عصرایران نوشت: «از زمانی که رییس جمهور وقت ایران محمدعلی رجایی پای خود را که آثار شکنجۀ رژیم تحت حمایت آمریکا در آن نمایان بود روی این تریبون گذاشت چهل سال می‌گذرد. او مدتی پس از آن سخنرانی به دست گروهک تروریستی مورد حمایت آمریکا به شهادت رسید.»
عصرایران نوشت: «از زمانی که رییس جمهور وقت ایران محمدعلی رجایی پای خود را که آثار شکنجۀ رژیم تحت حمایت آمریکا در آن نمایان بود روی این تریبون گذاشت چهل سال می‌گذرد. او مدتی پس از آن سخنرانی به دست گروهک تروریستی مورد حمایت آمریکا به شهادت رسید.»
در این جملات که آقای ابراهیم رییسی رییس جمهوری اسلامی ایران در نطق اخیر خود در مجمع عمومی سازمان ملل بر زبان آورده سه بی‌دقتی به لحاظ اشارات تاریخی به چشم می‌خورد و از این رو جا دارد به نویسنده یا نویسندگان متن و مشاوران خود تذکر دهند بیشتر مراقب جزییات باشند.
۱. محمد علی رجایی در مهر ۱۳۵۹ و در آغازین روزهای تجاوز عراق به ایران در مقام نخست‌وزیر به نیویورک رفت و نه به عنوان رییس جمهوری. او هرگز به عنوان رییس جمهوری به نیویورک نرفته است. در آن زمان ابوالحسن بنی‌صدر رییس جمهوری ایران بود که چون عهده‌دار فرماندهی کل قوا بود به این سفر نرفت.
۲. دوران ریاست جمهوری محمدعلی رجایی بسیار کوتاه و کمتر از ۴۰ روز و به صورت رسمی تنها ۲۸ روز است. او هشتم شهریور ۱۳۶۰ سه هفته قبل از اجلاس سالانه سازمان ملل به شهادت رسید.
۳. محمدعلی رجایی نخست‌وزیر وقت ایران در ۲۶ مهر ۱۳۵۹ و چنانچه اشاره شد در زمان ریاست جمهورری ابوالحسن بنی‌صدر در شورای امنیت سازمان ملل سخنرانی کرد نه در مجمع عمومی و برای سران. در مجمع عمومی که تریبون و مجلس ایران را از روی آن ساخته‌اند پشت تریبون می‌ایستند و سخن می‌گویند ولی در شورای امنیت روی صندلی می‌نشینند و دو تریبون مختلف است. تا قبل از سال ۱۳۸۸ تصویر مرحوم رجایی که نشسته نطق می‌کند در حالی که بهزاد نبوی با اورکت سیاه پشت او ایستاده در کتاب‌های درسی بود اما بعد از آن حذف کردند. بنابراین تعبیر «این تریبون» دقیق نیست مگر آن که تریبون را توسعه دهیم و به معنی سازمان ملل در کلیت آن بدانیم.
۴. رجایی نخست‌وزیر در شورای امنیت پای شکنجه دیده خود را روی میز نگذاشت. بلکه در کنفرانس خبری این کار را انجام داد. (جالب است بدانید محمدعلی رجایی به خاطر آن شکنجه شده بود که نام دوستان را لو دهد و نداد .
