آنان حتی از دیدن گل‌های فصلی پرنیاز به آب در حاشیه کوی‌و‌برزن شهرها لذت نخواهند برد؛ گل‌هایی که به ضرب و زور شهرداری‌ها کاشته شده‌اند تا به بهای تشنگی فردای این سرزمین، بر موجودیت حالایشان افزوده شود.
عبدالحسین طوطیایی- پژوهشگر کشاورزی در شرق نوشت:
آقای روحانی بار دیگر بر بام اقبال اکثریتی که به انگیزه مصالح ملی پای صندوق‌های رأی آمدند، برگزیده شد. بخش کشاورزی نیز با ارائه کارنامه‌ای ستودنی در ایام دولت یازدهم، در این حمایت بی‌دریغ نقشی پررنگ را ایفا کرد. به دلیل شدت آسیب‌ها در دولت‌های نهم و دهم، هر آواربرداری‌اي در دولت یازدهم به‌مثابه گامی در مسیر سازندگی به شمار می‌آمد.
مدیریت بخش کشاورزی دولت یازدهم نیز در زدودن خرابی‌های گذشته به دستاوردهایی از قبیل رکوردشکنی در تولید گندم و... نائل آمد و از بسیاری از ظرفیت‌های نهفته خبر داد؛ ظرفیت‌هایی که در زیر آن آوار سنگین، چه‌بسا نفس‌های آخرین را می‌کشید.
دولت دوازدهم و ازجمله بخش کشاورزی، در این آغاز دیگربار، باید بیش از دوره قبل به دگرگونی در راهبردها مبادرت کند. در این طلیعه جدید، مقایسه حال با تخریب‌های گذشته دیگر کارایی نداشته و مطالبات حامیان دولت دوازدهم و تمام مردم، پیشی‌گرفتن آقای روحانی از کارنامه چهار سال قبل خودش است. مدیریت اجرائی کشاورزی در اولین گام خود، باید به آگاه‌کردن بیشتر مردم، مسئولان، مجلس و رسانه‌ها از ظرفیت‌های محدود، تنگناها و چالش‌های پرشمار فراروی بپردازد.
در فرایند این آگاهی‌رسانی و فرهنگ‌سازی، سقف انتظارات واقع‌گرایانه منابع پرسشگر از مدیریت بخش مشخص شده و مردم انتظار تأمین «امنیت غذایی» به هر شکل و شیوه‌ای را نخواهند داشت. اینکه این مدیریت به حداکثر ممکن در مسیر دستیابی به «امنیت غذایی» حرکت کند، با تعهد برای تحقق «امنیت غذایی» تفاوت دارد.
در حالت اول دستیابی به افزایش بهره‌وری پایدار مدنظر بوده؛ اما در توقع برای «تحقق امنیت غذایی»، راه به ذهنی‌گرایی برده و انتظار معجزه‌های ناشدنی را خواهیم داشت. در این آگاهی‌سازی، منابع پرسشگر از میزان منابع آب پایدار در کشور آگاه شده و به‌جای انتظار «خودکفایی» در تولید اقلام اساسی و اشتیاق بی‌برنامه برای افزایش جمعیت، تنها چگونگی بهره‌وری از منابع محدود را مطالبه خواهند کرد.
مردم در چنین فضای اطلاع‌رسانی‌ای، تنها مصرف‌کننده‌هایی غیرمسئول نخواهند بود؛ آنها درمی‌یابند برای کاهش از ٣٠ درصد از ضایعات مواد غذایی و نیز افراط در سرانه مصرف کالاهایی مانند شکر، گندم، برنج و روغن، چه نقش کلیدی در راستای تحقق امنیت غذایی ایفا می‌کنند. این مردم در پی دانستن از آنچه که در انبان تولید غذای کشور اعم از آب و خاک مانده است، به‌جای چشم‌دوختن به دروازه‌های واردات، به پرهیز از بریزوبپاش‌های نفتی خواهند پرداخت.
آنان حتی از دیدن گل‌های فصلی پرنیاز به آب در حاشیه کوی‌و‌برزن شهرها لذت نخواهند برد؛ گل‌هایی که به ضرب و زور شهرداری‌ها کاشته شده‌اند تا به بهای تشنگی فردای این سرزمین، بر موجودیت حالایشان افزوده شود.
چنین مردم آگاهی از رنگین‌شدن سفره‌های نوروزی خود با میوه‌های وارداتی هم، چین نگرانی بر جبین زده و از ورای آن نسل‌های به دنیا نیامده‌ای را می‌بینند که اموالشان را این‌گونه به تاراج برده‌ایم. وزارت جهاد کشاورزی در چنین دیالوگ صمیمی و بی‌پیرایه‌ای می‌تواند از تمام مردم، همکارانی فعال در حوزه تولید، مصرف و حراست از منابع بسازد؛ مردمی که تا پاسی از نیمه‌های شب انتخابات و در صفوفی به‌هم‌فشرده برای سرنوشت آینده، خواب از چشمان خود برگرفتند، انبوه همکاران بی‌چشمداشت بخش کشاورزی نیز به شمار خواهند آمد.
