محمد لطیف‌کار:
رزم حسینی استاندار فعلی کرمان با اسلاف خود یک تفاوت آشکار و مهم دارد؛ او با جدیت روی شعار توسعه‌ی اقتصادی استان تاکید دارد. با صراحت می‌گوید آماده است تا زیر پای سرمایه‌گذاران فرش قرمز پهن کند. این در حالی است که چنین دفاعی از صاحبان سرمایه در جامعه‌ی ما کم سابقه و بلکه بی‌سابقه است. او اما برای این کارش دلیل دارد؛ می‌گوید دولت روحانی به حل مشکلات اقتصادی دل بسته است؛ و تلاش دولت را برای رفع تحریم‌ها در همین چارچوب معنا می‌کند. همچنین با اشاره به فرمان مقام معظم رهبری در خصوص اقتصاد مقاومتی معتقد است جان کلام این طرح مشارکت دادن مردم در امور اقتصادی و جذب سرمایه گذار است. او اظهار می‌کند اسلام میان معاد آحاد جامعه با معیشت آنان جدایی قائل نیست؛ و جامعه‌ای که در آن سرمایه گذاری و اشتغال نباشد، آماده‌ی بروز هرگونه فسادی است.
رزم حسینی گه‌گاه به شیوه‌های مبارزاتی رزمندگان دوران جنگ هم اشاره می‌کند، تا یادآوری کند رزمنده‌ها در آن ایام زیر نفوذ سیستم‌های ناکارآمد اداری گرفتار نمی‌شدند و به عکس در شرایط دشوار دفاع یاد گرفتند چگونه موانع را پشت سر بگذارند. انتقاداتی که او این روزها از قوانین مزاحم و محدود بودن اختیارات استانداران مطرح می‌کند، ناظر به همین ویژگی و برداشت اوست . برخی هم رویکردهای مدیریتی استاندار را ناشی از سوابق طولانی حضور او در بخش خصوصی می‌دانند.
در هرحال، رزم حسینی امروز با تکیه بر مبانی نظری فوق؛ و یا دریافت‌های تجربی‌اش از حضور در جنگ و فعالیت در بخش خصوصی، در صدد است تا با بی‌پروایی، شعاری این چنین متفاوت را در جامعه‌ی کرمان نهادینه کند. جامعه‌ای که هنوز برخی از ترس چشم‌ها و طمع دیگران، سرمایه گذاری در زادگاه خود را بر نمی‌تابند و سایر مناطق کشور را به حضور در سرزمین اجدادی ترجیح می‌دهند. او برای رفع موانع این استراتژی، ایده‌ی مثلث توسعه را هم به عنوان یک قالب عملیاتی متناسب با شرایط کرمان، تعریف کرده است. ایده‌ای که از جنبه‌های مثبت و منفی آن، از چشم منتقدان هم دور نماند.
رزم حسینی وعده‌ی سرخرمن هم نمی‌دهد؛ او کم‌وبیش از دردسرهای راهی که در پیش گرفته، آگاهی دارد؛ به همین خاطر اظهار می‌کند اگر تنها 10 درصد از تفاهم‌نامه‌های استانداری با سرمایه‌گذاران که رقم فعلی آن بالای 75 هزار میلیارد تومان است، به منصه‌ی ظهور برسد؛ موفق بوده است. هرچند او گفته است اکنون این رقم محقق شده؛ اما قضاوت قطعی در این مورد که این سرمایه گذاری‌ها سرانجام به سر منزل مقصود می‌رسد، کمی زود هنگام است. راهی که او آغازگر آن شده، راهی بس دراز و دشوار است؛ حال آن‌که تجربه نشان داده در جامعه‌ی ما، متاسفانه مدیران موقع آفت زدن یا برداشت محصول صحنه را ترک گفته‌اند.
با این نظر رزم حسینی که می‌گوید استانداران برای تحقق برنامه‌های توسعه اختیارات کافی ندارند کاملا موافقم؛ و شاید یکی از دلایل توسعه نیافتگی استان‌ها هم در همین نکته نهنفته باشد؛ اما معتقدم از آن بدتر، نبود ثبات مدیریتی است. این بی‌ثباتی، جامعه را فرو می‌کاهد و مردم را به بلا‌ی برنامه‌های آنی و خلق‌الساعه مبتلا می‌سازد. باید منتظر ماند و دید، رزم حسینی در ادامه‌ی راهی که پیش‌رو دارد، به این رفتارهای نسنجیده تن می‌دهد یا برای تحقق ایده‌هایش به الزامات گسترده‌ی توسعه و نیازهای اجتماعی استان توجهی شایسته مبذول می‌نماید؟
