وزیر امور خارجه ایران با بیان اینکه توافق خیلی بیشتر از خارج‌شدن بدون توافق از پشت میز مذاکره، شجاعت می‌خواهد، گفت: در صورت خارج‌شدن از مذاکره، همه مردم با احساسات وطن‌پرستی از مذاکره‌کننده حمایت می‌کنند؛ آن‌وقت شاید شما سرت را بالا بگیری؛ اما مردم پولش را می‌پردازند؛ اما الان به لطف خدا، هم سرمان بالاست و هم از جیب مردم خرج نکرده‌ایم.
روزنامه شرق - وزیر امور خارجه کشورمان با تأکید بر حضور همه مردم پای صندوق‌های رأی از تمام سلایق، گفت: نوع انتخاب مردم مشخص می‌کند کشور در چهار سال آینده در چه مسیری حرکت خواهد کرد. برای تداوم اقتدار ایران، نیاز است سیاست‌های چهار سال گذشته ادامه یابد.
برخی نکات مهم این گفت‌وگو که از سوی زهرا اصغری و اکرم احقاقی، خبرنگاران دیپلماسی «ایسنا»، انجام شده، در ادامه می‌آید.
برخی از دوستان مقداری به این موضوع آلرژی دارند که بپذیرند دیپلماسی می‌تواند تأثیرگذار باشد. این دوستان تصور دارند کسانی که از دیپلماسی صحبت می‌کنند، به دیگر ابعاد اقتدار ایران توجهی ندارند؛ اما واقعیت این است که ما همین قدرت را در گذشته داشتیم و از همین امکانات برخوردار بودیم، ولی نه به هیچ اجلاس بین‌المللی دعوت می‌شدیم و نه در هیچ‌کجا کسی ما را تحویل می‌گرفت. از طرفی هر روز فشارهای جدیدی بر مردم وارد می‌شد... . برای اصلاح آنچه در آن هشت سال رخ داد، نیاز به زمان داریم.
امروز سرمایه‌گذاران خارجی در بازار ایران حضور دارند، بانک‌های خارجی با ایران تعامل می‌کنند و ما کمتر ناگزیر می‌شویم پول خود را با چمدان حمل‌ونقل کنیم. در مقطعی میلیاردها دلار از درآمدهای مردم در اختیار کسانی قرار گرفت که معلوم نیست به بهانه دورزدن تحریم‌ها، چگونه آن اموال را حیفومیل کردند. ده‌ها میلیارد دلار از پولی که مردم این کشور به هر دلار آن نیازمند هستند، به خاطر تحریم‌هایی که به دلیل توجه‌نداشتن به واقعیت‌های بین‌المللی به این کشور تحمیل شد، هدر رفت.
وزارت خارجه در این مدت تلاش کرد موانعی را که باعث قفل‌شدن فعالیت‌های اقتصادی خارجی کشور می‌شد، رفع کند. پیش از آن مجبور بودیم برای دورزدن تحریم‌ها، ۳۵ میلیارد دلار در اختیار کسانی قرار دهیم که معلوم نیست این پول‌ها را چگونه حیفومیل کردند و کجا بردند. همچنین در آن مقطع به خاطر تحریم‌ها، مجبور بودیم مقادیر زیادی از ذخایر ارزی خود را برای مبادله با دیگر کشورها به ارز محلی تبدیل کنیم یا از این سرمایه‌ها به‌عنوان ضمانت سرمایه‌گذاری استفاده کنیم، ولی اکنون این موانع برداشته شده است. امروز با همه کشورها بر اساس روند عادی همکاری می‌کنیم.
اطمینان داشته باشید صدها سرمایه‌گذار کارآفرین و بنگاه اقتصادی که به ایران آمده بودند، نمی‌خواستند با سفر به ایران وقت و پول خود را تلف کنند یا برای نشان‌دادن حمایت‌شان از کسی این سفرها را انجام نداده‌اند...؛ این رفت‌وآمدها و گفت‌وگوها در نهایت تبدیل به قرارداد می‌شود و این قراردادها به ساخت کارخانه، افزایش صادرات و هرآنچه نیاز کشور است، تبدیل خواهد شد. به‌طور مثال، درباره موضوع خرید هواپیما، نگاه کنید همین دوستانی که از خرید هواپیما با عنوان «پرواز هواپیماهای کاغذی در فضای انتخابات» نام می‌بردند، اکنون این هواپیماهای کاغذی روی زمین است و خود آقایان بر آن سوار شده‌اند. برای همین هواپیماها بیش از دو سال مذاکره شد.
