لحن و ادبیات و توهین‌ها و اتهامات بکار رفته در این یادداشت آنچنان سخیف است که سایتهایی که اقدام به بازنشر آن کرده‌اند پیشاپیش از خوانندگان خود پوزش طلبیده‌اند!
شهیندخت مولاوردی، معاون رییس جمهور در امور زنان و خانواده به نوشته ای در هفته نامه ی تندروی یالثارات درباره ی خود که به قول وی «این بار قلم را به الفاظ شنیعی آلوده کرده‌اند که حتی در تاریخ روزنامه‌نگاری قبل از انقلاب هم بی‌سابقه است»، پاسخی بسیار تند داده و به نظر می رسد تلویحا حتی از حق مسیح علینژاد، روزنامه نگار زن ایرانی مقیم اروپا که در آن هفته نامه به شایعه ای متهم شده، دفاع کرده است.
به گزارش انصاف نیوز، خانم مولاوردی بامداد روز یکشنبه در فیسبوک نوشت: امشب برای گذاشتن این پست خیلی با خودم کلنجار رفتم، از یک طرف به توصیه ی بزرگان و دوستان بیم داشتم این موضوع بها دادن به نشریه‌ای تلقی شود که خوانندگان آن در خوشبینانه‌ترین حالت به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد و کافی است در پاسخ با عرض سلامی عبور کنم، از طرف دیگر هر چند برای چندمین بار هر آنچه که لایق خودشان است در این نشریه به اینجانب نسبت داده می‌شود، اما این بار قلم را به الفاظ شنیعی آلوده کرده‌اند که حتی در تاریخ روزنامه‌نگاری قبل از انقلاب هم بی‌سابقه است، لذا بر آن شدم برای ثبت در تاریخ نکاتی را متذکر شوم:
١- درست در شرایط و روزهایی که زنان فهیم، شایسته و توانمند سرزمینمان در پاسخ به فراخوان رییس‌جمهور و ماهها تلاش فعالان مدنی در ستادهای ثبت‌نام حاضر و داوطلب نمایندگی برای انتخابات خبرگان رهبری و مجلس می‌شوند، به ناگاه هفته نامه یالثارات در شماره دوم دی ماه خود در بخش سخن نخست تحت عنوان «از ولایت تا ظهور/ در آستانه سر منزل» ضمن لیبرال خواندن رییس‌جمهور به طرز شنیعی به اینجانب توهین کرده است تا این روزها یادمان نرود مشارکت سیاسی و اجتماعی زنان برای تعیین سرنوشت خود و کشورشان چه هزینه‌هایی به همراه دارد و زنان به استقبال چه مخاطرات و هزینه‌هایی می‌روند و بدین ترتیب زهرچشم حسابی گرفته است تا زنان یادشان نرود معاون رییس‌جمهور هم که باشند از تیغ تیز تخریبها در امان نیستند!
٢- لحن و ادبیات و توهین‌ها و اتهامات بکار رفته در این یادداشت آنچنان سخیف است که سایتهایی که اقدام به بازنشر آن کرده‌اند پیشاپیش از خوانندگان خود پوزش طلبیده‌اند! تأسفبارتر آنکه این مطلب ذیل عنوان «از ولایت تا ظهور» و با هزینه کردن از این مفاهیم ارزشی مجال نشر یافته است و در پاسخ به دیدگاه رییس‌جمهور در «منحصر نکردن امر به معروف و نهی از منکر به تار موی زنان و دختران» و نیز مصاحبه سال گذشته اینجانب با ایرنا در زمینه «عدم اعتقاد دولت به برخورد سلبی با بدحجابی و در مرحله آخر بودن اینگونه برخوردها» و به زعم خودشان در دفاع از فریضه امر به معروف و نهی از منکر نگاشته شده است.
٣- حتماً و لابد با این روشها و این نحوه دفاع از حجاب و امر به معروف و نهی از منکر انتظار هم می‌رود که جوانان و نسل جدید فوج فوج به سمت دین و ایمان گرایش پیدا کنند، در حالی که با این دفاع بد که به مراتب بدتر از حمله است با دست خودشان بندگان خدا را فوج فوج از دین خدا خارج می‌کنند و باید روزی در دادگاه عدل الهی پاسخگوی «بردن رونق مسلمانی» باشند.
