چرا روحانی را راحت نمی گذارند؟

به احتمال زیاد رئیس جمهور روحانی توان مهار فشار دوجانبه مخالفان داخلی و خارجی خود را دارد. اما متقابلا این نمی تواند نافی حمایتی باشد که او برای پیش برد اهدافش به آن نیازمند است. چراکه در اثباتی ترین حالت ممکن مهار مخالفان، آنچه اهمیت دارد میزان مصرف انرژی منفی بسیار زیادی ست که بالقوه می تواند پروسه های توسعه اقتصادی،سیاسی و اجتماعی اورا با مشکل روبرو کند

خبرآنلاین نوشت، رئیس جمهورحسن روحانی مدتهاست به گونه یی سابقه در معرض حملات بی رحمانه و سیستماتیکی در داخل و خارج ایران قرار گرفته است. اوهرچند از هنگام به قدرت رسیدنش در جولای 2013؛ در برابر انتقادات تندی از سوی مخالفان داخلی که به آنها دلواپس می گویند قرار گرفته و البته شاهد رفتار مشابهی نیز از سوی برخی رقبای منطقه یی عرب ایران ست،اما آنچه طی تقریبا 3 ماه گذشته با آن مواجه شده؛ توجه بسیاری از آگاهان امور ایران را به سوی خود جلب کرده است.

رئیس جمهور روحانی اخیرا که شاید نشانی از افزایش طاقت فرسای فشار مخالفان او باشد در انتقادی صریح،آنها را به خویشتن داری، رعایت انصاف،درک شرایط حساس کشور و نیز خاتمه رفتارهای به قول او دشمن شاد کن دعوت و تاکید کرد ادامه این روش فرصت های پیش آمده را ازایران خواهد گرفت.روحانی به ویژه یادآوری می کند "توافق اتمی تهران با جامعه بین المللی فرصتی نیست که دائمی و یا قابل تکرار باشد". شدت حملات به آقای رئیس جمهور آنهم در سالی که او و جامعه ایرانی کم کم خودرا آماده انتخابات ریاست جمهوری 2017 می کنند، از یک جنبه دیگر نیز بالقوه  برای دولت تحت امرش موجب نگرانی شده است؛ اینکه مخالفان برای به بن ست کشاندن سیاست خارجی دولت که اتفاقا مورد توجه و خواست مخالفان دیپلماسی ایران در عرصه بین المللی ست، دست به اقداماتی خلاف مصالح ملی ایران بزنند و دولت را دربرابر شرایط مخاطره آمیزی قرار دهند.افشای گزارش محرمانه وزارتخارجه ایران از روند اجرایی توافقنامه اتمی به پارلمان که مشخص نشد از سوی چه کسانی صورت گرفت تنها یک نمونه از این گونه اقدامات است،اماآیا آخرین آنها خواهد بود؟ پاسخ روشن است!.

اینکه تبعات افشا گری مذکور چه بوده و خواهد بود؟الان دیگر اهمیتی ندارد،اما هشدار گونه به رئیس جمهور و وزیرخارجه ایران عملا نشان داد مخالفان حرفه یی تا کجا ممکن است پیش بروند.سخنان اکبر هاشمی رفسنجانی یکی از بزرگترین و شاید مهمترین حامیان دولت و شخص روحانی در آخر هفته گذشته مبنی بر اینکه تشدید اختلافات به ضرر کشور تمام خواهد شد و باید از اختلافات به خاطر امنیت کشوردست برداشت ،به دلیل صراحتی که در تعابیر به کار گرفته شده در آن دیده می شود، نشان می دهد از دید این مرد قدرتمند اولا موضوع تنها روحانی نیست ؛ثانیا خود رئیس جمهور به طور مشخص تا چه حد تحت فشار هایی قرارگرفته که ممکن است جامعه و نیز تعهدات بین المللی ایران را با مخاطراتی جدی روبرو کند.یکی از نزدیکان هاشمی رفسنجانی می گوید" شاید اینگونه باشد؛ اما روحانی به این دلیل که از ابتدا می دانست در چه راهی وارد شده، پیش بینی های لازم را کرده است.او از میدان خارج نخواهد شد.مخالفانش هم این را به خوبی می دانند".

اما فضای داخلی ایران تنها مشکلی نیست که رئیس جمهور روحانی با آن مواجه است. مخاطرات و کارشکنی های کشور هایی که از بازگشت ایران به جامعه بین المللی نگران هستند موضوع بسیار مهمی ست که چالش های پیش روی دولت ایران را چند برابر ومتاسفانه پتانسیل نیروی محرکه سیاسی دولت را برای پیگیری برنامه ها و سیاست هایش عمیقا مصروف به خود کرده.شاید به دلیل همین فشار های دوگانه بی رحمانه است که دولت کنونی در نظر مردم ایران و نیز طرف های بین المللی و قدرت های جهانی  که خواستار همکاری و تعامل با آن هستند،دولتی متفاوت اما کارآمد که شایسته حمایت است جلوه گر شده است.

از جنبه بین المللی هرچند روحانی به مدد وزیر خارجه رویایی اش محمد جواد ظریف تا کنون توانسته جامعه جهانی و قدرت های بین المللی را به همراهی با خود متقاعد و آنها را تا حد زیادی مجاب به اجرای تعهداتشان کند،اما ظاهرا دستاوردها و نیز آنچه او و جامعه ایرانی به دنبالش هستند و جامعه بین المللی و قدرت های مطرح جهانی  هم خواهان آن؛ اینک از جانب منتقدانش در دوسوی رودخانه دیپلماسی ایرانی به صورت نقطه ضعف معرفی و فشار بر او را تشدید کرده اند. به احتمال زیاد روحانی توان مهار اینگونه فشار ها را دارد و حریف جبهه متحد رقیبانش خواهد شد؛ اما متقابلا این نمی تواند نافی حمایتی باشد که رئیس جمهور روحانی برای پیش برد اهدافش به آن نیازمند است. چراکه در اثباتی ترین حالت ممکن در مهار دوجانبه مخالفان، آنچه اهمیت دارد میزان مصرف انرژی منفی بسیار زیادی ست که بالقوه می تواند پروسه های توسعه اقتصادی،سیاسی و اجتماعی اورا با مشکل روبرو کند. به همین دلیل جدای از شرایط داخلی ایران، فکر میکنم به طور مشخص جامعه جهانی و قدرت های بین المللی در قبال تعهداتی الزام آوری که متوجه خود می دانند و نیز حمایتی طبیعی که یک دولت مشروع ملی در عرصه جهانی نیازمند آن است 2 وظیفه به عهده دارند.

نخست، اجرای تعهداتی که متوجه خود می دانند ودولت حسن روحانی روی آنها حساب باز کرده است. دوم، فشار به دولت منطقه عربی خاورمیانه و خلیج فارس که از ادامه رویه کنونی دست بردارند. شاید لازم نباشد آنها قانع شوند به نفع دولت ایران دیپلماسی خود را تنظیم کنند،همینقدر از تخریب فضای منطقه که همه ما را با مشکل ومخاطره مواجه کرده دست بردارند برای جامعه بین المللی وایران کافی ست،روحانی به پشتیبانی  بیش از حمایت های کنونی نیاز دارد. بله با این سخن رئیس جمهور ایران  می توانیم موافق باشیم  و باید هم هزینه آن را هم پرداخت کنیم:"این فرصت تکرار نخواهد شد".