ما می‌توانیم در بخش صادرات خدمات فنی و مهندسی نیز گام‌های خوبی برداریم. صادرکنندگان خدمات فنی و مهندسی در کشور می‌توانند میلیاردها دلار سالانه برای کشور درآمدزایی داشته باشند، ولی به خاطر موانع بانکی دوران گذشته که از کاغذپاره خطاب‌کردن تحریم‌ها به وجود آمده بود و مردم ما را به آن وضعیت کشانده بود، نمی‌توانستند در این ارتباط اقدامی انجام دهند.
تحریم‌ها صادرات نفت ایران را در یک‌سال‌ونیم تا دو سال از دو‌‌میلیون‌و‌نیم بشکه به ٩٠٠هزار بشکه رساند. علاوه بر کاهش صادرات نفت، آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها بازار را طوری از نفت اشباع کردند که نه‌تنها نفت گران نشد، بلکه ارزان هم شد و نفت در دولت دهم از ١٠٧ دلار، روند نزولی به سمت ٩٦ دلار را در اوج تحریم‌ها شروع کرد. بر اساس قطع‌نامه‌هایی که در دولت دهم در کنگره آمریکا با پشتوانه تحریم‌های شورای امنیت صادر شد، اگر همان روند گذشته ادامه می‌یافت، امروز صادرات نفت‌مان به کمتر از ٢٠٠ هزار بشکه می‌رسید. سؤال من این است که با این میزان صادرات کدام‌یک از برنامه‌های عادی کشور اجرا‌شدنی بود؟ کدام‌یک از برنامه‌های رسیدگی به محرومان می‌توانست انجام شود؟ اما این هم پایان کار نبود. روزهای ابتدایی شروع به کار دولت یازدهم، قانونی در مجلس نمایندگان آمریکا که مدت‌ها درباره آن بحث شده بود، به تصویب رسید که بر اساس آن، فروش نفت ایران در مدت کوتاهی به صفر می‌رسید و بر اساس آن قانون، دولت آمریکا دیگر نمی‌توانست حتی با ما مذاکره کند؛ چون دیگر اختیار تعلیق یا لغو تحریم‌ها را نداشت و این مسئله به اجازه سنا منوط می‌شد. همچنین اگر از سوی سنا این قانون تصویب می‌شد، وارد بحرانی می‌شدیم که آن بحران نه اینکه بگویم به جنگ؛ اما حتما به شرایط تندتری می‌انجامید.
اگر مقام معظم رهبری بحث نرمش قهرمانانه را مطرح نمی‌کردند و رئیس‌جمهوری شجاعت انجام توافق را نداشت، به توافق نمی‌رسیدیم. توافق خیلی بیشتر از خارج‌شدن بدون توافق از پشت میز مذاکره، شجاعت می‌خواهد؛ چون در صورت خارج‌شدن از مذاکره، همه مردم با احساسات وطن‌پرستی از مذاکره‌کننده حمایت می‌کنند؛ آن‌وقت شاید شما سرت را بالا بگیری؛ اما مردم پولش را می‌پردازند؛ اما الان به لطف خدا، هم سرمان بالاست و هم از جیب مردم خرج نکرده‌ایم.
درباره برجام فکر می‌کنم لازم است دنیا اجازه ندهد برجام نقض شود و ما باید این روند را تقویت کنیم؛ اما ما که نمی‌توانیم عقلانیت طرف مقابل را تضمین کنیم...
من احساس می‌کنم با توجه به سابقه اجرای برجام در این مدت و تعهدات برجامی‌ای که بر عهده آمریکاست، آنها متوقف‌کردن اجرای تحریم‌ها را تمدید خواهند کرد.