۴- چگونه می‌توان باور کرد این نشریه عنوان خود را خونخواه حسین(ع) و منتقم رهبر آزادگان جهان نهاده باشد، اما بویی از مرام و مسلک آن امام همام نبرده باشد؟! امامی که همه ما را به آزاده بودن سفارش کرده است، حتی اگر دین نداشته باشیم و حسینی که برای امر به معروف و اصلاح امور دین جد خود قیام کرد. آیا می‌توان بین این مرام و روشهایی که یکی یکی ارزشها را به مسلخ می‌برد نسبتی برقرار کرد؟
۵- شاید اگر دیروز که کاریکاتور بانوی سبز و متشخص بر فراز برج ایفل با چادر در آن وضعیت در فضای مجازی و در اعتراض به آلودگی هوا منتشر شد سکوت نمی‌کردیم، امروز برخی به خود جرأت نمی‌دادند آنچه که در فکر معیوب و مریضشان می‌گذرد را بر روی کاغذ بیاورند و آشکارا اتهامات و توهینهایی را مطرح کنند که به استناد قوانین مجازات و تعزیرات اسلامی و قانون مطبوعات و موازین دینی مصداق بارز جرم و گناه محسوب می‌شود و مجازاتی متناسب برای آن در نظر گرفته شده است.
٦- راستی این روزها روایت خلخال از پای زن یهودی در آوردن و روا بودن جان دادن مؤمن به نقل از مولی‌الموحدین و یا حرمت ریختن آبروی مؤمن که بالاتر از ریختن خون مؤمن است کجا رفته است؟ آیا سیاست ارزش آن را دارد که اخلاقیات در جامعه به پایین‌ترین سطح خود سقوط کند؟
٧- اینجانب در دفاع از حیثیت یک انسان در وهله اول و سپس حیثیت زنان سرزمینم و نیز جایگاه حقوقی و حقیقی خود حق پیگیری و شکایت از این نشریه که پیش‌تر از سوی هیات نظارت بر مطبوعات هم تذکر گرفته است، را بر خود محفوظ داشته و تا حصول نتیجه نهایی از مراجع قضایی و نظارتی از پای نخواهم نشست. قطعاً این حق برای اتهامی که این نشریه در مورد یکی از بانوان هموطنمان وارد کرده و اثبات آن نیاز به ادله خداپسند و محکمه پسند دارد هم محفوظ است.
٨- بر خلاف گمان برخی، اینگونه تخریبها برای اکثریت جامعه که در انتخابات سال ٩٢ با رأی قاطع خود به این روشها نه گفتند، سر شاخه نشستن و بن بریدن را تداعی می‌کند تا برچیدن بساط این بداخلاقی‌ها از جامعه ایران نباید از اصلاحات ناامید و مأیوس گشت. آیا امر به معروف و نهی از منکری بالاتر از این هم وجود دارد؟
.............................................
هفته نامه ی «یالثارات» در شماره ی چهارشنبه ی هفته ی پیش (۲ دی ماه ۱۳۹۴) در یادداشت «سخن نخست» به اشاره به شایعه ای ساختگی درباره ی مسیح علینژاد، روزنامه نگار ایرانی مقیم اروپا نوشته بود: «از دیدگاه لیبرالی رییس جمهور فعلی، قبیح ترین و نارواترین کار آنست که عده ای امر به معروف را علیه زنان لاابالی و بی حیا و بی حجاب به کار گیرند و حرف ثابت او همانست که اخیرا آن زن فمینیست عضو ارشد تشکیلات برانداز و منحل شده مشارکت ابراز داشت: دولت با برخورد با زنان (ولو با عریانی کامل اشکار شوند) مخالف است. البته این زن کذایی در ادعای خود صادق است و مگر آن زن مفلوک همپالگی سابق همین شخص نبود که شب هنگام لخت و عریان در محله های لندن ظاهر شد و مورد تجاوز سه تن از اوباش انگلیسی قرار گرفت و هم اینک روحانی همپالگی همان «بدتر از فاحشه معروفه در دنیا» را می خواهد بر گردن زنان ما مسلط کند به نام خانم معاون رییس جمهور در امور زنان و خانواده!»
