیدی به آن افزوده شود …

 موضوع تکراری مذکور با پخش نماهنگی به کارگردانی ” حمید قنبری” مکرر شد؛ این نماهنگ همان طور که این روزها رایج شده ساخته شده است، از سخنرانی جمعی از اساتید تنها به یادآوری کنگره خواجو در سال ۷۱ می‌پرداخت تا به شخصیت و شعر خواجوی کرمانی. یکی دو مورد هم که اساتید در باب خواجو سخن راندند؛ سخن‌هایشان آنقدر کلیشه‌ای و تکراری بود که هیچ دانشی بر گروهی از افراد حاضر در آن جمع اضافه نکرد و جمع زیادی از دانشجویان حاضر در مراسم هم اصلا از آن سر در نیاوردند.!

این مراسم در سالن حافظ دانشگاه آزاد اسلامی برگزار شده بود و باید دید این دانشگاه برگزاری این مراسم را چگونه به دانشجویان اطلاع رسانی کرده بود و آنها را با چه انتظاری به این سالن کشانده‌بود، چرا که آنها هم از برگزاری این مراسم ناراضی بودند طوری که حتی یکی از دانشجویان می‌گفت: اگر این هزینه مال من دانشجو است، من از این نحوه‌ی خرج کردن آن ناراضی هستم. آنها ناراضی بودند و این نارضایتی را با سر و صدای زیاد نشان دادند که خود باعث ایجاد نارضایتی در گروه دیگری از تماشاگران شد. البته شاید درست نباشد تمام گناه این مساله را بر گردن اولیای دانشگاه بیاندازیم بی‌شک دانشجویان هم رفتار شایسته‌ای از خود نشان ندادند طوری که نارضایتی مهمان ویژه‌ی مراسم دکتر دادبه را هم برانگیخت و ایشان را واداشت تا با ملاحت رندانه و ملاطفت آموزگارانه‌ای، قبل از سخنرانی خودشان به مساله‌ی بی‌نظمی دانشجویان دانشگاه آزاد،  مستقیمااشاره کنند و ایشان را به سکوت فراخوانند.  بدون تردید شعر خوانی احمد اسد‌الهی (شعله‌ی کرمانی) با اجرای جذاب این شاعر پیشکسوت کرمانی از محسنات قابل ذکر در این مراسم بود.

و در نهایت حسن ختام این برنامه، مراسم رونمایی از نسخه چاپی یکی از مشهورترین آثار خواجو  بود که با توضیحات علیرضا هاشمی نژاد همراه بود و این اتفاق فرهنگی قابل تقدیر را به جامعه‌ی فرهنگی کرمان شناساند.

آنچه قابل تذکر جدی است، این است که چاشنی تمام برنامه، صدای همهمه و سوت زدن  ودست زدن‌های بی ‌مورد دانشجویانی بود که به نظر می‌آمد گروه کثیری از آنها خودشان هم نمی‌دانند برای چه به این مراسم آمده‌اند؛ البته وقتی دانشجویی به سودای گرفتن ۲ نمره‌ی امتحانی به مراسم بزرگداشت بزرگ‌ترین شاعر و مایه‌ی فخر ادیبان کرمان بیاید توقعی بالاتر از این از او نخواهد بود؛ این حرف را تعدادی از دانشجویان حاضر در مراسم به اینجانب گفتند که امیدوارم صحت نداشته باشد. 

همان طور که در ابتدا گفته شد؛ من معتقدم که دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان، شانس و فرصت برگزاری خوب یک مراسم را از دست داد؛ اما انصاف نمی‌دانم همه‌ی کاسه کوزه‌ها بر سر این نهاد آموزشی شکسته شود، آنچه واقعیت دارد این است که همه‌ی ما برای برگزاری شایسته و در خور اینگونه مراسم جمعی، نیاز به تمرین بیشتر و خیلی بیشتری داریم، وقتی از سال ۷۱ تا کنون به مدت ۲۲ سال خواجو را فراموش کرده‌ایم، نباید هم انتظار مراسمی بهتر از آنچه دانشگاه آزاد اسلامی کرمان برگزار کرد، داشته باشیم، از این زاویه چون نیک بنگریم دانشگاه آزاد قابل تقدیر هم هست که  ایثار کرده و ملامت را به جان خریده است.